Als tiener droeg ze ’t liefst jeans, sneakers en gebreide truien van de bomma. Ze ontsnapte ’s nachts al eens via het raam, en dat laatste pintje was er soms te veel aan. ‘Maar ik bleef wél altijd beleefd’, voegt ze eraan toe. Vandaag is radiopresentatrice Ann Reymen mama van Pixie (13) en Mina (10), en vindt ze dat het bij hen best meevalt met dat puberen. ‘We staan natuurlijk nog maar aan het begin, wie weet vertel ik binnen een paar jaar een héél ander verhaal!’
Even terugspoelen naar je kinder- en tienerjaren. In welke omgeving en in wat voor nest ben je opgegroeid?
Ann Reymen: Ik ben de oudste van drie meisjes. We woonden in Bolderberg in een doodlopend straatje met de bomma in het huis naast ons en we speelden vaak op straat met de kinderen uit de buurt.
Papa runde een fitnesszaak en mama had een kapsalon in ons huis. Zij was altijd in de buurt, dus mijn zussen ik moesten nooit naar de opvang of naar vakantiekampjes. We konden overal met de fiets naartoe en iedereen in het dorp kende ons, het was allemaal heel fijn en gemoedelijk.
Tot je een jaar of vijftien bent, je naar een fuif wil en je mag niet. Mijn ouders waren op dat vlak vrij streng en ik zette me daar sterk tegen af, met de nodige discussies erbij: ‘Ik mag hier nooit iets, ik ga bij de bomma wonen!’ (lacht) Ik kroop ’s nachts ook wel eens uit het raam om met vriendinnen op stap te gaan in Hasselt.
Best een heftige puber, dan?
Ann Reymen: Ik bleef wel altijd beleefd, want dat vonden mijn ouders heel belangrijk. En oké, ik ontsnapte via het raam, maar daar hadden zij geen last van hé, ze sliepen al! (lacht) Uiteraard hebben mijn ouders mij betrapt, want op den duur werd ik overmoedig en vertrok ik al terwijl zij nog tv zaten te kijken beneden.
Ik durfde de grenzen en de spanning opzoeken, maar al bij al viel het best mee. Er waren natuurlijk die typische tienerachtige experimenten: op een fuif dronk ik al eens te veel vorte Pisang Ambon of pintjes. En dan was ik zat en moest ik kotsen, maar mijn ouders deden het mij zelf opkuisen, en de dag erop moest ik vóór tien uur uit bed. Les geleerd! (lacht)
Ik heb gefladderd en gefeest tot mijn dertigste. Een zalige tijd was dat!
Voor de rest haalde ik weinig gekke toeren uit, en al zeker niet op het vlak van uiterlijk. Ik heb altijd kort haar gehad en zag er absoluut niet meisjesachtig uit. Hakjes, decolletés of schmink waren niet aan mij besteed. Het was eerder Jan dan Ann Reymen, ik droeg altijd gebreide truien van mijn bomma, een jeans en sneakers.
Waren er buiten beleefdheid nog dingen die je ouders belangrijk vonden?
Ann Reymen: Goeie punten halen op school. Ze wilden dat we heel hard ons best deden en flink studeerden, maar dat boeide me niet. Ik vond zowat alles leuker dan achter mijn boeken zitten en wou het liefst naar de kunstschool om woord en drama te volgen.
Mijn ouders zagen dat niet zitten, want: ‘Ze zijn daar niet streng genoeg!’ Dus deed ik eerst Latijn, daarna economie-talen, dubbelde ik twee keer… en kwam ik uiteindelijk toch in de kunstschool terecht.
LEES OOK > Tien tips voor zomertentoonstellingen
En hoe zat het met de liefjes?
Ann Reymen: Dat was nooit iets serieus, behalve mijn lief in het laatste middelbaar met wie ik toch een jaar of drie samen ben geweest. Het raakte uit toen ik eenentwintig was, met als gevolg: heel veel ldvd, huilbuien en kilo’s afvallen. Daarna heb ik me herpakt, dacht ik: dit gaat me niet meer overkomen. En heb ik gefladderd en gefeest tot mijn dertigste. Een zalige tijd was dat! (lacht)
Je belandde nog tijdens je studies bij de radio, was dat iets wat je altijd al wou doen?
Ann Reymen: Oh ja! Als je kleuterfoto’s van mij ziet: ik had toen al een koptelefoon en een bandrecorder waarmee ik rondliep om de buren te interviewen. Ik stond ook altijd te dansen en op het nieuwjaarsfeest was ik de eerste om mijn brief voor te lezen. En dan nog liefst terwijl ik op een stoel stond!
Samen met jouw lief David heb je intussen twee dochters. Hoe bevalt het moederschap jou?
Ann Reymen: Ik vind het nu véél leuker dan toen Pixie en Mina klein waren. Toen was het toch vooral overleven. Verhuizen, verbouwen, werken, van hier naar daar hollen, met de Maxi-Cosi sleuren, af en toe flippen door het slaaptekort en beginnen bleiten als je een deksel niet van een potje krijgt.
David werkte vaak in het buitenland, dus ik stond er dikwijls alleen voor. Als ik even naar de winkel wou, moest ik twee kinderen meenemen of de buren inschakelen.
Wanneer ik foto’s van die periode onder ogen krijg, valt het mij echt op hoe moe ik er toen uitzag. Nu heb ik meer rust, ik kan Pixie en Mona al eens een paar uur alleen laten. Ik geniet er ook van om met hen te babbelen en te horen wat hen bezighoudt.
Hoe zit het met de puberteit in huis, is er al veel van te merken?
Ann Reymen: Het zijn eigenlijk twee rustige meisjes. Mina is vooral een zorgeloos kind, God schept de dag en zij vliegt erdoor. Ze kan enorm goed in de zetel hangen en chillen.
Pixie is momenteel erg hard zoekende, ze heeft het niet altijd even makkelijk. Het eerste middelbaar, een nieuwe school, nieuwe vrienden, en dat allemaal bovenop het feit dat ze hoogsensitief is. Ze stelt zich heel wat vragen. Over de wereld, over mensen en de manier waarop ze reageren… het wordt vaak te veel en te druk voor haar hoofd.
Ik praat dikwijls met Pixie en probeer haar te helpen om de dingen wat los te laten, maar die smartphone maakt het er voor haar niet eenvoudiger op. Soms worden er op Snapchat dingen gezegd waar ze heel hard mee inzit en waar ze zelfs verdrietig van wordt. Ik heb regelmatig zin om die app eraf te gooien.
Pas op, ik weet dat dat niet kan, dat het een belangrijk communicatiemiddel is voor haar klas en ik wil haar zeker niet weghalen uit die groep, maar pffff. Wat ik wel doe, is limieten stellen wat betreft haar schermtijd. Niet om haar te straffen, maar om haar te helpen om wat tot rust te komen.
LEES OOK > Hoe help je een hoogsensitief kind opgroeien in een wereld vol prikkels?
Aha, schermtijd! Een issue in veel gezinnen. Hoe pak jij dat aan?
Ann Reymen: In het begin hadden we een duidelijke afspraak: ze mochten op hun smartphone tussen zes en acht uur ’s avonds. Maar ja, aangezien we dat ding nu nodig hebben voor zowat alles en aangezien het leven niet stopt om acht uur, heb ik die schermtijd losgelaten en geef ik de verantwoordelijkheid aan hen.
Zolang hun schoolresultaten goed zijn en ze ook nog ándere dingen doen, is het voor mij oké. Als ze gaan slapen, moeten ze hun smartphone beneden laten liggen. En in de examentijd hou ik het beter in het oog.
Soms vraagt Pixie of ze ‘r eventjes op mag om zich te ontspannen, maar ik heb haar al uitgelegd dat een smartphone en al die apps eigenlijk niet voor ontspanning of rust zorgen. Neem nu TikTok, dat gaat zó snel! Je hersenen moeten constant van hier naar daar, er is simpelweg geen tijd om alles te laten doordringen.
Het werkt ook allemaal heel verslavend. Die strikes op Snapchat: hoe meer je antwoordt, hoe hoger je in de ranking zit. Dat is dus een verdoken computerspelletje! Had de smartphone in mijn tienerjaren bestaan, ik zou gek geworden zijn.
Heb je het gevoel dat je nog meekunt met de digitale leefwereld van je dochters?
Ann Reymen: Ja, dat wel. Tot vorig jaar werkte ik bij MNM, waar ik omringd werd door twintigers. Als ik nu ergens aan twijfel, steek ik mijn licht op bij de jonkies daar.
LEES OOK > Eerste hulp voor ouders: pubers en sociale media
Is mentale gezondheid iets wat vaak ter sprake komt bij jullie?
Ann Reymen: Ja hoor, dat is hier zeker een thema. Pixie gaat maandelijks ‘op onderhoud’ bij de psycholoog, om wat te leren omgaan met die hoogsensitiviteit. Het kan niet de bedoeling zijn dat ze naar het nieuws kijkt en daarvan wakker ligt.
De laatste tijd is het iets beter, maar ze heeft regelmatig zware migraineaanvallen waarbij ze dan echt niet op haar benen kan staan. Daardoor ben ik veel bezig met haar lichamelijke gezondheid: ‘Ga op tijd slapen, eet niet te veel suiker, eet op regelmatige tijdstippen, maak je niet te druk, zorg dat je rustig in- en uitademt…’
Ik voel me soms echt een zaag, maar ik blijf op die dingen hameren. Want als je lichaam gezond is, heeft dat een goed effect op je geest.
Als ik zo met Pixie zit te praten over hoe ze zich mentaal voelt, eist Mina soms ook wat aandacht op. Dan draait ze met haar ogen en roept ze bijvoorbeeld: ‘Zeg, ik heb vandaag wel ruzie gehad op school hé, kunnen we ’t daar eens over hebben?’
Kunnen de twee zussen het goed met elkaar vinden?
Ann Reymen: In het algemeen wel, maar Mina vindt het uiteraard niet eerlijk dat Pixie nu wat meer vrijheid krijgt: ‘Waarom mag zij alles en ik niets?’ Er worden al eens gezichten getrokken of schoppen gegeven onder tafel, of dan vindt Pixie een briefje in haar bed met ‘ik haat u’ erop.
Het begint hier en daar dus wat te wringen, ook omdat Pixies interesses nu ergens anders liggen. Mina doet nog graag een gezelschapsspel, terwijl zij liever met haar gsm bezig is of bij vrienden gaat. Maar het goeie is: ze knuffelen nog vaak, en gaan voor elkaar door het vuur.
Wat denk je dat Pixie en Mina later zullen vertellen over jou?
Ann Reymen: Dat ze een heel toffe mama hadden! (lacht) Ik lach er nu mee, maar Pixie zei onlangs letterlijk: ‘Mama, ik ben echt blij met jou!’ Geweldig vind ik dat, zeker omdat ze al wat kan vergelijken met hoe het er bij anderen aan toegaat. Ze brengt haar vrienden regelmatig mee naar hier en dat vind ik alleszins een goed teken.
Ik vind het nu véél leuker dan toen ze klein waren.
Ik denk dat ik nogal open-minded ben, ze mogen mij alles zeggen of vragen en ze krijgen genoeg ruimte. Ik verwacht alleen dat ze eerlijk zijn. Niet zeggen: ‘Ik ga naar het bos’, en dan ergens anders naartoe trekken.
Heb je bepaalde dromen voor de toekomst van je dochters?
Ann Reymen: Ik hoop gewoon dat ze zich goed mogen voelen in hun vel en in hun hoofd en dat ze het leven aankunnen. Want ik zie veel jonge mensen die uitvallen met een burn-out.
Ik vraag me echt af waar dat vandaan komt, en ik hoop heel hard dat mijn dochters daarvan gespaard blijven. Daarom besteed ik zoveel aandacht aan hun mentale gezondheid en spoor ik hen aan om niet te blijven zitten met problemen.
Voor de rest… we staan natuurlijk nog maar aan het begin van hun puberteit, hopelijk vinden ze mij ook aan het eind ervan nog een toffe!
LEES OOK > Het ABC van de gezonde tiener: van alcohol tot lief zijn voor je lijf
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 29/07/2022, laatste update op: 02/06/2023