Aan het begin van het academiejaar lieten we een mama aan het woord over de zoon die op kot vertrok. Helga zag haar zoon vertrekken met gemengde gevoelens: trots omdat hij verder evolueerde, stappen zette naar onafhankelijkheid en volwassenheid. Maar ook gemis en verdriet om wat niet meer is. Hoe gaat het na enkele maanden?
Het went wel, zo’n kind op kot …. Enigszins.
Enkele maanden verder ben je het kotleven al helemaal gewoon. Je hebt je weg gevonden in je tweede thuis, er vrienden gemaakt en je voelt je goed in de stad die je omarmt. Ook wij hebben een zeker ritme gevonden.
Dagelijkse routine
Aanvankelijk was het zoeken en met heimwee staren naar je kamer die er tijdens de week erg leeg bij ligt. Geen ochtendlijke gesprekken meer, niet langer uitkijken naar ’s avonds wanneer we samen aan tafel zitten als gezin. Er blijft altijd één plek leeg aan onze tafel en ik weet niet of we dat ooit echt ‘gewoon’ zullen worden.
Het wordt een onderdeel van onze dagelijkse routine, dat wel. Een tafel dekken voor twee. De gesprekken zijn gebleven maar nu praten we over jou in plaats van met. We vragen ons af hoe het met je gaat, of je lessen goed verlopen zijn, wat je van leerstof hebt gezien en of het allemaal niet te snel op je afkomt.
Van middelbaar naar universiteit
De overgang van middelbaar naar universiteit is misschien in één vingerknip gebeurd, de aanpassing aan het nieuwe ritme vraagt tijd. Ik hoor hetzelfde verhaal bij veel ouders van eerstejaarsstudenten. Dat jullie wat aan je lot worden overgelaten, dat de universiteit verwacht dat je alles zelf leert uitvissen, dat de volumes niet te onderschatten zijn en dat je als jongvolwassene heel sterk in je schoenen moet staan om die druk de baas te kunnen.
Je ziet het, ook al ben je er niet, toch blijf je onderwerp van gesprek. We zijn trots op je omdat we vaststellen hoe vastberaden je aan je eigen weg timmert. We zijn ervan overtuigd dat je het avontuur dat je bent aangegaan ook tot een goed einde zal brengen, met af en toe een hobbeltje op de weg. Maar net dat zal je sterker maken en voorbereiden op wat je nog te wachten staat. Want dit is pas het begin.
Digitaal contact
We zien mekaar niet gedurende de week maar via Messenger, WhatsApp en Skype blijven we in contact. Regelmatig zelfs… misschien een beetje tegen onze verwachtingen in. Je speelt ons dagelijks de laatste nieuwtjes door, wij volgen je digitaal doorheen de aula via Quivr, een app waarop je uurrooster per week is aangeduid en we kijken uit naar elk telefoontje of Skypegesprek.
Je bent er fysiek niet maar je blijft intensief deel uitmaken van ons gezin. Gelukkig maar! Al is het door die o zo herkenbare vragen zoals ‘Hoe lang zou jij die schotel opwarmen?’, ‘Hoe noemt dat medicijn weer tegen buikpijn?’, ‘Weet jij waar we die bouillonblokjes hebben gelegd toen we mijn kot in orde brachten want ik vind ze niet?’. Wat een heerlijk warhoofd blijf je toch. En wat vind ik het fijn dat je me voor zo’n dingen nog altijd berichtjes blijft sturen.
Maar mijn moederhart maakt de grootste sprong wanneer Messenger biept en ik lees: ‘Hey mama, hoe gaat het met je en met pap? Alles goed hier. Ik mis jullie wel. ‘
Wij jou ook…
Lees ook: Mama getuigt over de gevoelens als je kind op kot gaat
Lees ook: Zo bestrijd je het legenestsyndroom
Gepubliceerd op: 21/03/2018Volg de laatste updates via Facebook en/of Twitter of schrijf je in op onze nieuwsbrief (enkel voor leden). Lid worden? Waarom? Dat lees je hier.