Dagboek Elias, 3 jaar: ‘Soms zou ik willen dat je altijd zo klein blijft’

Lieve Elias, je bent ondertussen al 3 jaar geworden. En jouw derde levensjaar is er eentje dat we om heel veel redenen nooit zullen vergeten.

De wereld

Laten we beginnen met wat er zich in de wereld afspeelt. Sinds een halfjaar gaan er telkens verschillende stukken van de wereld in lockdown. Een erg besmettelijk virus dwingt alle mensen om voortdurend hun handen te wassen, geen knuffels te geven en voldoende afstand te houden van elkaar.

Het maakt alles wat voor ons zo vanzelfsprekend was zoveel ingewikkelder. Maar jij toont hoeveel veerkracht een kind heeft. Je stelt geen vragen, weegt aan onze houding af of het veilig is of niet en ontsmet je handen overal als een pro.

Mijlpalen

Maar intussen draait de wereld in onze kleine cocon natuurlijk onverbiddelijk verder. Je wordt elke dag groter en je blijft maar groeien – hoe vaak ik je ook lachend vraag om er nu alstublieft mee op te houden.

Zo kon je in die laatste weken dat het mocht toch eindelijk je schoolstart maken. Ik lag er toch even van wakker, want je had niet van tevoren kunnen wennen, maar je greep de hand van je broer en stapte de school binnen.

Tijdens de eerste lockdown leerde je ook steppen en ging je talig én motorisch weer met rasse schreden vooruit.

Bevriezen

Soms dan kan ik naar je zitten kijken en dan vliegen mijn gedachten alle kanten op.

Je speelt met je broer en gaat mee in zijn fantasiewereld. Je bent Brandweerman Sam of je hebt de superkrachten van een ninja.

Je komt voorbijgelopen en roept dat je arendsogen hebt en me komt redden. Je drukt gauw een kus ergens op mijn knie en holt weer verder.

Dan kunnen de tranen in mijn ogen springen. Ik wens dat ik je kan bevriezen. Dat je altijd dit blijft: klein, ondeugend, vrolijk, vol zelfvertrouwen, knuffelig, grappig, luid, aanwezig, onverschrokken.

Ik wens dat je voor al-tijd eerst naar mij toe zal komen lopen als je bang, verdrietig, onzeker of eenzaam bent. Ik wens dat je niet opgroeit en dat je kleine handje altijd in mijn hand zal passen.

LEES OOK > Grote-bed-tijd: van babybed naar peuterbed

Loslaten

Maar dan roep ik mezelf tot de orde. Voor alles wat verdwijnt, komt iets nieuws in de plaats dat leuk is op een andere manier. Zo is het tot hiertoe al geweest en zo zal het blijven gaan.

Je groeit op, je leert bij, je wordt meer en meer jezelf. Ik hoop dat je je altijd zo goed bij ons voelt dat je jezelf helemaal durft te tonen zoals je bent.

Dat je weet dat wij jou precies goed vinden zoals je bent en dat we niets aan je zouden veranderen.

Hoewel, iets minder decibels zo af en toe zou misschien geen kwaad kunnen.

Het leven

En zo leer ik weer wat ik al vaak voelde: dat jullie ons het leven leren en niet omgekeerd. Dat jullie ons tonen wat belangrijk is, dat jullie ons zeggen waar de focus moet liggen en dat het aan ons is om te luisteren.

Tijdens die gekke maanden die al gepasseerd zijn en die rare maanden die ongetwijfeld nog moeten komen, hebben we het al zo vaak tegen elkaar gezegd: jullie zijn ons licht.

Terwijl de wereld buiten zich verder probeert te weren tegen een onzichtbare vijand, trek ik mijn twee jongens op mijn schoot en besef ik dat mijn wereld veilig hier zit.

Over mama Saar

Saar woont in het bronsgroene eikenhout van Limburg. Ze is getrouwd met Wout en samen hebben ze twee zoontjes (Kasper en Elias) en een poes (Dorus).

De tijd waarin Saar niet aan het werken of aan het opvoeden is, houdt ze zich bezig met muziek, lezen en schrijven. Dat doet ze bijvoorbeeld op haar eigen plekje op het wereldwijde web, de blog Paardensaartje.

In het echte leven geeft ze les aan de PXL Hogeschool in Hasselt. Met veel passie en liefde voor het vak helpt ze daar kleuterleid(st)ers opleiden.

Dit was het laatste dagboek van Elias en mama Saar. De vorige dagboeken kun je hier lezen.

Foto’s: Saar Steverlinck

Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.

Tags: dagboek Elias