Zorgen is een constante in zijn leven. Voor zijn zestienjarige broer over wie hij de voogdij heeft in België, voor zijn moeder en negenjarige zus in zijn geboorteland, en voor de mensen bij wie hij dagelijks gaat poetsen. ‘Het is soms zwaar, je moeten verdelen tussen verschillende werelden,’ zegt Ahmad Kharot (23), ‘maar ik ben het mijn familie verschuldigd.’ En de zorg voor zijn familie? Die spreekt vanzelf.
‘Ik voel me soms in spreidstand: één been in België en één in Afghanistan’, vertelt Ahmad, die acht jaar geleden zijn thuisland ontvluchtte. ‘Ik verloor mijn vader, een soldaat, door de taliban. Omdat mij hetzelfde lot te wachten stond, vluchtte ik naar België.’
Zijn moeder, broer (16) en zus (9) bleven in Afghanistan. Na een wekenlange busreis kwam Ahmad aan in ons land. Hij behaalde het diploma van slager, werkte in een supermarkt, en is nu poetshulp. Uit die job haalt hij veel voldoening. ‘Ik ben graag met mensen bezig’, zegt hij.
Tijd verdelen
Zijn familie bleef in Afghanistan, maar intussen is zijn broer naar België gekomen. Sindsdien verdeelt Ahmad zijn tijd tussen de voogdij over zijn broer en zijn job om zijn gezin financieel te ondersteunen.
‘De eerste maanden alleen in België waren moeilijk: zonder familie, de taal nog niet machtig, geen middelen, geen netwerk … Ik was toen pas vijftien, maar ik ben snel volwassen geworden.
‘Het belangrijkste? Mijn moeder en zus zijn blij en mijn broer is gelukkig.’
Mijn broer heeft het iets gemakkelijker, omdat ik hier al een leven had opgebouwd. Pas op, ik heb zelf ook niet alles alleen moeten doen. De mensen van het CAW ben ik dankbaar, net als mijn leerkrachten. Toen ik mijn afgetrapte schoenen uitdeed voor de les LO, zag een leraar de gaten in mijn zolen. Hij gaf me een paar schoenen van zijn zoon. Dat zijn dingen die ik niet vergeet.’
Uitgesteld weerzien
Zorgen voor anderen zit Ahmad in het bloed. De zorg voor zijn familie vindt hij niet het moeilijkste, wel de onwetendheid. ‘Het is niet altijd duidelijk of mijn familie in veiligheid is, omdat we elkaar maar een keer per week horen. Naar die telefoontjes kijk ik altijd uit: het is de enige manier om op de hoogte te blijven van het leven en de situatie daar.’
Normaal zou Ahmad in april naar Pakistan reizen, om zijn moeder bij te staan bij een rugoperatie die niet in Afghanistan uitgevoerd kon worden. Het zou ook de eerste keer zijn dat hij zijn zus terugzag sinds zijn vertrek acht jaar geleden.
‘Die operatie is door corona voor onbepaalde tijd uitgesteld. Maar zodra het kan, ben ik weg om mijn moeder te steunen.’ Ahmads broer blijft in België, maar elke dag komt er iemand langs om te checken of alles in orde is. ‘Dat geeft mij gemoedsrust.’
LEES OOK > Pleegzorg jonge vluchtelingen: ‘We hebben al veel van Hekmat geleerd’
Geen terugkeer
Als je Ahmad vraagt waarom de zorg voor zijn familie zo vanzelfsprekend is, is hij duidelijk. ‘Omdat mijn vader gestorven is en ik de oudste ben, voel ik me verantwoordelijk. Mijn broer en zus beschouw ik als mijn kinderen.
Alle plannen die ik maak, maak ik met mijn familie in gedachten. Dat betekent niet dat ik af en toe niet streng durf te zijn. Mijn broer durft zoals elke puber soms veel te vragen, maar hij aanvaardt het als ik nee zeg.
‘Omdat mijn vader gestorven is en ik de oudste ben, voel ik me verantwoordelijk. Mijn broer en zus beschouw ik als mijn kinderen.’
Het liefst zou ik hier herenigd worden met mijn familie, maar dat zie ik niet snel gebeuren’, sluit Ahmad af. ‘Mijn moeder wil in Afghanistan blijven, dicht bij het graf van mijn vader. Zelf ben ik niet van plan om terug te keren. We hebben het hier goed en ik heb vast werk. En het belangrijkste: mijn moeder en zus zijn blij en mijn broer is gelukkig.’
LEES OOK > Het tienerbrein maakt het ouders knap lastig
Foto: Kristof Ghyselinck
Dit artikel verscheen in mei 2021 in De Bond, het ledenblad van de Gezinsbond. De Bond kan ook bij jou (gratis!) in de bus vallen. Het enige wat je hoeft te doen, is lid worden. Nieuwtjes en activiteiten van de Gezinsbond meevolgen kan ook via Facebook, Twitter en Instagram.
Gepubliceerd op: 10/05/2021Tags: combinatie werk/gezin, zorg