In zijn column voor ons magazine GROOTouders pent André Vansteenbrugge zijn overpeinzingen neer. Dit keer: hoe kleinkinderen ons opnieuw kunnen leren dromen.
Toen we klein waren, konden we heel wat dingen beter dan nu.
Geloof je me niet? Dan heb je nog nooit de concentratie gezien bij een peuter die iets nieuws of moeilijks probeert. Die concentratie hebben we gaandeweg afgeleerd, zozeer wordt onze aandacht telkens afgeleid.
Wat we ook beter konden: dromen. Terwijl we toen nog niet goed wisten wat dromen was, want onze fantasiewereld en de échte wereld liepen gewoon door elkaar.
Onze speelse geest stond nog zodanig open dat we er geen probleem mee hadden om van alles te zien en te geloven, zaken waar volwassenen geen snars van begrepen.
LEES OOK > Grootouder worden: het verandert je leven
Sprongetje in de evolutie
Natuurlijk, we werden groot. Omdat het moest. De ‘grote mensen’ maakten ons namelijk wijs dat het échte leven pas begon als we min of meer volwassen waren. We moesten dus een streep trekken onder al die fantasie, en de werkelijkheid onder ogen zien.
Via het alfabet, de tafels van vermenigvuldiging, de aardrijkskunde van België en allerlei andere gewichtige leerstof is dat bij de meesten ook vrij goed gelukt. Zij vergaten de fantasie en verwondering, en herinneren zich nu zelfs niet meer dat ze die ooit hebben gehad.
‘Terwijl die kleine peuter volledig opgaat in het spel, wordt bij de grootouders die oude bron weer aangewakkerd’
Nee, ze hebben geleerd hoe de wereld – volgens hen – in elkaar zit en staan met beide voeten op de grond. En zo is het goed, denken ze.
Gelukkig zijn er ook volwassenen die het dromen nooit verleerd zijn. Diep vanbinnen zit nog steeds dat kleine mensje dat zich de wereld helemaal anders – en meestal beter – had voorgesteld. ‘Het leven zoals het is’ legt het bij hen af tegen ‘het leven zoals ze het gedroomd hebben’.
Om zover te komen is er soms een sprongetje in de evolutie nodig. Oma of opa worden kan bijvoorbeeld helpen. De druk van de arbeid is dan grotendeels verdwenen en er ligt een zee van tijd voor hen. Natuurlijk beseffen ze dat die zee kleiner is dan de watertjes die ze al hebben doorzwommen, maar die nieuwe vrijheid schept toch kansen.
Verhaaltjes & kinderliedjes
Met het eerste kleinkind komt zonder moeite heel die droomwereld weer naar boven. Terwijl die kleine peuter volledig opgaat in het spel, wordt bij de grootouders die oude bron weer aangewakkerd. Onbewust gaan ze mee in de ernst van het fantasiespel van hun kleinkind.
Verhaaltjes die al jaren begraven lagen onder het werk en het gebrek aan tijd, verrijzen. De klassieke kinderliedjes rollen bijna als vanzelf weer uit het geheugen. Wie vergrijsd is, voelt zich geleidelijk aan weer jonger worden.
LEES OOK > Column grootouder André: ‘Kinderogen kijken anders’
Grote dromen beginnen klein
Door de manier waarop zo’n kleinkind de wereld ontdekt, raken grootouders zelf ook weer verrast. Vreemd genoeg is daar geen ingewikkeld en duur speelgoed voor nodig. De verbeelding werkt het best met eenvoudige elementen.
Geloof mij, als we niet meer aanbieden dan nodig, komen de nodige prikkels vanzelf. Van binnenuit.
Helaas ‘winnen’ de met batterijen gevoede poppen en machientjes het in onze moderne wereld al te vaak van simpele stukken speelgoed die eenvoudigweg tot leven worden gewekt in de magische fantasiewereld van kinderen.
Hoe dan ook, wat veel belangrijker is dan al die moderne technologie: de onverdeelde aandacht van oma’s en opa’s. Als zij erin slagen om er alle tijd voor te nemen, krijgen ze binnen de kortste keren een droom van een kleinkind.
Dit artikel verscheen eerst in het Magazine voor GROOTouders (nr. 10, 2021). Wil je het ook ontvangen? Schrijf je dan in voor het magazine en de bijbehorende nieuwsbrief. Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 24/09/2021