Zomer 2019
Aan het begin van de maand voelde ik al dat ik klaar ben voor een nieuw kindje, voor extra handjes en een extra mondje. En nu, halverwege de maand, voel ik aan alles dat jij erbij bent. Nooit ben ik ergens zekerder van geweest.
Ik google me suf, want kán je zoiets wel voelen? Terwijl ik online geen antwoord kan vinden, wordt mijn gevoel op 21 juli bevestigd door een heel lichtroze streepje. Wat ik al twee weken voel en een maand lang weet, klopt: in ons gezin en ons hart maken we plaats voor jou.
Toen ik zwanger was van jouw zus Ellie sloeg de blinde paniek soms toe: ‘Wat hebben we nu gedaan?’ Maar nu blijven we gelukzalig kalm. We weten namelijk al dat we dit kunnen en dat er liefde in overvloed zal zijn.
Eén ding was ik wél vergeten: dat eerste trimester kan verdorie pittig zijn. Ik heb mijn vorige zwangerschap na afloop zo verheerlijkt, dat ik vergeten was hoe vermoeid en misselijk ik toen was.
Dat is nu niet anders. Als ik ’s ochtends niet eerst eet, wordt het zwart voor mijn ogen. Als ik na de middag niet even ga zitten, worden mijn benen flubber. En als er ’s avonds geen ovenschotel met kaas op het menu staat, kan je mij beter mijden. Denk daarbovenop nog een pittige peuter en een hoop hormonen, en je kunt al raden hoe het hier loopt.
Gelukkig gaat de cocktail van indrukken en fysieke ongemakken na vijftien weken zwangerschap eindelijk liggen. We horen dat we opnieuw een meisje krijgen! Ik word een vat vol energie en vind het heerlijk dat je mijn buikje dit keer véél sneller ziet.
LEES OOK > 11 zwangerschapskwaaltjes en wat je ertegen kan doen
Herfst 2019
Hoewel alles goed loopt en we uitkijken naar jouw komst, is de beleving van mijn zwangerschap toch anders. Bij jouw grote zus Ellie had ik een eindeloos vertrouwen in mijn lichaam. Ik had toen nooit kunnen denken dat het soms ook mis kan lopen.
Nu ben ik banger, omdat ik besef wat het betekent om een eigen kindje te hebben en omdat ik weet wat ik kan verliezen. Bovendien hebben we het voorbije jaar van dichtbij en verderaf ervaren dat het soms genadeloos verkeerd gaat.
De consultaties bij de gynaecoloog wacht ik dus steeds vol spanning af. Ik besef dat ik pas helemaal gerust zal zijn als jij op mij ligt en drinkt aan de borst. Dat jij zo’n rustige baby bent en ik daardoor amper beweging voel in mijn buik, doet er weinig goeds aan. Ik heb soms zoveel nood aan bevestiging, en dan blijft het zo kalm…
Ik probeer me over die angst te zetten en meer te genieten van dit wonder: hoe ik alweer het geluk heb en leven kan laten groeien.
LEES OOK > 9 redenen waarom een tweede zwangerschap anders is dan een eerste
Winter 2019
Ondertussen hakken we keuzes door. Onze geboortelijst wordt gelegd. Het idee om een bakfiets aan te schaffen, wordt concreet. En we beslissen hoe je zal gaan heten. Dat laatste is geen sinecure.
Ik wil naar het verloskwartier vertrekken met twee, hoogstens drie opties en na je geboorte beslissen welke naam het beste bij je past. Maar dat wil je papa niet, omdat hij nood heeft aan ‘iets concreet’. Ik kom hem tegemoet en we beslissen dat we jou Jutta gaan noemen.
Nu het einde van mijn zwangerschap nadert, wil ik mezelf vlak voor jouw komst nog wat rust en me-time gunnen. Ik zie het al helemaal voor me: nog even langs de kapper, een bezoekje aan de osteopaat en misschien zelfs de pedicure. En terwijl je grote zus in de crèche is, zou ik intussen genieten van een proper, opgeruimd huis.
LEES OOK > Zwanger? Ga eens aankloppen bij de vroedvrouw!
Winter 2020
Helaas, dat is allemaal buiten corona gerekend. De dag dat België voor het eerst in lockdown gaat, start per toeval ook mijn bevallingsverlof. Met, op dat moment 38,5 weken zwangerschap op de teller, is het voor mij heel erg moeilijk om zo snel te schakelen en mijn ideeën bij te stellen.
Alles wat ik verwacht van de laatste momenten als gezin van drie en de eerste als gezin van vier, zal anders lopen. Geen mooie nageltjes, geen opgeruimd huis, geen me-time en geen babybezoek als jij er eindelijk zal zijn.
Hoezo mijn ouders mogen jou dan niet zien? Hoezo Ellie kan niet op bezoek komen in het ziekenhuis? Onze doopsuiker gaat stof vergaren! Er zijn traantjes, uit onmacht. Gelukkig lukt het jouw papa om mij op te beuren en daar ben ik hem zo dankbaar voor!
Ik heb een paar dagen nodig, maar dankzij hem kan ik vrij snel aanvaarden dat ik het op mij af moet laten komen en het moet nemen zoals het komt. Mijn ‘bubbels’ is sowieso de beste bubbel. Ik probeer nu vooral dankbaar te zijn dat wij, in tegenstelling tot anderen, een extra lid aan die bubbel mogen toevoegen.
LEES OOK > Hoogzwanger tijdens de coronacrisis: mama Annelies schrijft brief aan haar ongeboren dochter
Dinsdag 24 maart 2020
‘Je hebt vijf centimeter ontsluiting!’ Vijf centimeter? Ik weet niet wat ik hoor als ik op controle ben bij de gynaecoloog en op dat moment 39 weken en 4 dagen zwangerschap op de teller heb staan. De gynaecoloog omschrijft de situatie als ‘gunstig’ en besluit met de woorden dat jij er ‘vóór het weekend zal zijn’. Zonder mij iets te vertellen, verwittigt ze de materniteit dat er diezelfde dag nog een bevalling zal zijn.
Ik fiets weer naar huis en merk rond vier uur ’s middags effectief dat ik het weekend niet zal halen. Ik krijg weeën. Die had ik de vorige dagen ook, zo tussendoor, maar vandaag stoppen ze niet. Mijn lichaam maakt me duidelijk dat jij er nu snel zal zijn.
Rond half vijf voel ik dat het vooruitgaat. Toch maak ik me geen zorgen. We eten nog samen en ik probeer alle laatste minuten met jouw grote zus als enig kind in mij op te nemen. Rond zeven uur ’s avonds wordt het echt pittig. Ik zwier nog wat extra spullen in mijn ‘vluchtkoffer’ en maak een logeertas voor Ellie.
Een halfuurtje later staan mijn ouders – met mondmasker én latexhandschoenen – aan de deur om Ellie mee te nemen en op te vangen. Vanop een afstand wensen ze ons succes toe. Ik vind rust en bemoediging in de blikken van mijn mama en papa. Hoewel ik ze zou willen plat knuffelen, is hun nabijheid op dit moment al voldoende.
Mijn man en ik vertrekken naar het ziekenhuis. De weeën volgen elkaar nu heel snel op en elk bultje met de auto is er één te veel. Rond acht uur ’s avonds komen we aan in het ziekenhuis en verkondigt de vroedvrouw dat een bevalling vaak stilvalt wanneer vrouwen het verloskwartier binnenkomen.
Ik ben te veel met mezelf bezig om daarop te reageren, maar besef wel dat ze ongelijk heeft. Er wordt vastgesteld dat ik zes centimeter ontsluiting heb en ik krijg de vraag of ik een epidurale verdoving wil. De weeënstorm waarin ik beland ben, is pittig, maar het blijft aanvaardbaar. Ik vraag dus of ik nog even kan afwachten en dat mag, nog heel even.
LEES OOK > Omgaan met pijn bij de bevalling: 7 tips
De allerliefste vroedvrouwen staan mij bij. Ze geven me water en adviseren me – omdat jij een sterrenkijker bent, Jutta – om op handen en knieën de weeën op te vangen. Dat hou ik zo’n klein halfuur vol.
Zodra het echt heftig wordt en ze nog eens voelen hoe het zit met de ontsluiting, krijg ik de boodschap dat het te laat is voor een epidurale verdoving: ik heb bijna volledige ontsluiting. Die woorden zijn nog niet goed en wel uitgesproken of ik voel de persdrang. Je wil eruit, Jutta!
De gynaecoloog van wacht wordt gebeld en ik word omgedraaid. Hoewel ik de bevalling, net als vorige keer, gedeeltelijk in een roes beleef, voel ik mij warm omringd. De kracht van al die (vroed)vrouwen en de aanwezigheid van mijn echtgenoot maakt dat ik berust in wat er te gebeuren staat.
Ik kan het. Ik weet dat ik het kan. Na een aantal persweeën worden de vliezen gebroken, en nog geen minuut later ben je daar. Wat ging dat snel en wat was het heftig. Maar wat ben je mooi én warm én helemaal van ons!
Terwijl ik lig te bekomen en geniet van jij die op mij ligt, komt de gynaecoloog binnen. Hij heeft de boot gemist, en is op snelheid gepakt door onze bliksemschicht die – nu mag iedereen het weten – Jutta zal heten. Hij zorgt voor een vlotte geboorte van de placenta en laat ons daarna alleen. Het is vijf voor negen ’s avonds en ons meisje is er al. Onvoorstelbaar!
Onze bubbel wordt groter, en hoe! Voor ons staat de wereld buiten stil en dat mag nog even duren.
Liefs,
Mama Annelies
Over Annelies
Annelies is leerkracht en mama van Ellie en Jutta. Voor ‘Brieven aan Jonge Ouders’ schrijft ze elke maand een dagboek over Jutta. Die dagboeken kan je hier allemaal terugvinden. Volg Annelies ook via Instagram of via haar blog.
Foto’s: Annelies Gilis
Met een baby in huis ziet je leven er een pak anders uit. Onze nieuwsbrief voor jonge ouders groeit mee met je kindje en zit boordevol herkenbare verhalen en boeiende weetjes. Schrijf je hier snel in!
Gepubliceerd op: 08/03/2021, laatste update op: 22/03/2023Tags: Dagboek Annelies, zwanger, zwanger zijn