Tweelingouders Stephanie en Jonathan hebben het soms zwaar maar blijven positief: ‘Er bestaat voor alles een oplossing’

Stephanie en Jonathan waren even in shock toen ze te horen kregen dat hun eerste kindje meteen twéé eerste kindjes zouden zijn. Ze kozen er heel bewust voor om met een positieve mindset aan hun avontuur als tweelingouders te beginnen. Die mindset hebben ze eigenlijk altijd volgehouden.

Stephanie en Jonathan hebben medisch gezien een vlotte zwangerschap gehad. De jongens zijn geboren met een keizersnede en deden het erna meteen erg goed.

Ze hebben even in de couveuse gelegen, maar dat was eigenlijk enkel omdat ze nog geen 37 weken waren. ‘Ik besef dat we daar veel geluk hebben gehad, maar ik had ze liever helemaal niet in de couveuse gehad. Hun gewicht zat goed en ik ben ervan overtuigd dat pasgeboren baby’s gewoon het beste dicht bij hun mama zijn’, zegt Stephanie. Gelukkig mocht ze haar jongens al gauw mee naar huis nemen.

Slaapgebrek

Natuurlijk heb je onmiddellijk een erg groot gebrek aan slaap. ‘Sowieso vraagt een pasgeboren baby veel aandacht, ook ’s nachts. In ons geval waren dat dan nog eens twee baby’s die huilden om eten, die verluierd werden, die troost nodig hadden. Loïc is bijvoorbeeld maandenlang elk uur wenend wakker geworden. Dat gaat na een tijdje wel heel erg wegen’, vertelt Stephanie.

Gelukkig hebben ze die nachten altijd met hun twee gedaan. ‘Jonathan had maar tien dagen vaderschapsverlof, maar toch is hij altijd mee blijven opstaan zodat hij me kon helpen met de jongens. Wij hebben dat echt als een team aangepakt. Ik zeg vaak tegen mensen dat hij een standbeeld verdient.’

LEES OOK > Een baby én een kleuter in huis: hallo slaaptekort!

Roze wolk

Stephanie zat ook echt op een roze wolk waardoor ze andere herinneringen heeft dan Jonathan, beseft ze nu. Hij kon wel regelmatig zeggen dat het zwaar was. Hij had er ook echt last van om zo weinig te slapen en hij kon ook heel goed benoemen wat er precies moeilijk was voor hem tijdens die eerste maanden met de tweeling.

‘Ik weet dat niet alle tweelingouders die ervaring zo hebben als ik en ik weet ook heel goed dat het regelmatig erg zwaar is geweest. Misschien is het door de hormonen die vrijkomen bij borstvoeding, misschien is het door hoe ik in het leven sta of misschien is het wel de combinatie, maar voor mij viel het meestal goed mee. Mijn lichaam gaf wel regelmatig signalen dat ik doodop was, maar in mijn hoofd bleef ik me goed voelen.’

De lat (te) hoog

Stephanie legde de lat wel hoog voor zichzelf. Ze wilde het – zoals zoveel nieuwe ouders – heel graag heel goed doen. Ze vond het ook erg moeilijk om in te schatten wat er heel dringend was en wanneer een van de jongens wel even kon wachten. ‘Je wil je kind niet laten wachten als die aangeeft dat die iets nodig heeft, maar met een tweeling is het gewoon niet haalbaar om altijd meteen te reageren omdat er natuurlijk altijd nog de andere is die vaak op hetzelfde moment aandacht vraagt.’

De jongens leken soms alles tegelijk te willen: eten, troost, nabijheid – behalve slaap, dat deden ze nooit tegelijk. ‘Nu ik intussen al even mama ben en met de komst van ons derde kindje Basile, kan ik de situatie soms beter inschatten en til ik niet zo zwaar aan dingen die ik bij de tweeling nog heel lastig vond’, zegt Stephanie.

Als je niet op een bepaald moment wat afstapt van die illusie van de perfecte ouder, bots je hoe dan ook ooit wel tegen je eigen (lichamelijke) grenzen aan.

LEES OOK > Perfecte ouders bestaan niet: een pleidooi voor mild opvoeden

Op zoek naar balans

‘Eigenlijk is het voortdurend zoeken naar evenwicht. Voldoende aandacht geven aan de tweeling, aan de baby, aan het kapsalon, aan je partner,… dat is niet altijd evident. Er zijn veel ballen in de lucht te houden en je hebt ook maar twee handen.

Ik ben bijvoorbeeld heel slordig. Mijn huis is soms echt een rommelboel. Jonathan vindt dat wel eens vervelend maar dan zeg ik hem ook dat ik gewoon niet alles goed kan doen en dat ik dan liever focus op gelukkige kinderen dan op een opgeruimd huis.’

Sinds de tweeling er is, pakt Stephanie ook haar werk anders aan. Moeder worden heeft haar geleerd dat ze haar werk ontzettend graag doet, maar dat ze er ook wil zijn voor haar kinderen. ‘Af en toe eens op zaterdag niet aanwezig zijn in het salon, moet kunnen. Dat is iets wat ik vroeger heel lastig vond, maar wat ik nu steeds beter kan loslaten.’

Netwerk

Stephanie geeft aan dat ze ook heel blij is met haar netwerk. Toen ze na een zevental weken al af en toe weer aan de slag ging, werden de jongens opgevangen door haar ouders en schoonouders. Als zelfstandige is het niet evident om lang thuis te zijn na de bevalling, dus die hulp toen was van onschatbare waarde.

Ook nu nog kan Stephanie rekenen op de hulp van haar familie. ‘Jonathan en ik, wij zijn een echt team. Ik vind dat wij het heel goed redden met ons twee, maar ik durf ook wel om hulp te vragen.’ De wasmand eens kunnen meegeven of iemand die even helpt opruimen, kan al veel verschil maken.

LEES OOK > Is jouw gezin goed omringd? Bouw aan je ‘dorp’

Nog een kindje

‘Ik heb altijd gezegd dat ik drie kindjes wilde. Voor Jonathan was het eigenlijk wel goed met de tweeling, maar ik wilde graag niet te lang wachten om nog voor een derde te gaan.’

Toen de jongens twee en half waren, is Basile geboren. ‘Er waren wel wat mensen verbaasd dat wij na een tweeling nog graag een kindje wilden. Er waren mensen die zich – soms luidop – afvroegen of mijn zwangerschap wel gepland was. Sommige mensen vonden het ook “snel”, maar wij hadden het gevoel dat er ruimte genoeg was en dat we er klaar voor waren.’

Basile kwam erbij en bleek een ontzettend gemakkelijke baby te zijn. Zoiets heb je natuurlijk niet voor het kiezen en is ook een kwestie van geluk. Toch valt ook hier weer op hoe Stephanie vol vertrouwen in het leven staat.

Draagkracht

‘We hebben altijd tegen elkaar gezegd dat we het hoe dan ook wel zouden redden – zelfs als het opnieuw een tweeling zou zijn’, lacht Stephanie.

Natuurlijk waren ze opgelucht toen bleek dat er bij de tweede zwangerschap maar één kindje in haar buik groeide. ‘En anders hadden we het ook wel gered’, zegt Stephanie. ‘Ik geloof echt dat alles benoemd of gezegd kan worden in het leven en ik geloof ook dat er voor alles een oplossing bestaat. Ik ben zeker niet blind voor de lastige dingen, maar focussen op het positieve en samen zoeken naar oplossingen, heeft me gewoon al verder gebracht dan vervallen in klagen. Dat is gewoon hoe ik ben.’

Ieders draagkracht is anders. Net zoals ieders ervaringen in het leven ook helemaal anders kan zijn. ‘Ik voel me echt gedragen, door Jonathan en door mijn netwerk. Eigenlijk ben ik nooit alleen – net zoals Cas en Loïc.’

LEES OOK > Mama’s van een tweeling aan het woord: een half jaar handen te kort

Met een baby in huis ziet je leven er een pak anders uit. Daarom krijg je als jonge ouder gratis ‘Brieven aan Jonge Ouders’, een tijdschrift van de Gezinsbond boordevol herkenbare verhalen en boeiende weetjes. Ook kan je je inschrijven voor onze maandelijkse nieuwsbrief die perfect de leeftijd van je kindje volgt. Schrijf je hier snel in!