Twee volbloed tieners, af en toe een nors antwoord of een oogrol, maar geen gekibbel over bed- of schermtijd. Evi Hanssen (43) heeft het prima voor elkaar met Scout (13) en Mac (12). ‘Opvoeden zit in mij. Ik vind het niet moeilijk en ik denk ook echt dat ik een goeie moeder ben. Natuurlijk maak ik fouten, maar ik doe wat volgens mij het beste is en ik probeer altijd te zorgen voor een fijne sfeer in huis. Voorlopig lijkt mijn aanpak te werken… al kan dit ook gewoon de stilte voor de storm zijn, natuurlijk.’
Evi Hanssen: ‘Ik ben de jongste van vier kinderen. Ik heb drie oudere broers die serieus konden feesten, dus op dat vlak moest ik niet veel paden meer vrijmaken. Nu ja, “serieus feesten” is relatief als je in een dorp woont, discotheken waren er niet.
Maar ik had best veel vrijheid en kreeg bijvoorbeeld nooit een uur waarop ik thuis moest zijn. Mijn mama begreep dat het niet leuk is als je moet vertrekken op een moment dat je misschien net goed aan het dansen bent. Maar toen ik eens heel laat thuiskwam, maakte ze mij wel duidelijk wat ze ervan vond. De dag erop zei mama, terwijl ze met haar rug naar mij stond af te wassen : “Vind jij dat normaal, dat je op je vijftien jaar om half vijf ’s nachts thuiskomt ?” En dat was het dan. Geen boosheid, want in se had ik niets fouts gedaan. Gewoon die vraag. En daardoor ging ik erover nadenken en besefte ik: mama heeft gelijk.
Ook bij slechte rapporten deed ze het op die manier, zonder boos te worden. Ze keek naar dat rapport en zei supereerlijk : “Tja, dat is een slecht rapport, hè. Wat gaan we daaraan doen?” Die manier van reageren vind ik een pak efficiënter dan gestraft worden. Bij een straf voelen tieners zich het “slachtoffer” van hun ouders en die positie is natuurlijk veel interessanter dan hun verantwoordelijkheid te moeten nemen. Echt, ik vind dat mijn mama dat ongelooflijk goed heeft aangepakt.’
Heb je op een bepaald moment of op een bepaalde manier ook gerebelleerd tegen het thuisfront?
Evi Hanssen: ‘Op mijn zestiende had ik een heel fout vriendje. Hij was absoluut niet lief voor mij, en mijn mama had dat door. Ze heeft toen gezegd dat hij bij ons niet meer binnen mocht, met als gevolg dat ik me natuurlijk nog meer aan hem hechtte. Vanaf dan was het hij en ik tegen mijn mama. “Mag hij niet bij ons komen? Oké, dan ga ik wel naar daar!”
Tussen mama en mij liep het daardoor een tijd bijzonder moeilijk, ik gedroeg me als de typische moeilijke puber en nam afstand. Geen leuke periode, maar mama slaagde erin om rustig te blijven en het een beetje los te laten. En anderhalf jaar later, toen het uiteindelijk uit raakte met dat vriendje, werd alles weer koek en ei tussen ons.
Mama en ik zijn altijd ontzettend close geweest. Achteraf bekeken had ik die fase misschien nodig om mij een beetje los te maken van haar. Door die episode besef ik bovendien dat moeilijke periodes met je kinderen er nu eenmaal bij horen.’
LEES OOK > Bekende vader Willy Sommers: ‘Ik heb nooit puberstreken uitgehaald’
Niet gillen
Intussen heb je zelf twee ferme zonen. Had je bij hun geboorte al een idee van hoe je hun opvoeding zou aanpakken?
Evi Hanssen: ‘Niet echt. Ik dacht eerder: ik zal wel zien. Opvoeden zit gewoon in mij, het verloopt heel natuurlijk en ik vind het ook niet moeilijk. Ik doe wat ik voel, en als dat eens iets minder slims zou zijn, zal ik het wel zien aan mijn kind. Dan ga ik vanzelf merken dat mijn aanpak niet de juiste uitwerking heeft.
‘Ze mogen bijna alles van mij, behalve hysterisch gillen’
Eerlijk, ik denk dat ik een goeie mama ben voor mijn jongens, en ik ben het ook héél graag. Het is mijn grootste talent en ik wist niet eens dat ik het had!’
Oké, verklap ons alsjeblieft je opvoedgeheimen!
Evi Hanssen: ‘(lacht) Geheimen zijn het niet. Ik heb me altijd goed kunnen verplaatsen in mijn kinderen, en dat helpt. Ik vertrek niet van wat IK als ouder wil, maar hou rekening met hoe ZIJ zich voelen. En ook: hoe zou ik zelf als kind behandeld en toegesproken willen worden? Als je bij die dingen stilstaat, wordt opvoeden een pak eenvoudiger.
Pas op, dat wil niet zeggen dat ik hen altijd hun zin geef. Maar neem nu etenstijd: als ik hen roep om aan tafel te komen en ze moeten meteen alles laten vallen waarmee ze bezig waren… Tof is anders, toch? Ik zou het ook niet plezant vinden om te stoppen met lezen als ik net aan een spannende passage bezig ben. Dus kondig ik het op voorhand aan: “Mannekes, nog twintig minuten en we gaan eten!” – “Nog tien!”
Ik heb ontzettend veel overgenomen van mijn mama. Toen Scout en Mac klein waren en ze riepen ‘s morgens om negen uur: “IK WIL CHIPS!”, antwoordde ik in de stijl van mijn mama: “Vind je dat normaal om als ontbijt chips te eten?” Dan zag je hen zo kijken van: mja, da’s inderdaad raar. (lacht)
Ze mogen heel veel van mij, bijna alles. Behalve hysterisch gillen, da’s voor niemand aangenaam. En ze weten dat als ik dan toch eens nee zeg op iets, ik daar een goeie reden voor heb. Ik verbied alleen dingen die gevaarlijk zijn en ik leg hen altijd uit waarom.
In plaats van: “‘Niet in die boom klimmen!”, zeg ik: “Kijk eens naar die boom waar je wil inkruipen. Dat is een dennenboom en die takken zijn superdun, ze gaan sowieso breken. Wil je het toch doen? Kom dan achteraf niet huilen.”‘
LEES OOK > Opvoeding in vrijheid bij de familie Timmermans: ‘Laat je kinderen zijn wie ze zijn’
Eén doel per dag
Eén doel per dagScout en Mac zijn intussen heuse tieners. Merk je dat de puberteit in je huis is binnengeslopen?
Evi Hanssen: ‘Oh ja, je ziet en hoort aan alles dat het tieners zijn, dus er komen nu wat nieuwe uitdagingen op mijn pad. Scout zit momenteel in een heel passieve fase: hangen, hangen en nog eens hangen. Over een zetel, op een stoel… En laat gaan slapen en ’s ochtends niet uit zijn bed geraken, nog zoiets typisch.
Dat hangen stoort mij soms echt. In de vakantie loste ik dat op door te stellen dat ze per dag één doel moesten hebben: ‘Komaan jongens, één doel, voor de rest kan je heel de dag hangen.’ Ze mochten zelf kiezen wat: met de hond wandelen, een liedje leren op de gitaar, hun kamer opruimen… Door het zo laagdrempelig te maken en hen totaal geen druk op te leggen, gingen ze daarin mee.’
Hoe zit het bij jullie met smartphones en schermtijd?
Evi Hanssen: ‘Hun smartphone speelt natuurlijk een grote rol in hun leven, maar ik heb hun schermtijd nog nooit beperkt. Dat werkt niet, ik wil ook niet dat iemand me zegt hoe lang ik op mijn gsm mag. Wat ik wel doe, is hen alternatieven aanbieden: “Zou je dit of dat liedje niet eens spelen op je gitaar?”
En als ik merk dat ze ‘r ambetant van worden, speel ik in op hun gedrag: “Sorry, maar als jij zo veel op je telefoon zit, word je gewoon een vervelend kind. En daar heb ik geen zin in. Dus leg dat ding even weg.” Op die manier, door hen zelf die verantwoordelijkheid te geven, hebben ze daar wel oren naar. Niet meteen hé, het is nu eenmaal niet cool om dat toe te geven aan je moeder. (lacht)
Soms zitten ze ’s avonds laat nog op hun gsm, maar daar maak ik me niet druk om. Ik ben uiteindelijk niet degene die daardoor de volgende ochtend niet uit bed raakt. Ze kunnen maar beter zelf eens ondervinden dat ze hun slaap nodig hebben. Nee, zolang ze goeie punten halen en het aangename jongens zijn, zie ik geen reden om in te grijpen.’
LEES OOK > Eerste hulp voor ouders: pubers op sociale media
Ben je zelf veel bezig met je smartphone?
Evi Hanssen: ‘Oh, enorm veel, ik ben echt verslaafd. Sociale media maken niet alleen deel uit van mijn job, ik haal er ook voldoening uit. Zoals iedereen probeer ik af en toe eens af te kicken, maar ik ben mild voor mezelf: tijdens het werk een uur niet op mijn telefoon kijken vind ik al een prestatie. Ik ga elke dag zonder gsm met de hond wandelen en dat doet deugd, al voelt het tegelijk ook raar aan.
‘Ik hou niet van strikte regels. Ook verbieden om te verbieden is niets voor mij. Mijn kinderen die eens wat later in bed liggen of geen perfecte tafelmanieren hebben ? Daar maak ik me echt niet druk om. Als ze de eerste keer met hun lief op restaurant gaan, zullen ze wel merken dat het aangenamer is als ze wat beleefder zijn. Sommige dingen ontdek je later gewoon vanzelf.’
Soms speel ik met het idee om er langere tijd niet naar te kijken, maar dat is een beetje onhandig in de wereld waarin we nu leven. Ik praat daar regelmatig over met Scout en Mac: “Mannekes, dat begint hier op een verslaving te lijken.” – “Maar nee mama, wij zijn niet verslaafd!”– “Oké, leg hem dan weg!”‘
Goeie basis
Heb je bepaalde dromen of wensen voor de toekomst van Scout en Mac?
Evi Hanssen: ‘Nee, daar ben ik niet mee bezig. Ik hoop dat ze gelukkig worden, maar wat is gelukkig? Ik geef hen een warme thuis en zorg ervoor dat ze alle kansen krijgen om zich te ontplooien en te studeren, maar voor de rest zijn het zelfstandige wezens. Toch zal ik er niet voor kunnen zorgen dat ze gelukkig zijn, dat gaan ze zelf moeten doen.’
Hoe zou je willen dat je zonen zich jou herinneren?
Evi Hanssen: ‘Ik hoop vooral dat ze zich herinneren dat we ons goed geamuseerd hebben en dat ik hen veel aandacht, liefde en zelfvertrouwen heb gegeven. Ze kunnen opgroeien zonder al te veel stress, ruzie of geroep, en dat is alvast een goeie basis. Nu ja, misschien blijkt deze periode gewoon de stilte voor de storm te zijn en moet het echte gedoe nog komen. (glimlacht) Maar dat zal ik je pas kunnen vertellen als ze dertig zijn of zo.’
Oké, we zullen alvast een datum afspreken om je dan nog eens te interviewen!
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 20/10/2022, laatste update op: 10/01/2023Tags: puberteit, schermtijd