Dat er een duidelijke link is tussen obesitas en ongezonde voeding, daar is geen discussie meer over. Maar wie maakt best de regels om kinderen te beschermen tegen reclame voor die voeding? Met de Belgian Pledge neemt de voedingsindustrie zelf haar verantwoordelijkheid en claimt efficiënt regels op te leggen die de grenzen afbakenen. Maar experts zijn niet overtuigd.
De Belgian Pledge
In 2012 zag de eerste Belgian Pledge het levenslicht. Trotse ouders zijn de Federatie van de Belgische voedingsindustrie (Fevia), handelsfederatie Comeos en de Unie van Belgische Adverteerders (UBA).
De Pledge is een ethische code waarmee de voedingssector zichzelf regels oplegt in verband met reclame naar kinderen jonger dan 12 jaar.
Deze Pledge kreeg in 2017 een eerste update. Eind 2020 werden de regels nog verder verstrengd: strengere voedingscriteria, een nieuw klachtensysteem en regels rond het inzetten van influencers.
De voedingssector die zich bewust is van de problematiek en vrijwillig de belangen van de consument behartigt: het klinkt als muziek in de oren. En toch … zijn experten bezorgd om verschillende redenen.
LEES OOK > De impact van reclame op kinderen en jongeren
Imago
Het lijkt erop dat de Pledge vooral een kwestie is van imago. Door dergelijke ronkende verklaringen af te leggen, sust de industrie de consument én de overheid.
Maar de voedingscriteria die gehanteerd worden zijn niet strikt genoeg om ongezonde voeding tegen te houden. Zo ligt de grens voor koekjes bijvoorbeeld op 35 gram suiker per 100 gram.
Op die manier kunnen producenten vlot onder de opgelegde norm blijven en tegelijk ongezonde producten blijven promoten. Zelfs met de ‘aangescherpte’ normen blijft de kloof tussen producten die voldoen aan de Pledge en producten die gezond zijn enorm groot.
Bovendien hebben in 2017 slechts 52 van de 637 Belgische voedingsbedrijven de Pledge ondertekend. Voor 2020 zijn er nog geen gegevens bekend.
LEES OOK > Kindnorm voor voeding: 7 maatregelen die gezinnen helpen om gezond(er) te eten
Klachtensysteem
De Pledge 3.0 introduceert ook een klachtensysteem. Hoewel dat klinkt als een waardevol engagement, is er een keerzijde aan het verhaal.
Naast de vraag of de gemiddelde consument ooit al gehoord heeft van de Pledge en het bijhorende klachtensysteem, veronderstelt dit een kennis van marketingtechnieken. Uit onderzoek van het Instituut voor Mediastudies aan de KULeuven blijkt dat die kennis in de realiteit niet aanwezig is.
Onoplettende beleidsmakers zouden de voedingsindustrie dankzij dit soort initiatieven als een bondgenoot kunnen zien die wetgevende initiatieven overbodig maakt. Het einddoel van overheid en voedingsindustrie verschilt echter grondig.
Terwijl commerciële bedrijven uiteindelijk winst willen maken, primeert bij de overheid de volksgezondheid. Dat is meteen ook de reden waarom de overheid altijd het laatste woord moet hebben in deze regelgeving.
LEES OOK > Tips voor creatieve en gezonde tussendoortjes voor je peuter
Co-regulering
Co-regulering, waarbij overheid en sector samen aan de kar trekken, is toe te juichen. Loutere zelfregulering daarentegen zorgt ervoor dat volksgezondheid een middel wordt om andere doelen te bereiken.
Laat ons dus niet naïef zijn. Een initiatief als de Belgian Pledge is vooral een marketinginstrument van de voedingsindustrie. Geen enkele reden om het daarom af te schieten, maar wel om het juist te kaderen.
Met de kindnorm in reclame pleit de Gezinsbond er voor dat kinderen en jongeren op verschillende terreinen een extra beschermlaagje verdienen. Ons volledig standpunt rond kindnorm in reclame vind je in ons e-dossier Kinderen aan zet.
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 25/02/2021, laatste update op: 08/11/2021Tags: gezonde voeding, kindnorm, kritisch tegenover reclame, reclamewijsheid