Sara Theunynck heeft een zoontje van 2 en werkt in de media. Ze probeert dezer dagen alle ballen in de lucht te houden én haar zoon zindelijk te maken, maar dat gaat met vallen en opstaan.
Alle kamerplanten verpotten
Belachelijk genoeg dacht ik eerst nog dat ik plots veel tijd zou hebben. Ik heb zelfs nog een lijstje gemaakt waarop dingen stonden als ‘alle kamerplanten verpotten’ en ‘stalen balken verven’. Ook heb ik nog even gespeeld met het idee van een nieuwe reeks op de blog die Zita en ik hebben.
Haha. Sara toch.
Intussen blijkt dat de combi van een tweejarige, een job en een huishouden zoveel tijd en energie vragen dat ik ’s avonds om half tien naar mijn bed kruip.
Ik ben al blij als ik ‘min of meer functioneren op mijn werk’ en ‘niet de hele tijd in paniek nieuwssites checken’ en ‘gezicht wassen’ als taken van mijn lijst kan schrappen.
En ik heb dan nog een partner die een groot stuk van de zorg van onze zoon op zich neemt. Maar ook dat constant samenleven vergt veel overleg en constante evaluatie. Waar loopt het even niet goed in onze ‘KMO’ en hoe gaan we dat oplossen?
Drolletjes
Niks geen projectjes hier, geen eerste versies van romans of online lessen Japans of gewoon chillen in de lentezon. Proberen alle ballen in de lucht te houden, dat doen wij.
En onze zoon zindelijk maken, dat ook ja. Hij wordt in de herfst drie, dus het is het ideale moment, vooral nu hij zelf plots ook op het potje wil gaan.
En er is tijd nu, om hem tot vervelens toe, zo nonchalant mogelijk, te vragen of hij zich nog eens aan een plasje wil wagen.
Tijd ook om de drolletjes uit zijn broek te scheppen als hij toch weer ontsnapt is naar een of ander hoekje van de woonkamer.
Vandaag waren we voor een lange wandeling buiten en gebeurde er… niks. Dat zijn de dingen waar wij op dit moment dolblij van worden.
Ondertonen
Ergens wennen die goeie dingen ook wel snel. En goeie dingen zijn er zeker. Even door de buurt gaan wandelen met mijn zoon om zeven uur ‘s ochtends in plaats van gestresseerd op een trein met vertraging te zitten. Elke dag lekker eten maken. Geen berg was die zich opstapelt.
Het tempo ligt trager en dat is ook wel heerlijk. Jammer van die ondertoon van constante angst en ongerustheid. Een ondertoon van gemis ook.
De tijd die ik normaal onderweg zou zijn naar mijn werk in Brussel, gaat de laatste weken op aan videobellen met familie en vrienden. De hele tijd denk ik: wie zit er nog alleen thuis? Wie zou nog wat aandacht nodig hebben? Ook dat is behoorlijk vermoeiend maar ook wel mooi.
Ik heb gesprekken met buren, met de man van de krantenwinkel, met mijn oma. We videobellen toch wekelijks een paar keer met onze eigen ouders.
Want in mijn geval ben ik gewend ze minstens elke week of zelfs vaker, te zien. Het is gek ook dat een heel natuurlijke reflex, om in tijden van crisis dicht bij je geliefden te kruipen, nu nét niet kan.
Pannenkoeken
Op dat vlak prijs ik mezelf dan weer gelukkig dat ik hier niet alleen thuis moet zitten panikeren, maar dat we samen zijn. Op heel veel momenten kunnen we vergeten dat er eigenlijk iets heel ernstigs aan de hand is en kunnen we ook echt genieten.
Van pannenkoeken eten (je moet iets doen om de week van het weekend te onderscheiden), van samen spelletjes spelen en liedjes zingen, van tekeningen maken en brieven sturen, aan grootouders, vriendjes en jarigen die hun verjaardag in quarantaine moeten vieren.
Het is dat mijn angst nooit helemaal verdwijnt of ik zou je nu met vertrouwen zeggen dat dit een periode is waarnaar ik met veel warme gevoelens zal terugkijken.
Kleuterperspectief
Mijn zoon daarentegen zal, als deze crisis volgens de voorspellingen zal verlopen (een rare zin, want doen crisissen dat ooit echt, zich gedragen zoals voorspeld?), het zich later niet meer herinneren. Dat is gek, want ik zou zo graag willen weten hoe hij dit beleeft.
Af en toe probeer ik het leven zoals het nu is vanuit zijn perspectief te bekijken. Het is een soort vakantie, maar mama moet vaak werken.
We gaan af en toe eens langs bij zijn pappie en mammie maar hij mag niet uit het fietsstoeltje en ook niet bij hen naar binnen. Zijn nichtjes en neefjes ziet hij tijdens het videobellen, maar we spreken plots nooit meer af.
Wij zijn er altijd, bijna alle andere mensen zijn uit zijn leven verdwenen. Zijn ouders doen plots superstreng over handen wassen, terwijl dit hele onderwerp daarvoor uiterst zelden, enkel in geval van een druipend ijsje, aan bod is gekomen. En waarom gaat hij niet meer naar de crèche?
Mama en papa zijn er
Komt daar nog bij dat hij vast in onze toon oppikt dat wij ook ongerust zijn. Zeker de eerste dagen hebben mijn lief en ikzelf heel deze gekke situatie verwerkt door er eindeloos met mekaar over te praten. Door vastgelijmd te zitten aan onze schermen, terwijl we die normaal net wegleggen wanneer we als gezin samen zijn.
Dat ons zoontje tegenwoordig regelmatig huilend om ons roept in het midden van de nacht, verbaast mij dan ook niet. Hoe krijgt hij dit voor zichzelf uitgelegd? En wij proberen wel, maar tegelijk is er maar zoveel uitleg die een tweejarige kan snappen.
Anderzijds zien we hem groeien, ontwikkelen en glunderen om zoveel tijd met ons en aandacht van ons. En papa staat nu minstens op een even hoog adoratieniveau als mama.
Wij zijn op dit moment nog zijn wereld. En wij zijn er. Nu gewoon hopen dat het de grote wereld binnenkort ook weer wat beter vergaat.
De coronacolumns van de familie Theunynck
Ook Zita en ouders Machteld en Peter schreven een column tijdens de quarantaine.
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 03/04/2020, laatste update op: 17/05/2022Tags: evenwicht werk-gezin, gezinsleven, mama van een peuter