Waarom ik mijn kind blootvoets in de plassen laat springen

Mama Rien liet haar zoontje van anderhalf onlangs op zijn blote voeten in de plassen springen. Geen probleem voor haar, maar ze voelde wat boze moederblikken in haar rug. Ze vertelt over haar ervaringen. 

Ze geven de hele dag regen, alweer. Dus plan ik een binnenbezoekje bij een vriendin om de thuisroutine te breken. Lees: nieuw speelgoed, een andere omgeving en twee kindjes om mee te spelen. Hoop: moeder gaat eens een half gesprek kunnen voeren.

Ondanks de slechte weersvoorspellingen gomt de zon de potloodgrijze regenwolken uit de lucht. Haar stralen verlichten de weg naar buiten. Jas aan, laarsjes aan.

Lap, de regenbotjes van mijn jongste thuis vergeten. Zijn nieuwe, dure schoenen dan maar zeker? En duimen dat hij niet door de plassen gaat. What was I thinking? Natuurlijk wil hij recht door de plassenzee. Zeker na de drie paar kleuterbotjes die hem voorgaan, inclusief die van zijn grote broer en voorbeeld.

‘Lap, de regenbotjes van mijn jongste thuis vergeten. Zijn nieuwe, dure schoenen dan maar zeker? En duimen dat hij niet door de plassen gaat.’

Daar sta ik dan, even te haperen in mijn hoofd, naast mijn vriendin van wie de bottenkindjes geen plas onaangeroerd laten. Mijn jongste zoon van anderhalf neemt een aanloop, klaar om mee het avontuur in te duiken.

Maar net voor hij de rand van de plas kan oversteken, til ik hem de lucht in. Van een anticlimax gesproken, denkt hij. Tot hij voelt hoe ik zijn kwaad stampende voetjes bevrijd van zijn schoenen en kousen. En hoe ik hem blootvoets terug op de grond zet. Zijn hoofd hapert niet, en zijn lijfje volgt snel. Plons!

De plassen in

Ik weet niet wat er het hardste spat: de pret uit zijn oogjes of het water onder zijn blote zolen. Mijn lach groeit mee met de natte plekken op zijn opgestroopte broek.

Er staat intussen nog één bottenkleuter bij mijn vriendin en ik, haar jongste dochter. Ze staart met grote ogen naar mijn blotevoetenzoon en we voelen de bui hangen. ‘Moeke, ik wil ook op mijn blote voetjes!’ ‘Nee’, antwoordt mijn vriendin, ‘er liggen hier scherpe en gevaarlijke dingen op de grond.’ De kous was af en dus bleven ze ook aan.

Geen oordeel over ouders die andere keuzes maken om wat voor reden ook. You do you, zoals gezinspsychologe Nina Mouton zegt. Ieder zijn ding en ouders weten vaak waarom ze kiezen voor iets dat op een bepaald moment het beste werkt voor hen en hun kinderen.

Maar ik voelde precies wat onweer in de lucht, omdat mijn keuze het moeilijker maakte voor haar om nee te zeggen. Al is dat mijn eigen invulling, want ik gaf er toen geen woorden aan.

LEES OOK > Opvoeden zonder straffen en belonen: 5 visies

Tegen de stroom in

Zo’n situaties gebeuren wel vaker, zoals die keer dat mijn oudste blootvoets de schoolpoort uitstapte en ik heel wat blikken en wenkbrauwen naar beneden zag glijden.

En hoewel die keuze voor mij klopt op zo’n moment, voel ik me toch soms onzeker over mijn opvoedingsstijl. Omdat vorige generaties het vaak anders deden. Omdat onze maatschappij vaak anders denkt en draait. Omdat ouders in de buurt het vaak anders zien. Voor blote voeten bestaan er blotevoetenpaden.

‘Kinderen moeten niet alle regels en grenzen bepalen, wij zijn er om hen te (bege)leiden. Maar ze mogen wel gezien worden als volwaardige personen, van kop tot blote teen, met hun eigen gevoelens en behoeften.’

Als ik bloot de plassen in wil, doe ik gewoon mijn schoenen uit. Waarom kan ik dan niet de handen van mijn kind zijn, als hij nog behendigheid ontbreekt? En zijn stem, als hij nog woorden ontbreekt. Waarom zou ik niet luisteren naar wat hij probeert te zeggen?

Begrijp me niet verkeerd: kinderen moeten niet alle regels en grenzen bepalen, wij zijn er om hen te (bege)leiden. Maar ze mogen wel gezien worden als volwaardige personen, van kop tot blote teen, met hun eigen gevoelens en behoeften. Zonder onze eigen gevoelens en behoeften te negeren − spoiler alert: de praktijk is verdomd (ademen, rustig blijven) moeilijk.

Hun leefwereld in

De laatste tijd schijnen veel mensen meer zonlicht op deze natuurlijke, milde, afgestemde manier van opvoeden. Zoals kinderpsychologe Klaar Hammenecker. Toeval of niet, net voor mijn plassenverhaal las ik deze post op haar Instagrampagina:

‘Van natte voeten word je ziek.’ Dat was het antwoord van juf Gwenn als kinderen in de regen wilden spelen op de speelplaats. De regel was dat ze dan onder het afdak bleven. Maar dat deden ze niet, dus vroeg juf Gwenn tips ‘om haar leerlingen de regels te doen volgen’. Ik kopieer hieronder een stukje uit Klaar haar (onverwachte) antwoord: ‘Ik zie het zo voor me. Toen ik bijna 40 jaar geleden zelf in de lagere school zat, werd daar ook al op gesakkerd. En evengoed negeerden wij toen dit verbod. Nooit begrepen waarom dit verboden was, trouwens … Het is vanuit deze empathische terugblik dat ik aan juf Gwenn vraag waarom dat dan niet mag.

“Omdat hun voeten dan nat worden”, krijg ik als antwoord.

“En dan?”

“Dan worden ze ziek”.

“Is dat zo?”

Juf Gwenn wordt geïrriteerd en begint te schuiven op haar stoel. Dit was niet haar verzoek. Ze wilde gewoon advies om hen te laten gehoorzamen, geen kritisch vraaggesprek over een domme speelplaatsregel …

‘Kinderen die dat doen worden vaak als eigenzinnig, ongehoorzaam, dwars of lastig aanzien terwijl ze ons enkel uitnodigen om al die verboden, geboden, moetjes en regels even door andere ogen te bekijken. Hun ogen.’

Nochtans is dat exact wat kinderen ons vaak voorhouden: een kritische spiegel. Kinderen die dat doen worden vaak als eigenzinnig, ongehoorzaam, dwars of lastig aanzien terwijl ze ons enkel uitnodigen om al die verboden, geboden, moetjes en regels even door andere ogen te bekijken. Hun ogen.

Want leg maar eens uit aan een 8-jarig voetballertje die 2 keer per week buiten in de regen gaat trainen, dat je van natte voeten ziek wordt …’

LEES OOK > Perfecte ouders bestaan niet: een pleidooi voor mild opvoeden

Ik ben daar ook niet perfect in

Voor de geïnteresseerden: mijn zoon werd niet ziek na zijn bloteplassenavontuur.

Voor de volledigheid: er zijn ook dagen dat hij niet op zijn blote voeten door de plassen mag, en er zijn ook dagen dat ik zijn botjes wel mee heb. Proudly imperfect dus − of daarvan probeer ik mezelf en mijn kinderen toch te overtuigen.

Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.

Tags: buiten spelen