Dagboek Elias, 2 jaar & 5 maanden: ‘Nee, je bent geen peuter meer’

Lieve Elias,

Wanneer ik dit schrijf ben je bijna tweeënhalf. Binnenkort ben je geen peuter meer, maar een kleuter. Het is weer tijd om de balans op te maken.

Spiegel

Ik vertelde onlangs nog aan een vriendin hoe jullie twee mijn grootste spiegels en mijn beste leermeesters zijn. Ik zie in jullie vaak hoe het vanbinnen met mij gesteld is: wanneer ik uit mijn evenwicht ben, dan loopt het ook tussen ons weleens wat stroef.

Ik herken mezelf in kleine stukjes in elk van jullie. Dat is mooi maar ook confronterend: ik weet waar de zachte, kwetsbare plekjes schuilen en hoe het voelt als die geraakt worden. Ik zou jullie het liefst van al tegen elke soort verdriet en pijn willen beschermen, maar zo werkt het leven niet.

LEES OOK > Hoe kan je je kind helpen om de veerkracht in zichzelf te laten groeien? Ontdek het in onze podcast!

Voorleven

Ik kwam er al gauw achter dat het niet echt uitmaakt wat je tegen kinderen zégt. Wat je zelf dóét is wat zij onbewust gaan overnemen. Als ik dus wil dat mijn jongens rustig blijven wanneer ze gefrustreerd zijn, dan lukt dat alleen maar wanneer ik het hen voorleef én wanneer ik hen help in dat leerproces.

Opvoeden voelt voor mij vaak als een boeiende zoektocht. Het helpt ons als ouders om daarin samen langetermijndoelen te bepalen: welke waarden willen we aan onze jongens meegeven? We vinden het bijvoorbeeld erg belangrijk dat jullie authentiek durven te zijn: helemaal julliezelf – ongeacht de situatie. Dat overbrengen zal alleen maar lukken wanneer ook wij als ouders authentiek durven te zijn.

Zorgzaam

We willen jullie ook leren om te zorgen: voor de planeet, voor elkaar én voor julliezelf. Heel regelmatig verzamelen we samen zakken vol zwerfvuil tijdens wandelingen door onze gemeente. ‘O kijk, mama, dat mag niet!’, zeg je wanneer je een lege chipszak op de grond ziet liggen. Je stapt van je fiets, raapt de zak op en fietst tot aan de vuilnisbak.

Ook echt zorgen voor elkaar lukt steeds beter. Nu Kasper wat groter is, kan hij zich beter inleven in anderen. Hij begrijpt nu dat jij soms nog niet zo lang kan wachten. Wanneer hij dikke tranen over je wangen ziet rollen, zegt hij me dat jij mag kiezen wat jullie samen zullen kijken. Ook al is het op woensdag eigenlijk zijn dag om te kiezen. En jij, lieve Eli, kan als geen ander je grenzen aangeven. ‘Ik vind dat niet leuk!’, zeg je wanneer je vriendje bij de onthaalmoeder aan je rugzakje trekt.

LEES OOK > Een klein beetje Greta: 10 makkelijke klimaattips voor het hele gezin

Geen peuter meer

Het gaat natuurlijk niet altijd zo goed. Er zijn ook dagen waarop ik me afvraag hoeveel keer ik in hemelsnaam alles moet herhalen. Dagen waarop ik denk dat jullie het toch niet leren door naar ons voorbeeld te kijken.

Maar dan opeens tonen jullie toch weer dat het werkt. Wanneer ik jullie in bed leg, zegt je grote broer: ‘Sorry mama, dat we zoveel water uit het bad hadden gegooid. Ik zag dat jij dat niet leuk vond.’ ‘Sorry mama,’ herhaal jij en je slaat je armen rond mijn nek. Nee, je bent geen peuter meer. Ik ben trots op jullie. En ook op mezelf.

Over mama Saar

Saar woont in het bronsgroene eikenhout van Limburg. Ze is getrouwd met Wout en samen hebben ze twee zoontjes (Kasper en Elias) en een poes (Dorus).

De tijd waarin Saar niet aan het werken of aan het opvoeden is, houdt ze zich bezig met muziek, lezen en schrijven. Dat doet ze bijvoorbeeld op haar eigen plekje op het wereldwijde web, de blog Paardensaartje.

In het echte leven geeft ze les aan de PXL Hogeschool in Hasselt. Met veel passie en liefde voor het vak helpt ze daar kleuterleid(st)ers opleiden.

Benieuwd naar hoe de eerste maanden van Elias verliepen? Lees hier alle eerdere dagboeken.

Foto’s: Saar Steverlinck

Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.