‘De Bomma’ Annie Geeraerts: ‘Mijn kleinzoon noemt me niet bomma maar moek’

Je hoeft niet naar Familie te kijken om gehoord te hebben van ‘De Bomma’. Wat een fenomeen is die Annie Geeraerts toch: 97 jaar, ongelooflijk goedlachs en nog altijd één van de populairste personages in een soap die al 32 jaar draait. En wat een geluk hebben wij: wij mogen met dit fenomeen op stap. We kiezen voor een nostalgische trip down memory lane en belanden in het interbellum in Borgerhout.

Kan je iets vertellen over het gezin waarin je bent opgegroeid en over je grootouders?

Annie Geeraerts: ‘Mijn moeder werkte als naaister en mijn vader was boekbinder – een mooie stiel maar je verdiende er het zout op je patatten niet mee. Ik groeide op met verschillende generaties en gezinnen onder één dak; mijn ouders hebben altijd in het huis van mijn grootouders gewoond, en mijn tante Jeanne en haar man verbleven daar ook. Naast ons woonden mijn andere grootouders, samen met de zus van mijn vader. Voor mij maakten mijn grootouders en mijn familie dus een groot deel uit van mijn leven, die mensen waren gewoon áltijd aanwezig.

Tot mijn acht jaar was ik het enige kind in ons gezin. Ik had lang gezaagd om een zusje, maar eens ze er was, moest ik met haar toertjes doen met de voiture. Altijd datzelfde blokje rond. Als ik dan eens zei: “Pfff, ik moet altijd maar rondrijden met dat kind”, reageerde mijn moeder met: “Jij wou toch zo graag een zusje? Awel, zwijg dan!” (lacht) Twee jaar na mijn zus kwam er nog een broer, dus dan waren er twee kindjes voor wie ik moest zorgen.’

Petit Beurrekes met crème

Wat voor opvoeding kreeg je van je ouders?

Annie Geeraerts: ‘Mama was streng, mijn vader minder. (glimlacht) Die man dronk al graag eens een pint en trok het zich allemaal niet zo aan. We hadden het zeker niet breed, maar er werd wel elke dag gekookt bij ons; soep en een hoofdgerecht. Behalve op vrijdag. (gruwelt) Op vrijdag was er… PAP. Havermoutpap of macaronipap. Met van die velletjes die erbovenop lagen. Die geur alleen al… brrr. Als ik mijn bord niet leegat, stond het er om vier uur terug. Dan was die pap koud en vond ik het nog erger! Maar mijn moeder stond erop, want “het moest maar eens oorlog worden”.

Als kind begreep ik niet waarom zij vaak zo kordaat, zelfs kortaf reageerde. Als ik bijvoorbeeld vroeg om met de tram ergens naartoe te gaan, kreeg ik als antwoord: “Je hebt twee benen om te stappen!” Toen ik volwassen werd, snapte ik haar beter en besefte ik dat het niet makkelijk geweest moet zijn om met een beperkt budget drie kinderen groot te brengen.

Mijn moeder en mijn vader waren ’s avonds vaak weg naar repetities van de opera en van het amateurtheater. Ik trok dan altijd naar mijn bomma en tante Jeanne, want die maakten ’s avonds thee van Van Nelle, en daar hoorden koekjes bij. Van mijn moeder mocht ik niet snoepen, maar bij hen kreeg ik van die Petit Beurrekes met crème tussen. Zó lekker! Soms mocht ik die zelf gaan halen in de Prima, dan kreeg ik 25 centiem voor koekjes, een stuk chocola en van die grote beschuiten. Dat was echt een uitstap voor mij. En bij moeke, mijn andere grootmoeder, ging ik regelmatig langs voor een klein “jappeke”, een snoepje. Maar niet in de vasten, dan mocht je niet snoepen.

In vergelijking met vandaag hadden wij twee keer niets, maar toch was het een schone tijd en voelden we ons gelukkig. Als je van niet beter weet, kan je niets missen. We hadden thuis ook geen radio of tv om ons op de hoogte te brengen van wat er allemaal bestond in de wereld. Soms hoorden we eens vertellen over mensen die op reis gingen, maar dat stond ver van ons.’

Minder zagen, meer aanvaarden

Denk je dat je veel overgenomen hebt van de opvoeding die je thuis kreeg?

Annie Geeraerts: ‘De eerste jaren was ik best een strenge moeder voor mijn dochter Nathalie, automatisch neem je toch bepaalde dingen mee.

Toen ik in het begin in Familie speelde, vroegen mensen me vaak waarom de bomma zo kwaad en zo streng was. Wel, de bomma stond er alleen voor met vier kinderen, ze had het financieel niet makkelijk. Net als mijn moeder. Ik had het karakter van mijn personage vormgegeven met mijn moeder in mijn achterhoofd.

Doorheen de jaren is de bomma wel milder geworden, ze zaagt minder en aanvaardt meer. Dat mens heeft ook al veel meegemaakt hé, stel je voor dat het allemaal echt zou zijn: dat overleeft niemand! (lacht)’

LEES OOK > Alleenstaande mama én nieuwkomer Patricia: ‘Elk leven geeft kansen om te groeien’

Intussen speel je die rol al 32 jaar… Heb je het gevoel dat je daardoor dingen hebt moeten missen? Een rustige oude dag, bijvoorbeeld?

Annie Geeraerts: ‘Nee, stilzitten is niets voor mij. In Familie spelen was niet alleen de basis van mijn leven, maar ook een ideale uitlaatklep toen mijn man zwaar ziek werd. Hij kreeg op korte tijd twee hersenbloedingen waardoor hij de laatste zes jaar van zijn leven niet meer kon stappen of praten. Uit frustratie reageerde hij daardoor soms agressief. Behalve de laatste maanden is hij altijd thuis kunnen blijven en werd hij hier verzorgd, maar dat woog op den duur heel erg op mij. Op de set kon ik die miserie en die zorgen eventjes achter mij laten.’

Moek en vok

Een paar jaar na de start van jouw rol als de bomma werd je ook in het echte leven grootmoeder. Wat deed dat met jou?

Annie Geeraerts: ‘Ik vond het geweldig! Ik heb lang gedacht dat ik nooit grootmoeder zou worden, het was een grote verrassing dat er dan toch een kleinzoon kwam. Hij noemt mij trouwens niet bomma maar moek, en mijn echtgenoot was vok. Die kleinzoon is intussen al dertig jaar en gaat binnenkort trouwen!

In zijn eerste levensjaar kwam hij vaak over de vloer, maar toen mijn echtgenoot ziek werd, gingen alle tijd en aandacht naar zijn verzorging. Wanneer die kleine dan toch eens bij ons kwam, wou hij rijden met de rolstoel van vok, maar dat mocht niet. Het moest hier altijd stil zijn. Daardoor heb ik in die zes jaar maar een kleine rol kunnen spelen in het leven van mijn kleinzoon. In de zomer nam ik hem wel een week mee naar zee, en dan trokken we eens naar Plopsaland en zo. Dat waren echt hoogdagen. Ik heb nog altijd een goeie band met hem, hij belt mij af en toe en we spreken regelmatig af. Feestdagen en verjaardagen vieren we altijd samen met de familie.’

Dus niet alleen de bomma, maar ook Annie vindt familie belangrijk…

Annie Geeraerts: ‘Klopt! En ook mijn vriend Paul hecht veel belang aan dat warme familiegevoel. We zijn nu zeven jaar samen en het klikt supergoed tussen hem en mijn dochter. Paul heeft zelf geen kinderen en is heel content dat hij nu ook familie heeft.

We leerden elkaar kennen op de tram na de opera, maar jammer genoeg kunnen we zulke uitstappen nu niet meer doen. Paul heeft serieuze rugproblemen en ikzelf ben op de sukkel met mijn knieën.’

En mis je die uitstappen erg?

Annie Geeraerts: ‘Ook al ben ik 97, ik vind het toch niet plezant om te beseffen dat bepaalde zaken niet meer lukken. Doordat mensen mij nog altijd op tv zien, verwachten ze dat ik nog altijd heel actief ben, maar het is echt niet meer zoals vroeger. Als ik alleen ’s morgens opnames heb voor Familie gaat het, maar in de namiddag wordt het moeilijk voor mij.

Nu ja, ik wil hier zeker geen klaagzang afsteken! Ik beschouw het als een groot geluk dat Paul en ik hier samen kunnen wonen: we zijn niet alleen én we kunnen voor elkaar eens opsommen waar we allemaal pijn hebben!’ (lacht)

LEES OOK > Geriater Johan Flamaing over ouder worden: ‘Alleen een kwal kan onsterfelijk zijn’

Gemis en mooie momenten

Annie Geeraerts: ‘Als kind leefde ik samen met mijn grootouders. Hoe het was om op een bepaald moment afscheid te nemen van hen? Over ziekte, dood of iemand missen werd toen nauwelijks gepraat, en zeker niet tegen kinderen. “Bompa is gevallen en ligt in het ziekenhuis.” Daar moest ik het mee doen. En een paar dagen later: “Bompa is dood.” Voilà, dat was het dan. Hij lag thuis opgebaard en aan de deur werden zwarte doeken gehangen, maar voor de rest… verdriet werd niet echt getoond.

Intussen moet ik al heel wat mensen missen. Het overlijden van mijn echtgenoot, van mijn zus… ik vond dat ongelooflijk erg, maar ik kon en kan niet anders dan het aanvaarden en terugdenken aan alle mooie momenten die ik met hen heb beleefd. Die koester ik ten volle.’

Foto’s: Kristof Ghyselinck

Dit artikel verscheen eerst in het Magazine voor GROOTouders (nr. 18, 2023). Ook ontvangen? Schrijf je dan in voor het magazine en de bijbehorende nieuwsbrief. Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.