Een papa zoals die van Astrid is goud waard. En of ze er fier op is. Met Vaderdag voor de deur zet ze haar kluspapa in de bloemetjes.
Mijn kluspapa
‘Amai, dat is hier toch nogal veranderd hé, ’t is mooi geworden. Weet je nog hoe we zo sukkelden met het verleggen van de aansluiting van de lamp? En hoe we hier de ondergrond effen moesten krijgen voor de nieuwe vloer? En dat we te weinig verf hadden?’
Elke keer wanneer mijn papa in mijn appartement is, heeft hij het erover: hoe we dagen-, weken-, maandenlang samen de renovatie van mijn appartement deden en er een mooi plekje van maakten.
Mijn kluspapa. Het liefst van al tuiniert hij, maar van klussen weet hij toch ook heel wat af. Waar hij dat allemaal geleerd heeft, is me een compleet raadsel. Al doende, zegt hij wanneer ik het hem vraag.
Maar dat hij er wat van kan, dat heb ik aan den lijve mogen ondervinden. De badkamer uitbreken, ook de keuken eraan laten geloven, muren plamuren, verlichting verleggen, vloeren en tegels uitbreken, plafonds verven, lampen en kasten ophangen: hij kan het allemaal.
Het lijkt misschien vanzelfsprekend, maar dat is het helemaal niet. Elke avond en elk weekend trokken we richting appartement. Voor mij een evidentie, het zou mijn eigen thuis worden. Maar voor hem toch wel een opoffering, een hele grote waarvoor ik hem erg dankbaar ben.
Hij leerde me heel wat. Hoe je een boormachine vasthoudt. Dat je om te zagen best niet ‘tegen je kant’ zaagt. Dat je best alles heel goed uitmeet voor je begint. En dat het voor heel wat dingen handig is om met twee te zijn!
LEES OOK > 10 manieren om een toppapa te herkennen
Anders leren kennen
Mijn papa is zeker geen stille man, maar toch ook niet de grootste babbelaar. Tijdens het half jaar dat we mijn appartement stripten en weer opbouwden, hebben we elkaar toch heel anders leren kennen.
Hij vergat soms dat hij eens iets extra moest uitleggen, omdat ik zijn parate kennis over chape, egalisé en plamuur niet deelde. Ik onderschatte soms hoe inventief hij is voor de grote en kleine obstakels die we, letterlijk en figuurlijk, tegenkwamen. De discussies die er onvermijdelijk kwamen, werden uitgepraat in de auto of weggedanst met een polonaise op “Leef”.
Ik ontdekte hoeveel Pepsi Max hij nu eigenlijk écht drink (heel veel), hij ontdekte dat mijn allergrootste vrees is dat er iets instort (een stoel, een kast, een plafond, een balkon, you name it). Onze liefde voor muziek werd extra duidelijk. Dat we soms wel al eens van smaak verschillen over welke muziek dat net is, ook.
Nog steeds een belangrijke steun
Zelfs een jaar na verhuisdatum, staat mijn papa nog steeds voor me klaar. Die nieuwe lamp ophangen, een spiegel aan de muur krijgen, plinten plaatsen. Tijdens de “klusjesdagen” komen die werkjes aan bod.
Voor de nog geplande werken helpt hij me bij het vergelijken van offertes, aanspreken van leveranciers, bij grote of kleine klusjes. Elke keer staat hij er weer, mijn kluspapa. Quasi onvermoeibaar, om mijn vragen te beantwoorden en me goede raad te geven.
Dat hij me graag ziet, wist ik wel al. De pennenhouder die ik als klein kind maakte, verhuisde slechts enkele jaren geleden terug naar huis. Helemaal uit elkaar gevallen. Maar de bergen die hij verzette tijdens de renovatie, die toonden dat nog harder. Ik zet mijn papa daarom graag nog eens extra in de bloemetjes: je blaast me nog alle dagen van mijn sokken, papa!
Enkele dagen geleden kwamen mijn ouders op bezoek. Na een avond op het terras namen we binnen afscheid. ‘Goh, je mag ervan zeggen wat je wilt, het is hier toch écht mooi geworden he’, klinkt het bij mijn kluspapa. En dat het hier zo mooi geworden is, is grotendeels te danken aan hem!
Meer artikels over Vaderdag, mét cadeau- en knutselinspiratie, vind je hier. Download ook onze gratis vaderdagkaart met sokkenmop.
Volg de Gezinsbond op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 08/06/2020, laatste update op: 16/06/2020