Een medisch traject, zoals ivf, om een kinderwens te proberen vervullen is nooit fijn. Laat staan dat het van de ene op de andere dag wordt stopgezet door het coronavirus. Nog langer gemis, nog langer wachten.
Geduld is een schone deugd
Zelf gingen wij al meerdere malen door het hele ivf-traject. Met succes, want we hebben twee schatten van kinderen. Maar dat traject, dat blijft je bij. Het besef van ‘gewoon’ zwanger worden moeten laten vallen, doet iets met een mens.
We gingen er een tijdje geleden met volle moed tegenaan. Tot de dag dat we mochten ‘starten’, want die start begint met een consultatie bij een fertiliteitsdokter die allerlei medische termen naar je hoofd slingert, gevolgd door een resem onderzoeken.
Bloedonderzoeken, afspraken bij de gynaecoloog, naar de afdeling genetica, bij de fertiliteitsdokter, nog meer bloedonderzoeken en wachten. Wachten. Wachten. En ja, nog wachten.
Geen controle
Op zich moesten we niet veel doen, maar het duurde ontzettend lang allemaal. We bleven positief, want we waren bezig met iets moois, maar het was tegelijk ook heel hard. We hadden geen controle. We moesten het traject en de dokters volgen.
LEES OOK > Zwanger met ivf: “Ik wil het taboe rond kunstmatige bevruchting doorbreken”
En dan komt de dag dat je mag starten met je medicatie. Je kijkt uit naar de start van je cyclus. Je hoopt keihard dat die maandstonden er zo snel mogelijk zijn. Je krijgt massaal veel hormonen die je in je eigen lijf moet pompen en je doet dat met een glimlach, want je weet waarom je dat doet.
Je gaat met volle moed naar elke controle in het ziekenhuis en je laat je prikken in je armen alsof het een lieve lust is. Bij de eicelpunctie verbijt je de pijn en de last. Je blijft keihard positief, want dat kind – jouw kind – kan misschien wel in de maak zijn daar.
Je kinderwens overstijgt alles
Na de eicelpunctie is het weer wachten. Wachten op een telefoontje over de mogelijke embryo’s. Ik kan je zeggen dat die paar dagen tussen die eicelpunctie en dat telefoontje een eeuwigheid duren.
En dan krijg je dat telefoontje. Soms heb je 4 ‘goeie’ embryo’s, soms maar 1 of gewoon ook geen. Kan allemaal. In dat laatste geval moet je opnieuw beginnen. In de andere gevallen kan je voor een terugplaatsing gaan. En na die terugplaatsing is het weer… jawel, wachten. Wachten op het resultaat.
Als dat negatief was, is het helemaal terug naar af. Je weet waar je voor staat en de moed is in je schoenen gezakt, maar je laadt je weer op, want die wens naar dat kind is zo groot dat het alles overstijgt.
LEES OOK > Zwanger na lang proberen: hoe beleef je die periode?
Corona is a b*tch
Beeld je nu in dat je in dat proces zit, waar dan ook, volgepropt met hormonen, een eicelpunctie of een terugplaatsing die gepland staat voor morgen en de hoop dat je weer een klein stapje dichter bij je kindje bent.
Als je dan wordt opgebeld omdat er een pandemie is die de wereld plat legt en je te horen krijgt dat het hele traject stilgelegd wordt, kan het niet anders dan dat je wereld instort. Je had al zo weinig vat op het hele gebeuren en dan krijg je te horen dat het, hier en nu, voor onbepaalde tijd stopt.
Je hebt geen idee wanneer je terug kan starten en opnieuw kan beginnen. Je hele werk was misschien voor niets. Je leefde van cyclus naar cyclus, want een nieuwe cyclus betekende een nieuwe start. Het moet verschrikkelijk zijn om geen idee te hebben wanneer je terug kan herbeginnen.
Doe daar nog wat ongepaste grappen bij van mensen die een zogezegde aankondiging doen of de berichten waarin je hoort dat er binnen 9 maanden wel een babyboom zal zijn, dan moet dat ongelooflijk veel pijn doen.
Goedbedoelde commentaar als ‘ach, dan wacht je gewoon nog een beetje langer’ of ‘het is dat het niet mag zijn nu hé’ of ‘als je het loslaat, zal je wel zien dat het goedkomt’ deden mij zelf gruwelen toen wij in het traject zaten. Ik kan me niet voorstellen dat je nu iets te horen krijgt als ‘met die corona moet je dat niet riskeren hé nu’.
Eenzaam traject
Veel mensen beleven dit trouwens heel intiem en laten niet weten dat ze in zo’n traject gestapt zijn, gewoon omdat ze het onder hun tweetjes proberen te houden. Het geeft een eenzaamheid die in tijden van corona dubbel zo hard binnenkomt.
Je weet sowieso al niet hoelang het traject ‘kinderwens’ gaat duren, maar zonder vooruitzichten naar een nieuwe start heb je helemaal geen zekerheden meer. Die wens om in 2020 nog zwanger te worden of mama en papa te worden, die ligt voor vele koppels nu aan diggelen.
Dat kleine sprankeltje hoop dat je tijdens dat hele traject hebt, zelfs dat werd door corona afgenomen. Niemand weet hoelang de crisis gaat duren, niemand weet welke impact het gaat achterlaten op ons allemaal, laat staan dat iemand weet hoe alles zal opgestart worden.
Beeld je maar eens in dat je zo’n sterke kinderwens hebt, maar je daar niets mee kan. Je kan niets doen om die wens proberen te vervullen, alleen maar wachten. En langer wachten.
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten.
Gepubliceerd op: 15/04/2020, laatste update op: 19/05/2022Tags: ivf