Alle namen van kleinkinderen zijn mooi

Gaston Durnez, die jarenlang cursiefjes voor De Bond schreef, is op 22 november 2019 overleden. Deze kroniek is een van de vele van zijn hand.

Alle namen van kleinkinderen zijn mooi. Ik heb het tot mijn verbazing zelf ondervonden. Vroeger wist ik dat niet. Ik dacht dat er veel lelijke, ongepaste, potsierlijke namen bestonden. Ik verkeerde ook in de mening dat alleen mijn vrouw en ik echt mooie namen voor onze kinderen konden kiezen. Een enkele keer verschilden wij van mening over de graad van schoonheid, maar dat was dan ook alles. Terwijl ik om mij heen keek, kreeg ik de indruk dat de edele kunst van de naamgeving bij de generaties na ons was afgezwakt, wellicht omdat er nog zo weinig patroonheiligen in dienst bleven.

Toen aangetrouwde jonge mensen zich in onze familie met de keuze van voornamen begonnen te bemoeien, was ik dan ook een beetje wantrouwig. Ik nam mij natuurlijk wel voor mijn mening in geen geval op te dringen. Ik zou geen enkele bestaande naam uit onze familie aanbevelen en zeker niet dicteren. Vroeger gebeurde dat courant. Als een betovergrootvader Victor heette, telden de volgende generaties een hele reeks Victors, Vics en Victorina’s. Als je het geluk had in Lier geboren te worden, dan wist je dat je eerstgeboren zoon Gummarus, Gommaar of Goemer moest worden genoemd, naar de middeleeuwse patroon van de Netestad. Die ongeschreven maar door de natuur dan wel de hemel geïnspireerde wet houdt in onze huidige wereld geen stand.

Een naam is een mens,

en een mens

wil naam maken en namaken

Ik ging mee met mijn tijd, of werd er althans door meegevoerd. Ik schreef geen (doop)namen voor, ik suggereerde niets. Ik liet wel af en toe, bij gelegenheid en bij toeval, terloops en als het te pas kwam, een naam vallen die mij beviel, een naam waarvan ik de klank en de kleur smaakte, of waarin ik een geest en geestigheid van de traditie proefde, of iets van mijn eigen voorouders herkende. Een naam is een mens, en een mens wil naam maken en namaken. Maar de vrijheid van mening en naamgeving bleef een Mensenrecht. In de loop der jaren zagen wij dan ook velerlei genres in onze rangen opduiken.

Ik hoorde echo’s uit de kunstwereld en uit tv-feuilletons, ik ontmoette sporthelden en zangers. Uit alle windrichtingen kwamen kleuren van bloemen en klanken van vogels aangewaaid. Onze familie plukte weelderig uit het brede aanbod. Wij kregen zelfs zoveel nieuwe wereldburgertjes cadeau dat ik dacht: “Straks komen ze nog namen tekort!” Maar nee, in geval van nood kun je nog altijd een beroep doen op gespecialiseerde websaaits, die een voorraad hebben om heel Europa te herbenoemen. Er drijven wel altijd wat klassiekers boven, oudgedienden die er fris en jong blijven uitzien. Van Emma tot Elise, van Tomas tot Pieterjan en Lucas. En ik mag Jefke niet vergeten, maar Maria blijft toch aan de top.

Op geboortekaartjes zie ik namen verschijnen die zeer hip en exotisch aandoen en die, als ik ze even ga ‘screenen’, een teruggekeerde Bijbelse Judith of een Sint-Guibertus blijken te zijn, in een nieuwe vermomming. Maar welke versie oma en opa bij de lectuur van het geboortekaartje ook doet schrikken, je mag er zeker van zijn: het nieuwe mensenkind zelf slaapt en tuttert, lacht en schreit alsof er helemaal geen haken en ogen aan zijn naam zitten. En na een kleine maand beginnen oma en opa al in te zien dat de naam Halleloeja of Jan-Dorie inderdaad bij hun oogappel past. Zij spreken hem uit alsof hij speciaal voor hun liefderijke oudermond op maat is uitgevonden. Want het kind geeft zijn naam een eigen kleur en waarde. Daarom zijn alle namen van kleinkinderen mooi.

Lees ook de kroniek Gelukkig Brievenjaar

Meer over het opagevoel van Gaston Durnez in een interview uit 2011 in de bijlage Aktief in De Bond

Lees ook reacties op het overlijden van Gaston Durnez

Meer over Gaston Durnez en zijn band met De Bond

Tags: kroniek