Acute myeloïde leukemie. Dat is de harde diagnose die Laurens (27) te horen krijgt wanneer hij vijftien is. Het is het begin van een buitengewoon donkere periode, die ook de rest van zijn leven zal bepalen. ‘Vlak na mijn ziekte wou ik niets met geneeskunde te maken hebben, maar een paar maanden later veranderde dat. Ik wou weten hoe het kwam dat ik ziek geworden was en uitzoeken hoe ik andere jonge leukemiepatiënten kon helpen. Dat was mijn plan, mijn droom: ik zou kinderkankerarts worden.’
Die droom van Laurens krijgt volop vorm, want hij is intussen arts, volgt een opleiding tot kinderarts én doctoreert in de kinderoncologie.
Puber zijn
We keren eerst terug naar de start van die hevige rollercoaster, het einde van jouw vierde middelbaar.
Laurens: ‘Vlak na mijn laatste examen ben ik opgenomen in het ziekenhuis en kreeg ik intensieve chemotherapie.
Het moeilijkste van die periode was voor mij het verlies van mijn sociale contacten: ik lag de hele zomer in het ziekenhuis en kon in september niet naar school of naar het voetbal. Mijn leeftijdgenoten begonnen in die periode uit te gaan, alcohol te drinken en van alles te ondernemen, dus ik miste de boot om al die tienerdingen voor het eerst te doen.
Het heeft daarna even geduurd voor ik de draad had opgepikt, maar met alcohol ben ik nooit begonnen. Mijn lichaam had door de therapie al zoveel moeten doorstaan dat ik het niet zag zitten om het nog meer schade toe te brengen. (glimlacht)
Gelukkig heb ik geen alcohol nodig om mij te amuseren of om drempels te overwinnen, ik kan gerust ergens beginnen te dansen zonder me aan te trekken wat andere mensen van mijn dansstijl vinden.’
LEES OOK > Omgaan met tieners en alcohol: een snelcursus
Kon je af en toe ook een ‘gewone’ puber zijn?
‘Het puberen zelf was niet echt aan de orde, mijn leukemie had zoveel impact op ons gezin dat ik mijn ouders daar niet mee wou belasten. En dat niet alleen, ik heb me ook nooit een puber gevoeld. Je moet weten dat ik één kans op de drie had om het niet te overleven. Op je vijftien jaar zoiets onder ogen moeten zien … dan word je heel snel volwassen.
‘Sinds mijn ziekte kijk ik met een grote relativiteitsbril naar het leven’
Ook mijn broers hebben door mijn verhaal niet echt de kans gekregen om voluit te puberen. Het was een zware en donkere periode voor ons gezin, maar uiteindelijk heeft het ons nog warmer en hechter gemaakt.
Ikzelf ben er als persoon sterker door geworden, het heeft mijn karakter gevormd. Sinds mijn leukemie kijk ik naar het leven met een grote relativiteitsbril. Niet dat ik alles dood relativeer, maar kleine discussies of ergernissen vind ik echt niet de moeite of de energie waard. Ik wil liever genieten van het leven en van het feit dat ik alles weer kan doen en meemaken.’
Pure passie
Heb je met zo’n zware job en opleiding wel tijd om daadwerkelijk van het leven te genieten?
‘Ja, omdat ik enorm veel voldoening haal uit de dingen die ik elke dag mag doen. Ik had het doel om kinderkankerarts te worden, maar wist natuurlijk niet of het allemaal zou lukken en hoe mijn leven er dan zou uitzien.
Maar nu, door in het vak te zitten en kinderen daadwerkelijk te kunnen behandelen en helpen, krijg ik meer en meer de bevestiging dat dit écht is wat ik wil doen.
Het is soms zwaar en ik klop vaak lange dagen, maar zelfs als ik Euromillions zou winnen, zou ik er niet mee stoppen. Gewoon omdat mijn passie voor deze job zo groot is.’
Heb je naast die job ook nog tijd voor hobby’s?
‘Tijdens mijn assistentschap was dat zeker niet altijd vanzelfsprekend, maar ook al werkte ik op een week zeventig tot tachtig uur, dan nog ging ik twee keer naar de voetbaltraining, speelde ik een match en organiseerde ik tussendoor een benefietconcert. Waarom zou ik lang in bed blijven liggen als ik intussen zoveel andere dingen kan doen?
Ik heb wel het geluk dat ik ontzettend veel energie heb. (glimlacht) In mijn omgeving word ik geregeld een Duracellkonijn genoemd, terwijl ik gewoon probeer om altijd zo veel mogelijk uit mijn dag te halen. Ik plan hem vol met activiteiten of ik spreek af met vrienden en familie. Een siësta is voorlopig niet aan mij besteed.
‘In mijn omgeving word ik geregeld een Duracellkonijn genoemd, terwijl ik gewoon probeer om zo veel mogelijk uit mijn dag te halen’
In mijn vrije tijd zijn sport en muziek mijn grote passies, en de manier waarop ik die beleef is zeker en vast gekleurd door wat ik heb meegemaakt. Ik wil simpelweg niet kiezen, de dingen die ik graag doe wil ik liefst allemaal zo vaak mogelijk doen. En als ik ze dan ook kan inzetten voor het goeie doel, geeft mij dat nog extra energie. Zo heb ik onlangs mijn eerste marathon gelopen en hoop ik nog meer loopevenementen te doen in de toekomst.
Verder treed ik regelmatig ook op samen met mijn broer, en soms zelfs met de hele familie om zo wat extra financiering te voorzien voor het Kinderkankerfonds en Bednet bijvoorbeeld. Dat zijn twee organisaties die mij geweldig gesteund hebben. Als ik het niet voor hen doe, wie dan wel?’
LEES OOK > Vic (7) volgde les via Bednet: ‘Het was een beetje vakantie en een beetje school tegelijk’
‘Collateral beauty’
Ben je een andere dokter door wat je meegemaakt hebt?
‘Sommige dingen kan je niet leren in een cursus, je kan ze alleen maar weten als je ze zelf hebt meegemaakt. Ik kan me perfect voorstellen wat die kinderen en hun ouders moeten doorstaan, en dat is zeker een meerwaarde.
Zo weet ik hoe moeilijk tieners het ermee hebben dat hun sociaal contact wegvalt. Soms laten zelfs hun beste vrienden weinig of niets van zich horen. Ik vertel hen dan dat ze die vrienden daar niet mogen op afrekenen, dat veel jongeren de skills nog niet hebben om met zoiets ernstigs om te gaan.
Ik geef ook de tip om zelf eens als eerste iets te sturen of te laten horen. En als ik achteraf verneem dat die tip geholpen heeft, ben ik blij dat ik hen ook op die manier kon helpen. Dus ja, op dat vlak heb ik wel een streepje voor.’
Een grote streep, denk ik!
‘Haha, dat zou kunnen. Ondanks het feit dat ik soms met herkenbare en trieste verhalen geconfronteerd word, heb ik nooit het gevoel dat ik het niet aankan.
Mijn strategie? Ik probeer altijd te kijken naar de collateral beauty, naar de mooie bijkomstigheid van iets slecht dat gebeurt. Kijk naar mij. Ik weet dat het zeker niet voor iedereen zo is, maar ikzelf kan echt spreken over the blessing of cancer. Die leukemie heeft mijn blik veranderd en mijn leven een bijzondere wending gegeven.’
LEES OOK > Vzw Prinses Harte schenkt kleurrijke troostpakketten aan kindjes met kanker
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Dit artikel verscheen in december 2021 in De Bond, het ledenblad van de Gezinsbond. De Bond kan ook bij jou (gratis!) in de bus vallen. Het enige wat je hoeft te doen, is lid worden. Nieuwtjes en activiteiten van de Gezinsbond meevolgen kan ook via Facebook, Twitter en Instagram.
Gepubliceerd op: 14/12/2021