Naar aanleiding van het overlijden van zanger Kris De Bruyne, doken we in onze archieven en halen we een artikel uit de oude doos naar boven. In 2008 spraken we met Kris De Bruyne over groot worden in een kroostrijk gezin en je klein voelen in de rol van ‘oude jonge papa’.
Ga en vermenigvuldig u!
‘Ik ben als vijfde kind van zeven opgegroeid in een – zoals ze dat toen zo mooi noemden – kroostrijk gezin. Ach, daar was in die brave, katholieke tijd niets speciaals aan.
Mama’s en papa’s doken toen niet zomaar voor de fun met elkaar tussen de lakens en dát leverde mij dus drie broers en drie zussen op.
En hoewel er altijd iemand in de buurt was om mee te spelen, voelde ik me soms toch wat verloren. Mijn ouders hadden voor en na mijn geboorte vier jaar met kinderen gewacht en door die leeftijdskloof wist ik nooit goed waar ik bij hoorde: ik was te jong om met de groten naar de cinema te gaan en te oud om met de kleintjes op de paardenmolen te zitten. Niet leuk, maar zo leerde ik wel op eigen benen staan.
Thuis moesten we allemaal de handen uit de mouwen steken. Want zo’n groot gezin brengt natuurlijk een gigantisch huishouden met zich mee: elke dag negen paar schoenen poetsen, stapels boterhammen smeren, bedden opmaken…
Ik snap nog steeds niet hoe mijn moeder dat klaarspeelde. Die vrouw heeft haar hele leven, zeven dagen op zeven, gezwoegd en geploeterd om die zevenkoppige kroost te verzorgen. Daar heb ik echt geen woorden voor!
Ook mijn vader werkte zich uit de naad om z’n gezin te onderhouden. Pas nu ik zelf papa ben van ‘maar’ twee kinderen, besef ik hoe zwaar die taak weegt. Nee, ik had niet graag in hun schoenen gestaan.
Dat grote gezin was een prima leerschool voor later. Ik leerde er meteen hoe moeilijk het leven in een groep kan zijn, hoe hard discipline dan nodig is.
We werden dus best wel streng en met een heleboel regels en maatstaven opgevoed. Er heerste een bijna Spartaanse sfeer. Logisch, want stel je eens voor dat je met negenen aan tafel door elkaar zit te schetteren. Dan word je horendol!’
The Beatles & The Stones
‘Toch kreeg ik het als tiener moeilijk met die discipline. Het mocht van mij allemaal wat minder streng.
Ik was dan ook de meest opstandige thuis. Ik ging altijd akkoord, beloofde van alles, maar als puntje bij paaltje kwam, had ik vaak geen zin om er echt werk van te maken.
Wees gerust, last hebben ze met mij nooit gehad, maar ze kregen van mij wel de meeste weerstand. Oei, hopelijk lezen mijn kinderen dit niet… (lacht)
In m’n vrije tijd was ik vooral met muziek bezig. Ik zal nooit de dag vergeten dat we een radio in huis haalden. Ik was meteen volledig gefascineerd door dat houten bakske en zat er uren naar te luisteren. Ongelooflijk wat je daar allemaal mee kon ontvangen!
Als mijn vader niet thuis was, zochten we illegale radiostations om blues, jazz en later ook The Beatles en The Rolling Stones te ontdekken.
Heel af en toe ging ik televisiekijken bij de buren. Vol bewondering en met open mond staarde ik naar een concert van Donovan: “Ongelooflijk dat hij daar in Brussel speciaal voor mij optreedt!” Dat hij er eigenlijk voor de hele wereld stond, had ik nog niet door.
Ik volgde ook muziekschool en speelde piano, maar toen ik op m’n veertiende de rockmuziek ontdekte, wou ik kost wat kost een gitaar. Dus ging ik twee maanden in de dokken van Antwerpen werken en met de vierduizend frank die ik daar verdiend had, kocht ik m’n eerste gitaar.
Toch koos ik, na lang twijfelen, niet voor het muziekconservatorium, maar voor een plastische kunstopleiding.
Dat ik niet naar de universiteit ging, was voor m’n ouders geen drama. Iedereen bij ons thuis mocht én moest daarin z’n eigen verantwoordelijkheid nemen. Bovendien groeide ik op in een artistiek milieu: de hele familie was bezig met muziek, schilderkunst en literatuur.
Mijn studiekeuze kwam dus niet echt als een verrassing. M’n vader probeerde me wel nog te waarschuwen: “Jongen, je bent niet de eerste die de artistieke toer opgaat. Vergeet niet dat het knap lastig is om daarmee de kost te verdienen.”
Hoewel m’n keuze al gemaakt was, heb ik toch even gedaan alsof ik erover nadacht… (lacht)’
LEES OOK > Jan Verheyen als papa: “Niemand weet hoe het moet”
Oude rot in ‘t vak
‘Ik noem mezelf wel eens “een oude jonge papa”. Omdat we eerst de wereld nog wilden zien, zijn mijn vrouw en ik pas laat aan kinderen begonnen.
Maar de dag dat ik vader werd, onderging ik een ware metamorfose. Door de geboorte van Klaas is mijn hele wereld in een vingerknip veranderd.
Plots kreeg alles in m’n leven betekenis, perspectief, vorm en reden. Dankzij hem kwam er net op tijd kwaliteit en verantwoordelijkheidsgevoel in m’n leven. Gelukkig maar! Nog geen uur na zijn geboorte kon ik al niet meer begrijpen waarom ik zo lang de onnozelaar had uitgehangen.
Zonder kids was ik waarschijnlijk een zeer onverantwoorde kinderloze man geworden. Ik wist dus compleet niet wat me te wachten stond en was totaal niet voorbereid op het vaderschap.
Jongeren zouden in het middelbaar een vak moeten krijgen dat hen de complexiteit van het ouderschap uit de doeken doet. Waarom bestaat er zo geen opleiding? Dan wist ik tenminste op voorhand dat zo’n kleintje niet alleen maar een schattig cadeautje is.’
Kommer en kwel
‘Zeker tieners vind ik al lang geen koddige klus meer. Klaas wordt vijftien en kent duidelijk het klappen van de zweep. Wij worden stilaan aan de kant geschoven en z’n vrienden gaan altijd voor. Hij wil meer vrijheid, zo snel mogelijk op eigen benen staan en zelf beslissen over komen en gaan. Dan moet ik echt op m’n tanden bijten, hoor!
Natuurlijk probeer ik het eerst rustig uit te praten, maar af en toe betrap ik mezelf erop dat ik m’n geduld verlies. Zeker wanneer hij zich op zijn kleine zus afreageert.
Die opstandigheid stak vorig schooljaar de kop op en Klaas z’n schoolresultaten hebben er fameus onder geleden. Hij begon te kwakkelen en moet daardoor z’n jaar overdoen.
Ach, dat vind ik op zich geen schande. Ik bekijk het eerder positief. Klaas is een kerstkind, geboren op 25 december, dus als m’n vrouw zes dagen later was bevallen, zat hij sowieso een jaar lager.
Ik zie ’t als een prestatie dat hij ’t zo lang heeft volgehouden. Heb je trouwens al eens gezien wat die gasten tegenwoordig allemaal moeten kennen? Dat is geen lachertje, hoor!
Nee, ik vind een puberzoon in huis echt niet gemakkelijk. Bovendien weet ik zeker dat een belangrijke bron van problemen eigenlijk bij mij ligt. Ik zie Klaas nog te veel als mijn klein manneke en wil niet aanvaarden dat hij zich al losmaakt, de zogenaamde vadermoord pleegt. Omdat ik weet dat hij uiteindelijk op eigen benen moet staan, laat ik die gevoelens zo weinig mogelijk tussenkomen.
Toch botst het vaak op dat vlak. Als ik ’t daarover met m’n vrienden heb, zeggen die doorgewinterde vaders én grootvaders me: “Geen paniek, Kris! Eens ze achttien zijn, worden jullie opnieuw de beste vrienden.” Ik wou dat ’t al zover was! Van mij mag hij de komende jaren gewoon overslaan. (lacht)
Natuurlijk is ‘t niet allemaal kommer en kwel. Klaas en ik hebben ook een enorm intieme band: we spelen samen muziek. Hij is een bijzonder begenadigde muzikant, een fantastische drummer die op m’n laatste tournee als special guest optrad.
Samen met m’n zoon op een podium staan geeft me een onbeschrijflijk gevoel. Die gedeelde passie voor muziek is voor mij de pil die alles verzacht.’
LEES OOK > Bekende vader Willy Sommers: ‘Ik heb nooit puberstreken uitgehaald’
Virtuele wereld
‘In ons gezin zijn er gelukkig niet zo veel regels nodig als in dat kroostrijke gezin van vroeger. Toch proberen we bijvoorbeeld het computergebruik te beperken. Er moet namelijk nog gestudeerd worden en ik wil niet dat ze de hele tijd in die virtuele wereld zitten. Straks weten ze niet meer hoe ze een boterham moeten smeren!
Je zou Klaas echt eens bezig moeten zien aan die computer. Hij is de koning van het multitasken. Soms zit hij drie à vier dingen tegelijk te doen: chatten, sms’en, cd’s beluisteren én tekenen. Geen wonder dat hij na enkele uren is opgedraaid.
We hebben dus duidelijke afspraken gemaakt. Afspraken waar Hanna zich secuur aan houdt, maar waar Klaas stiekem mee foefelt.
Op zo’n moment valt het enorme verschil tussen jongens en meisjes me opnieuw op. Hanna redeneert op heel wat vlakken wijzer en meer volwassen dan haar broer.
Terwijl Klaas erg materialistisch kan denken over technologische snufjes, snapt z’n zus maar al te goed dat je niet elk jaar een nieuwe gsm moet kopen omdat al je vrienden het allerlaatste model hebben.
Met m’n dochter kan ik ook makkelijker een volwassen gesprek voeren. Daarom verwacht ik dat zij niet zo hard zal puberen als haar broer, maar voor de zekerheid hou ik toch maar hout vast.
Ik kan me ook druk maken over de negatieve evolutie van de media, de terreur van de televisie. In de loop van m’n leven heb ik ’t belang van dat apparaat enorm zien toenemen en dat verontrust me. De tv is zo bepalend geworden voor het wereldbeeld, de perceptie en het gedrag van jongeren.
Als ik bijvoorbeeld naar die jeugdzenders en de Studio 100-producties kijk, word ik soms echt kwaad. Wat voor een onnozele flauwekul krijgen die gasten toch in hun maag gespitst!
Gelukkig haakten Klaas en Hanna snel uit eigen beweging af. Toch moet ik af en toe nog op m’n tanden bijten om die fake wereld niet uit te zetten. Maar ja, onze ouders vonden ook dat we te veel naar de radio luisterden en platen kochten vol rotmuziek. Zulke discussies keren gewoon generatie na generatie terug.’
Liefde voor muziek
‘Over de muziekkeuze van Klaas en Hanna kan ik trouwens niet klagen. Ze zijn erg volwassen in hun oordeel en laten hun eigen smaak niet beïnvloeden door klasgenoten.
Uit dat ongelooflijke aanbod selecteren ze de echte kwaliteitsgroepen. Klaas laat me soms dingen horen die ik ronduit knap vind: The Kooks bijvoorbeeld. Hij kan ook mijn oude platen en cd’s van Dylan appreciëren.
Mijn muziek? Die vindt hij wel oké, denk ik. Hij is ermee opgegroeid en speelt mee op m’n optredens. Soms denk ik dat hij niet goed snapt dat ik dit al veertig jaar doe.
Als ik hem op ’t podium roep en hij die uitverkochte zaal ziet en die staande ovatie meemaakt, zie ik hem soms kijken: “Waarom heeft mijn pa zoveel succes?” En je moet hém daar dan eens zien staan! Die jonge gast heeft minder plankenkoorts dan ik…óf hij kan het beter wegstoppen.
Eigenlijk is het fantastisch om te zien hoe begaafd onze twee kinderen zijn! Klaas heeft muziek in z’n lijf en Hanna heeft een bijzonder talent voor schrijven, tekenen én muziek.
Soms denk ik, net zoals m’n vader toen: “Aiaiai nóg twee kunstenaars bij in de familie!” Maar ach, we zullen wel zien hoe het allemaal loopt, zeker? Ze komen wel goed terecht. Mag ik hopen…’
LEES OOK > Marcske van FC De Kampioenen als papa? “We lachen de kinderen vaak een beetje uit”
Foto: Kristof Ghyselinck
Dit artikel komt uit nummer 38 van ons magazine BOTsing, bedoeld voor ouders van tieners tussen 12 en 17 jaar. Word lid van de Gezinsbond en ontvang BOTSING gratis.
Gepubliceerd op: 04/02/2021, laatste update op: 15/02/2021