Wim is papa van vier tieners. In dit artikel deelt hij met ons het succesverhaal van hoe hij weer aan het sporten ging… en zo ook zijn tieners in beweging kreeg.
Stel je even volgende setting voor: een mooie najaarsdag in oktober, en deze vader beslist – out of the blue – om nog eens te gaan sporten. Ik blaas het stof van mijn loopschoenen, hoop dat de rekker van mijn loopshort nog niet verduurd is en zoek een T-shirt uit dat niet uitschreeuwt: ‘Amateur!’
Oh ja, nog even een loop-app installeren en dan ben ik er echt helemaal klaar voor.
Realitycheck
Ik denk terug aan die lang vervlogen tijden toen de kinderen nog alles bewonderden wat hun vader deed. Dan zou ik nu volop applaus en blikken vol adoratie oogsten.
Realitycheck? Die dagen zijn duidelijk voorbij. Ik hoor alleen: ‘Ah nee papa, ga jij zo naar buiten? Wat gaan de mensen zeggen?’
‘Zeg aan tieners niet vooraf hoe ver jullie gaan wandelen, want dan schakelen ze hun stappenteller in’
Er volgt nog wat stiekem gefluister en gegiechel, maar dan… besluiten ze zowaar om mee te gaan, want: ‘Komaan, papa die loopt, dat willen we toch zien?’ Tot zover mijn hoop op een discreet eerste loopje na meer dan tien jaar looppauze.
LEES OOK > Zo ga je dit jaar echt meer sporten
Elk zijn ritme
Sommigen springen op de fiets: ‘Zo kunnen we hulp halen als je hart het begeeft, papa!’ De anderen trekken zelf hun loopschoenen aan. En weg zijn we!
Traag maar gestaag bereik ik de Nete, mijn steun en toeverlaat in moeilijke en mooie tijden. De fietsende jeugd vindt het duidelijk veel te traag gaan: ‘We vallen bijna om!’ Ze trekken dan maar wat sprintjes op de heerlijk rustige dijk.
Ook de lopende vrolijkerds vervelen zich duidelijk en zoeken wat variatie op het loopthema. Ze lopen mij in bijtrekpas voorbij, of blijven wat hangen en halen me dan achteruitlopend voorbij. Met een grote glimlach nemen ze weer afstand: ‘Komaan, papa! Zo moeilijk is dat toch niet, lopen?’
Loon naar werken
Intussen zijn we een jaar verder en liep ondergetekende al verschillende halve marathons, zelfs een keer dertig kilometer.
Daarmee oogstte ik toch regelmatig wat verbaasde en bewonderende blikken van de jeugd in huis. Dat zij onwaarschijnlijk veel sneller blijven, daar heb ik me bij neergelegd. Meestal dan toch.
Tieners in beweging
Waarom ik op die bewuste najaarsdag mijn loopschoenen aantrok? Ik hoopte mijn tieners in beweging te krijgen. Omdat het me stoorde dat zij zoveel stilzaten en uren op een scherm keken. Maar vooral omdat ik mezelf daarin te hard herkende. Oké, ik wandel veel voor mijn werk, maar dat ervaar ik niet als een echte sport.
En omdat we allemaal weten dat trekken en sleuren meestal een averechts effect heeft op pubers, liet ik het grommelen en zagen achterwege. Nee, ik ben gewoon zelf beginnen te sporten. En voorwaar, voorwaar, ik zeg u: ‘Dat heeft gewerkt!’
Geregeld klinkt er nu door het huis: ‘Papa ik ga lopen, hé!’ Of galmt er door de gang: ‘Ik ga snel een toer fietsen!’
Hun gevoel voor timing is niet altijd even scherp, maar steeds weer glimlach ik – met slecht verborgen zelftrots – en zeg: ‘Is goed, voorzichtig zijn en geniet ervan!’
Samen weg van de wereld
Toch sleep ik hen ook nog regelmatig mee op een wandeling, want dan kan je zo fijn praten. Tijdens het lopen kom ik vaak niet verder dan een hijgend compliment voor hun tempo of een gehoeste aansporing.
Maar wandelen, dat is anders. Dat is even echt samen weg van de wereld. De telefoon diep in de zak – tenzij voor die ‘levensbelangrijke’ post op social media – en tijd voor elkaar.
Nee, ze staan niet klaar bij de eerste doe-je-schoenen-aan, maar ik krijg hen wel nog steeds mee. Sterke argumenten helpen, zoals een pannenkoek onderweg, en extra tijd op de tablet achteraf.
Oh ja, nog een gouden tip: zeg aan tieners niet vooraf hoe ver jullie gaan wandelen. Want dan schakelen ze hun stappenteller in en hoor je op een bepaald moment: ‘Allez, we zitten al aan kilometer elf van de acht!’
Maar… sinds vorig jaar heb ik mijn antwoord klaar als ze zeggen dat ze moe worden: ‘Komaan, kinderen! Zo moeilijk is dat toch niet, wandelen?’
Over Wim Schotsmans
Wim Schotsmans (+40 jaar) is een buitendenker, en een gescheiden vader van vier tieners. Twee jongens, twee meisjes. Allen tussen de leeftijd van 12 en 18. Meer schrijfsels van Wim vind je op vaderklap.be
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 07/02/2022, laatste update op: 02/06/2023