Mama Nele houdt een dagboek bij over de prille avonturen met haar dochtertje. Vandaag vertelt ze over hoe haar baby heel de dag door hetzelfde doet: wijzen.
Communiceren met kinderen
Sinds ik kinderen heb, gebruik ik een andere soort van communicatie. Want gewoon iets met woorden uitleggen, heeft zelden effect op kleine kinderen. Wat het ‘m wel doet, is mijn intonatie, de blik in mijn ogen of mijn glimlach.
Het is meer wat ik doe dan wat ik zeg. Het is mijn eigen mond openen als ik wil dat zij een hapje in haar mond steekt, het is zelf kruipen als ik wil dat zij dat doet. Dat zijn de dingen die mijn dochter herkent en waarmee ze daarna aan de slag gaat, op haar eigen tempo.
Ik vermoed dan ook dat ze meer begrijpt dan ze kan zeggen, want praten doet ze nog niet. Ik hoop dat ze zichzelf aan mij verstaanbaar kan maken door zelf gebaren te gebruiken. Want dat is wat kinderen doen.
Als peuters met hun handje naar hun mond grijpen, willen ze eten. Zwaaien ze wild in het rond? Dan moet je stoppen met wat je doet. Steken ze de handjes vooruit, dan willen ze opgepakt worden. Dat is enigszins dwingend, maar ook duidelijk.
LEES OOK > Babytaal: van geluidjes tot gebrabbel
Baby leert wijzen
En ondanks al die opties aan gebaren, gebruikt mijn dochter na dik een jaar nog steeds slechts één gebaar: ze wijst. Maar wijzen is onbeleefd en bovendien minstens even dwingend als die andere gebaren.
Heel de dag door wijst ze, naar van alles en nog wat. Naar eten als ze honger heeft, naar de andere richting als ze iets niet wil, naar mij als ze wil opgepakt worden.
‘Ze wijst de hele dag door, naar van alles en nog wat’
Eigenlijk wijst ze vooral naar mij, besef ik nu. Want in deze fase van ons leven ben ik haar primaire zorgverlener, beter gekend als: haar slaaf. En omdat ik weet hoe vervelend het is om niet begrepen te worden, doe ik wat ze me opdraagt. En omdat ik haar moeder ben, dat ook.
Mijn vingers jeuken nu al een beetje tot het moment dat ik achteruit kan liggen, gewoon mag wijzen naar wat ik wil en zij opdraaft voor mij.
Mama Nele
(Hasselt, september en oktober 2022)
Alle dagboeken van Nele kan je hier nalezen. Ook papa Christophe schrijft een dagboek.
Dit artikel is eerder verschenen in Brieven aan Jonge Ouders, het gratis tijdschrift voor alle ouders dat je automatisch in de bus krijgt. Daarnaast hebben we ook een maandelijkse nieuwsbrief voor kersverse ouders die perfect de leeftijd van je kindje volgt. Schrijf je hier snel in!
Gepubliceerd op: 09/01/2023