Bewust alleenstaande mama
Suzanne heeft geen vader. Of … toch niet eentje die we kennen, want ik werd zwanger via een anonieme donor.
Intussen zijn we op het punt gekomen dat zij dit begint op te merken. Bij elke man die we tegenkomen, zegt ze: ‘Kijk moeke! Een papa!’ Lekker luid, met een klein vingertje dat naar hem wijst, alsof het een dier in de dierentuin is. Ik reageer dan telkens met: ‘Ha ja, dat is een mijnheer. Ik zie het.’
Toch blijft ze het woordje ‘papa’ gebruiken. Ze zegt nu zelfs consequent ‘papa’ tegen mijn broer. Ach, ik begrijp het wel. Hij heeft een dochtertje die vijf weken ouder is dan Suzanne en zij spreekt haar vader natuurlijk aan met ‘papa’. Logisch dus dat mijn dochter dat overneemt.
LEES OOK > Hoe word je bewust alleenstaande moeder?
Gepassioneerde uitleg
Gepassioneerde uitlegMij doet het weinig, omdat ik het zelf niet aanvoel als een gemis. Maar in mijn omgeving hoor ik opnieuw de vraag rijzen die ik ook in het begin van mijn zwangerschap kreeg: ‘Hoe ga je dát uitleggen aan je kind?’
Simpel! Ik zeg gewoon dat ik haar zó graag wilde, dat ik niet meer kon wachten op een papa. Dat ik zal proberen om haar mama én papa te zijn, met de liefde van allebei.
‘Hoewel ik haar vader niet ken, ben ik hem wel oneindig dankbaar’
Ik zal ook uitleggen dat er verschillende soorten gezinnen zijn. Gezinnen met twee mama’s of twee papa’s of één ouder. Gezinnen waar niet alle kinderen dezelfde mama of papa hebben. Gezinnen met een mama, papa en kinderen van hen allebei. En gezinnen zoals het onze: een mama, zonder papa, met een Fien van een andere mama en een Suzanne van zichzelf.
Gelukkig
Ik zal vooral benadrukken dat dat oké is. Dat alle soorten gezinnen evenwaardig zijn, zolang de mensen erin maar gelukkig zijn. En dat we fier moeten zijn op de keuze die ik gemaakt heb, omdat het óns gelukkig maakt.
Dat je maar één leven hebt, en dat je niet weet hoelang het zal duren. Dat je onbevreesd moet gaan voor wat je zelf wil, ook al maakt dat je leven wat moeilijker. Of unieker. En dat het me elke dag verbaast hoe gelukkig zij me maakt, en dat ik daardoor nog geen seconde spijt had dat ik niet gewacht heb.
En hoewel ik hem niet ken, ben ik haar vader toch oneindig dankbaar. Want zonder hem, en het feit dat hij vrouwen zoals ik wilde helpen, zou ik nooit zo gelukkig zijn.
Kortom, een gepassioneerde uitleg heb ik alvast klaar. Ik kan nu alleen maar hopen dat Suzanne dit ook zo aanvoelt.
LEES OOK > BAM Kristien over haar zwangerschap: ‘Het enige wat lukt is slapen en overgeven’
Mama Kristien
(Aalst, september & oktober 2020)
Foto’s: Kristien
Dit artikel is eerder verschenen in Brieven aan Jonge Ouders, het gratis tijdschrift voor alle ouders. Pas bevallen of nog in verwachting? Schrijf je hier in om deze razend interessante reeks gratis te ontvangen. Voor ouders van kindjes tot 18 maanden zijn er ook de NieuwsBrieven aan Jonge Ouders, elke maand in je mailbox.
Gepubliceerd op: 27/07/2021, laatste update op: 14/06/2022