Selen is dertig jaar wanneer ze zwanger is van haar eerste kindje. Hoewel ze de eerste weken erg misselijk is, wijst niets erop dat ze veel vroeger dan verwacht mama zou worden. Totaal onvoorbereid houdt ze al op vierendertig weken haar dochter in de armen. Melodi is een prematuurtje.
Wanneer Selen, tijdens de vierendertigste week van haar zwangerschap, haar kleren opraapt, voelt ze hoe er iets lijkt te knakken tijdens het bukken. ‘Ik had niet meteen in de gaten wat er precies gebeurd was’, vertelt ze daarover. ‘Na die krak stapte ik gewoon de douche in. Het was pas toen ik na het douchen opnieuw in een plas water stond, dat ik begreep wat er echt aan de hand was.’
Samen met haar man Levent vertrekt Selen onmiddellijk naar het ziekenhuis. Van de artsen horen ze dat het nog tot drie dagen kan duren vooraleer de weeën starten. Maar het loopt helemaal anders, want drie uur later zijn de weeën zo heftig dat Selen al persdrang heeft. Een kwartier later wordt Melodi geboren. Zonder dat ze zich kon voorbereiden, is Selen plots mama geworden. ‘Ik heb eigenlijk helemaal geen overgangsfase gehad. Als mama kan je normaal gezien toeleven naar het einde van je zwangerschap. Dan ben je die buik moe en wil je dat die plaatsmaakt voor een kindje. Ik heb helemaal geen afscheid kunnen nemen van mijn buik.’
LEES OOK > De langzame vroeggeboorte van een mama
Heel eenzaam
Selen mag haar dochter enkele minuten vasthouden, tot die wordt meegenomen voor onderzoek en verzorging. Terwijl haar man meegaat met hun pasgeboren dochter, blijft Selen achter in de verloskamer. ‘Die uren dat ik daar alleen lag, waren ontzettend eenzaam. Ik vroeg me voortdurend af hoe het met Melodi was – of ze wel kon ademen, of ze gezond was en wat ze met haar aan het doen waren.
Toen ik eindelijk naar haar toe mocht, was dat een erg emotioneel moment. Mijn kindje zo zien liggen in de couveuse, aan die kabeltjes. Haar piepende ademhaling horen… Dat was echt moeilijk. Ik vroeg me ook voortdurend af of er nog andere complicaties zouden zijn. Daarbij gingen alle erge scenario’s door mijn hoofd. Ja, ik heb toen echt veel gehuild.’
Omdat Melodi in een couveuse op neonatologie moest blijven, kon ze niet bij Selen op de kamer liggen. ‘Dat vond ik zo jammer. Als ouder kijk je uit naar die eerste dagen in het ziekenhuis, samen met je kindje en je partner. Je versiert de kamer met doopsuiker en ballonnen, en af en toe krijg je wat bezoek. Dat was bij ons wel anders.’
Terwijl Selen zelf het ziekenhuis moest verlaten na vijf dagen, moest Melodi daar nog enkele weken blijven. ‘Dat was natuurlijk erg moeilijk. Ook al weet je dat je kindje in goede handen is, het deed echt pijn om haar daar achter te laten. En thuis bleef het wiegje leeg… Ik voelde me bovendien schuldig. Had ik me beter niet gebukt in de badkamer? Misschien had ik ons dochtertje dan langer in mijn buik kunnen houden? Was ik te druk bezig? Ook al wist ik – rationeel gezien – dat ik er zelfs niks aan kon doen, toch bleven die gedachten door mijn hoofd spoken.’
Niet vergelijken
‘Net voor Melodi naar huis kon, mochten we toch een nachtje samen slapen in de materniteit. Dat waardeerde ik enorm. Zo konden we even wennen aan de geluidjes die ze ’s nachts in haar bedje maakte.’
Eens thuis deed Melodi het eigenlijk echt goed. Ze bleek een rustige baby. ‘Ik voelde me heel blij en was echt trots op mijn dochter’, vertelt Selen. Toch kan zo’n vroeggeboorte ook maanden later nog voor onzekerheid zorgen. ‘Andere mama’s, die ongeveer gelijktijdig waren bevallen, vroegen wel eens – goedbedoeld – of onze dochter al kon kruipen of stappen. Maar door haar vroeggeboorte duren zo’n dingen vaak wat langer. Dan moest ik elke keer uitleggen dat we eigenlijk rekening moeten houden met haar gecorrigeerde leeftijd. Dat voelt natuurlijk niet leuk. Daarom zeg ik altijd aan nieuwe mama’s dat het geen zin heeft om te vergelijken. Elk kindje ontwikkelt op een eigen tempo. Elk kindje, zeker een prematuurtje, heeft een eigen traject.’
LEES OOK > 5 misverstanden rond premature kindjes ontkracht
Compleet
Toen Melodi achttien maanden was, werd Selen opnieuw zwanger. Dit keer werd ze van nabij opgevolgd, omdat de kans op een vroeggeboorte groter is als je al eens te vroeg bevallen bent. Die tweede zwangerschap was een pak lastiger. Ondanks de verplichte platte rust vanaf week drieëndertig, werd ook Melinay wat vroeger geboren op vijfendertig weken. ‘Toch beleefden Levent en ik het dit keer anders. Thuis zorgde Melodi voor afleiding in de uren dat we niet bij Melinay konden zijn. Omdat we zo’n vroeggeboorte en het daaropvolgende traject al eens hadden meegemaakt, wisten we nu ook beter wat we konden verwachten. Ik ben mijn familie sowieso erg dankbaar voor de hulp in het huishouden en de opvang van Melodi. Zo kon ik me in die eerste weken echt focussen op de zorg voor Melinay.’
Selen is intussen vijf weken mama van twee prachtige dochters. ‘Door de twee risicovolle zwangerschappen hebben we samen besloten dat we blij zijn met onze twee gezonde dochters. Voor ons is ons gezin compleet nu.’
Meer artikels over te vroeg geboren kindjes vind je in ons dossier prematuur.
Dit artikel is eerder verschenen in Brieven aan Jonge Ouders, het gratis tijdschrift voor alle ouders dat je automatisch in de bus krijgt. Daarnaast hebben we ook een maandelijkse nieuwsbrief voor kersverse ouders die perfect de leeftijd van je kindje volgt. Schrijf je hier snel in!
Gepubliceerd op: 09/08/2023