Peuters zijn geen baby’s meer. Zij knoeien, zeuren, werken tegen. Jij moppert, stelt grenzen, zegt eindelijk ‘nee’. Begrijpelijk maar voor je het weet, hoort je kind vooral wat hij fout doet. Leer dus het goede bij je peuter waarderen en zorg af en toe voor een applausje van jouw kant, hoe klein de prestatie van je peuter ook is.
Een baby wordt al aangemoedigd als hij zijn hoofdje probeert op te tillen. Als hij erin slaagt alleen rechtop te zitten, wordt hij beloond met een hoge stoel. Als hij in zijn handjes klapt, wordt er gejuicht. En de dag dat hij zich voor het eerst rechttrekt aan de spijlen van zijn box, is het feest.
Nee, dat eerste jaar heeft hij echt geen klagen over het applaus.
Realiteit
Maar na die eerste verjaardag komt er wat sleet op de aanmoedigingen. Er wordt nog geklapt voor de eerste stapjes, het eerste woordje en de eerste plas op het potje.
Maar als een kindje aan zijn tiende kilometer ‘stappen aan het handje’ wil beginnen, kreunt mama (en haar rug). Als hij per ongeluk de melk omstoot omdat hij zelf zijn bekertje wou pakken, zucht papa. En meehelpen met de afwas ‘mag niet’ want dat wordt een troep.
Tja, de aanmoedigingen hebben dan zwaar te lijden onder de dagelijkse realiteit.
LEES OOK > Samen spelen met je peuter met aandacht voor zelfzorg? Het kan!
Fout & goed
Best mogelijk dat een tweejarige dus vooral te horen krijgt wat hij allemaal fout doet. Knoeien aan tafel, zeuren als hij moe is, tegenspreken als hem wat gevraagd wordt, in de weg lopen als papa moet poetsen, rommel maken met zijn speelgoed en zijn zusje slaan.
Dat hij helemaal alleen zijn trui heeft aangetrokken wordt niet opgemerkt, wél dat die trui achterstevoren zit. Dat hij flink zijn tandjes heeft gepoetst, wordt niet vernoemd. Want zijn hemdje is mee nat geworden en dat is vervelend.
Geen gejuich als hij de eerste keer de telefoon opneemt, maar ‘afblijven’ of ‘niet doen’. En als hij lief en gezellig met zijn zusje speelt, wordt er opgelucht gezwegen. Het applaus blijft meer en meer achterwege.
Samira: ‘Ik had zelf niet in de gaten hoe vaak ik mijn tweejarige zoon terechtwees. Tot iemand vroeg aan zijn zus van vier: “En, wat is de naam van je kleine broer?”, en zij heel beslist antwoordde: “Mijn broertje heet THOMASBLIJFDAARAF!”‘
Het goede bij je peuter waarderen
Als ouder doe je dat natuurlijk niet opzettelijk, het gebeurt onbewust. Maar het is niet prettig voor je peuter en zeker niet bevorderlijk voor zijn zelfvertrouwen.
Ga af en toe eens kritisch te rade bij jezelf. Hoe vaak toon je waardering en blijdschap om de vooruitgang die je peuter maakt? En hoe vaak wijs je hem terecht, hoe vaak geef je een bevel, hoe vaak keur je iets af, hoe vaak ben je niet geïnteresseerd …?
LEES OOK > Hoe ga je om met typisch peutergedrag? ‘Geef geen time-out maar een time-in’
Verbod is niet verboden
Natuurlijk heeft je kindje leiding, richtlijnen en grenzen nodig. En dat is niet mogelijk zonder wat kritiek, zonder verboden op te leggen en bevelen te geven. Maar zorg ervoor dat dit niet de enige manier is waarop je met hem omgaat.
Ga niet zomaar voorbij aan wat hij wél kan en goed doet. Ga geen pogingen afkraken of verbieden omdat ze niet onmiddellijk het gewenste resultaat opleveren.
Leer het goede bij je peuter waarderen en blijf vooral in de gaten houden dat je hem geregeld trakteert … op een welverdiend applaus.
Dit artikel is eerder verschenen in Brieven aan Jonge Ouders, het gratis tijdschrift voor alle ouders. Pas bevallen of nog in verwachting? Schrijf je hier in om deze razend interessante reeks gratis te ontvangen. Voor ouders van kindjes tot 18 maanden zijn er ook de NieuwsBrieven aan Jonge Ouders, elke maand in je mailbox.
Gepubliceerd op: 27/02/2017, laatste update op: 22/02/2022Tags: ouders van peuters, waardering