Lieve Elias,
Relatie met je grote broer
Onlangs besefte ik hoe hard de relatie met je grote broer de laatste weken gegroeid is.
Het is zaterdagochtend zo rond een uur of tien. Ik zit aan de houten picknicktafel van mijn koffie te slurpen. Zo vaak als we kunnen starten we onze weekenddagen in de natuur. We luisteren naar de specht, we zoeken het paard en de ezel en we kijken hoe het groen er anders uitziet dan de week ervoor.
Mijn man zit tegenover mij een croissant te eten. We hoeven niets te zeggen om met elkaar te praten. We genieten even van de relatieve rust. De jongens spelen samen in de speeltuin.
‘Kom maar, Elias’, hoor ik Kasper zeggen. Ik zie hoe hij jou, zijn kleine broer, naar de hoogste glijbaan loodst. Ik scan met mijn ogen naar het gevaar (het gat aan de brandweerpaal, het stukje zonder leuning), maar ik besluit hem het vertrouwen te geven.
Heel behoedzaam stapt hij achteruit het trapje op. Jij klimt aan zijn voeten op handen en knieën de trapjes op. Ik volg jullie vanuit mijn ooghoeken. ‘Ja! Het is je gelukt! Je kan het!’ roept de oudste wanneer jij je op je buik de laatste trap ophijst.
Ik kijk mijn man glimlachend aan en ik zwijg. We hoeven niets te zeggen om met elkaar te praten. Ik weet dat zijn ogen achter zijn zonnebrilglazen glimmen.
LEES OOK > Risicovol spelen: tips om je kinderen veilig en avontuurlijk te laten spelen
Samen lachen
Het is maandagavond zo rond een uur of zeven. Het is warm buiten en ik laat twee kleine babybadjes vol water lopen. De jongens lopen allerhande prul te verzamelen. Alles belandt in de badjes. Er is amper nog plaats om te zitten.
Ik koppel het nuttige aan het aangename en ik sleep mijn strijkplank naar buiten. Terwijl ik hun kleine broeken strijk, hoor ik ze schaterlachen. Jij laat je voor het plezier van je grote broer onderuit schuiven in het bad. Telkens opnieuw tot Kaspers lachen overgaat in hikken.
Mijn strijk lijkt sneller klaar dan anders. Dit is beter dan tv.
Graag zien
Het is woensdagavond zo rond half negen. Ik ben een beetje opgenaaid omdat ze weer later in bed zitten dan ik voorzien had. Maar het is zomer, buiten schijnt de zon nog en ik hoor nog kindjes spelen.
Ik laat het rolgordijntje zakken en zet me in kleermakerszit op de grond naast het bed van je grote broer. Zoals altijd overlopen we de dag. We noemen elk twee dingen die we leuk vonden en één iets wat moeilijk was.
Vandaag mag ik beginnen. Ik vertel over hoe de kindjes van mijn klas allemaal goed hun best hadden gedaan en dat ik fier op hen ben en over hoe blij ik was dat er een parkeerplaats vrij kwam nét toen ik eentje nodig had. De buikpijn van vanochtend, daar was ik niet zo blij mee, maar die ging over.
Dan is het zijn beurt. Hij zegt dat hij het onweer maar niks vindt en dat hij niet houdt van hagel. Maar hij vond het leuk om bij opa op het kerkhof iemand tegen te komen waar hij zich goed bij voelt. En Elias. ‘Wat deed hij dan?’ vraag ik. Hij kijkt me geïrriteerd aan. ‘Gewoon. Hij was daar.’
LEES OOK > Kleine kinderen en hun grote angsten: zo jaag je de spoken weg
Altijd samen
Het is donderdagochtend, tien over negen. Jouw grote broer vertrekt voor de allereerste keer op schoolreis. Dertig kleine kleutertjes klimmen in de grote bus. Als hij zijn bovenlichaam uitstrekt, kan hij net door het raam kijken. Hij zwaait en ik zwaai. Jij zit op mijn arm. Het zwaaien gaat goed. Tot je beseft dat die bus je broer meeneemt.
‘Kas! Kas af bus!’ roep je.
Ik vertel je dat hij terugkomt, dat hij niet bang hoeft te zijn, dat hij met zijn vriendjes een fijne dag gaat hebben.
Maar de tranen komen toch. ‘Ook bus!’ schreeuw je. ‘Mee!’
Nooit alleen
Zoals in heel wat gezinnen ben ik vaak alleen thuis met de jongens. Ik en mijn twee gouden jongens. Twee kindjes en één ouder die er ‘alleen’ voor staat.
Maar jullie niet. Jullie zijn niet alleen. Vorig jaar waren jullie twee losse jongetjes. Nu zijn jullie echt een setje broers.
Over mama Saar
Saar woont in het bronsgroene eikenhout van Limburg. Ze is getrouwd met Wout en samen hebben ze twee zoontjes (Kasper en Elias) en een poes (Dorus).
De tijd waarin Saar niet aan het werken of aan het opvoeden is, houdt ze zich bezig met muziek, lezen en schrijven. Dat doet ze bijvoorbeeld op haar eigen plekje op het wereldwijde web, de blog Paardensaartje.
In het echte leven geeft ze les aan de PXL Hogeschool in Hasselt. Met veel passie en liefde voor het vak helpt ze daar kleuterleid(st)ers opleiden.
Benieuwd naar hoe de eerste maanden van Elias verliepen? Lees hier alle eerdere dagboeken.
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 28/11/2019, laatste update op: 11/03/2022Tags: dagboek Elias