Gaston Durnez, die op 22 november 2019 in Lier is overleden, wordt beschouwd als een van de grootste cursiefjesschrijvers ooit. Zijn kroniek in het gezinsmagazine De Bond was decennialang een vaste waarde voor generaties lezers.
Tv-quiz
De naam ‘Gaston Durnez’ doet vermoedelijk vooral bij oudere generaties lezers van De Bond een belletje rinkelen. Zij herinneren zich immers nog levendig hoe deze De Standaard-journalist in de pioniersjaren van de televisie ‘wereldberoemd’ werd in Vlaanderen. In de literaire tv-quiz ”t Is maar een woord’ was hij samen met schrijver en vriend Louis-Paul Boon een van de vaste panelleden. Zeg maar een BV avant la lettre.
Maar de ‘haast onsterfelijke’ kroniekschrijver van De Bond, die van zijn zestien jaar in de journalistiek gerold was, voelde zich bovenal een journalist. En zo staat het ook in zijn overlijdensbericht. In de jaren vijftig en zestig waren zijn reportagereeksen over de mijnwerkers en seizoenarbeiders spraakmakend. Ze getuigden van een journalistiek engagement en een groot verlangen om vanuit de media maatschappelijke impact te hebben. “Als journalist wil je zaken doen kantelen”, zei hij daarover in 2018 in het laatste grote interview voor ‘zijn’ krant.
‘Met muziek door ’t leven’
Vanaf 1954 publiceerde Gaston Durnez in het weekblad zijn rubriek ‘Met muziek door ’t leven’. Daarin schreef hij uitsluitend over zijn kinderen die toen nog klein waren. De rubriek liep tien jaar lang en was immens populair. Voormalig hoofdredacteur Jaak Dreesen, die toen ook al voor De Bond schreef, herinnert zich dat Gaston in die jaren “onnoemelijk veel reacties” op zijn kronieken kreeg.
In een van de vele gesprekken die ik via mail met Gaston gevoerd heb, ‘verklapte’ hij hoe de titel tot stand kwam. “Mijn vriend en collega Pol Heyns, een bekende journalist en volkskundige, heeft die titel bedacht. Hij dacht daarbij aan de gelijknamige film uit de jaren stillekes over de Wiener Sangerknaben. Ik heb later nog zulke kroniekjes voor een vrouwenblad geschreven. Maar toen gebruikte ik andere namen voor mijn kinderen, zodat zij er niet voortdurend op aangesproken werden…”
Bedankt, beste lezer!
In 1999, toen al een gepensioneerde opa, nam Gaston Durnez de draad van stukjes in De Bond weer op. In zijn veertiendaagse kroniek bracht hij allerlei onderwerpen ter sprake, met zijn vele klein- en achterkleinkinderen vaak als rode draad. “Ik ben De Bond altijd zeer dankbaar geweest om de grote kans die hij mij destijds heeft geboden. Het blad is een stuk van mijn hart. Ik heb er in de jaren vijftig in gedebuteerd en dat heeft mij gaandeweg een eigen publiek gegeven.”
Lees ook de kroniek Gelukkig Brievenjaar
Lees ook de kroniek over namen van kleinkinderen
Lees ook reacties op het overlijden van Gaston Durnez
Meer over het opagevoel van Gaston Durnez in een interview uit 2011 in de bijlage Aktief in De Bond
(Foto: Kristof Ghyselinck)
Gepubliceerd op: 29/11/2019, laatste update op: 03/12/2019