Hoe pik je het leven terug op, nadat je je partner door een agressieve ziekte moet afgeven? Waar vind je het vertrouwen om, na een huwelijk van respectievelijk 33 en 40 jaar, een nieuwe relatie een kans te geven? En hoe pak je dat dan aan? Door er niet te veel over na te denken, en het leven te nemen zoals het komt, zou de reactie van Liliane (68) en Pierre (73) kunnen zijn. Intussen elf jaar geleden vonden ze steun en liefde bij elkaar, na het verlies van hun echtgenoten. ‘Maar als het niet zou geklikt hebben met de kinderen, hadden we hier nu niet gezeten.’
Geen romantiek
Het verhaal van Pierre en Liliane start, waar een ander eindigt. Of toch niet helemaal. Want ook al zijn ze nog maar 11 jaar samen; eigenlijk kennen Liliane en Pierre elkaar al meer dan 45 jaar. ‘Op mijn negentiende ging ik werken in de ziekenhuisbibliotheek van het Rode Kruis. Zo kwam ik in contact met Odette, de vrouw van Pierre, die voor Jeugd Rode Kruis werkte. Het klikte, we werden vriendinnen en spraken ook buiten het werk af en toe af met onze mannen erbij. Dat was altijd gezellig. Ik zie m’n dochter Lieze hier als klein meisje nog op de schoot van Pierre zitten’, herinnert Liliane zich.
Van romantiek was er op dat moment totaal geen sprake. Liliane was gelukkig getrouwd met Dirk, Pierre met Odette. Dat ze elkaar vandaag gevonden hebben, is het gevolg van een dramatische wending in hun levens. Dertien jaar geleden kreeg Lilianes man Dirk – op hetzelfde moment dat Liliane tegen borstkanker vocht – de diagnose van uitgezaaide longkanker. Vijf maanden later moest ze hem al afgeven. Bij Pierres vrouw Odette volgde in 2011 het zware verdict: uitgezaaide pancreaskanker. Zes maanden later stopte ook haar leven. In die tijd hoorde Liliane Odette regelmatig via de telefoon. ‘Ik heb geen idee wat ze toen allemaal tegen elkaar gezegd hebben, maar ik weet dat Odette veel aan Liliane had’, aldus Pierre.
LEES OOK > Relaties op latere leeftijd: liefde na verlies
De eerste kus
Tijdens de begrafenis van Odette was het Pierres zoon die tegen Liliane zei: ‘Ge gaat mijn vake nu toch niet laten vallen, hé!’ De woorden bleven hangen. Het contact bleef intact. Liliane en Pierre trokken er regelmatig samen op uit. Voor een etentje, om samen te gaan fietsen. Zonder meteen te denken aan meer. Het was gewoon plezant.
Tot na een voorstelling de vonken ineens toch oversprongen. ‘Ik zie me na dat concert hier nog naar mijn auto gaan, en op mijn stappen terugkeren, om haar aan de garage een kus te geven. Ik was zelf overdonderd, en ben toen meteen in mijn auto gestapt en gauw weggereden’, lacht Pierre. ‘Gelukkig heeft Liliane me diezelfde avond nog teruggebeld.’
‘We hebben veel over onze overleden partners gepraat. Daar rust geen taboe op.’
Liliane bleef na de kus verbaasd achter, maar voelde wel dat het juist zat. ‘Het moeilijke: Odette was nog geen jaar overleden. We vonden het dus zelf eigenlijk te snel, maar de liefde hou je blijkbaar niet zomaar tegen.’
Die timing maakte dat Pierre het nieuws niet meteen aan zijn zoons durfde te vertellen. ‘Toen een vriend na het overlijden van zijn vrouw geen uitweg meer zag en uit het leven stapte, kreeg ik telefoon van mijn zoons. Ze waren bezorgd: “Vake, ge gaat ons dat toch ook niet aandoen?” Ik heb hen toen gerustgesteld door te zeggen dat ik iemand had leren kennen. Hun antwoord was: “Liliane zeker?” Zo’n verrassing was het dus blijkbaar niet.’ (glimlacht)
Op zijn beloop
‘In het begin voelde ik dat één van Pierres zoons het er moeilijk mee had’, vertelt Liliane. ‘Maar dat begreep ik natuurlijk. Het was ook veel om te verwerken in korte tijd. Ik heb toen alles wat op zijn beloop gelaten. Elkaar tijd geven en het tij niet meteen, koste wat kost, willen keren. Dat helpt volgens mij.’
De kinderen van Liliane reageerden meteen positief op de nieuwe relatie van hun mama. ‘Ik zie me nog op een bankje zitten, samen met mijn dochter, om te vertellen dat ik een nieuw lief had. Zij vond het meteen oké. En ook mijn zoon vond het goed. Ik denk dat ze het vooral fijn vonden dat ik niet langer alleen was. Waar je vroeger Dirk zag, zag je mij. Dat contrast was na zijn overlijden te groot. Plots was ik altijd alleen. Gelukkig heb ik in die tijd heel veel aan mijn kinderen gehad. Nog altijd trouwens.’
Foto’s op de kast
Intussen zijn Liliane en Pierre elf jaar samen. Ze beschrijven zichzelf als ‘een getrouwd koppel zonder huwelijkscontract’. Wonen doen ze nog steeds in twee aparte huizen: Pierre in Mazenzele, Liliane in Gooik. Dat ze apart wonen, betekent echter niet dat Liliane en Pierre elkaar weinig zien. Tijdens de week komt Pierre praktisch elke dag van Mazenzele naar Gooik: 30 minuten heen, en 30 minuten terug. Op zaterdagavond of als er iets te doen is, blijft hij slapen. Organiseert een van de verenigingen waar Pierre in zijn gemeente deel van uitmaakt een activiteit, dan gaat Liliane met plezier mee. En dat is omgekeerd ook zo.
Af en toe gaan ze iets eten met alle (klein)kinderen samen. ‘Omdat we pas op latere leeftijd een relatie kregen, zien onze kinderen elkaar niet echt als stiefzus en -broers, maar het klikt wel’, ziet Liliane. ‘Mijn kleinkinderen zeggen ook opa tegen Pierre. Zij hebben Dirk immers nooit gekend. Hij is gestorven voor hun geboorte.’
Wat opvalt is dat Dirk en Odette nog altijd een belangrijke plaats in het leven van Liliane en Pierre spelen. ‘Ik denk nog dagelijks aan het verleden. Vele spullen in huis herinneren me nog aan die tijd. Odettes foto blijft bij mij thuis op de kast staan’, vertelt Pierre. Dat is ook bij Liliane zo. Het feit dat ze beiden hetzelfde meegemaakt hebben, versterkt hun onderlinge band. ‘In het begin hebben we veel over onze vorige partners gepraat. Nu is dat minder, maar we weten van elkaar wel dat dat kan. Daar rust geen taboe op. Soms zeg ik zelfs per ongeluk Dirk tegen Pierre. Dat wij 33 jaar getrouwd zijn geweest, wis je niet zomaar uit. En daar heeft Pierre veel begrip voor. En ik ook. Odette is niet alleen een deel van zijn verleden, ook van zijn heden.’
LEES OOK > Samenwonen of trouwen? Dit moet je weten
Niet te veel nadenken
Liliane en Pierre stellen zich weinig vragen bij wat ze doen. Elke nieuwe stap die ze samen zetten, is organisch gegroeid. ‘Hoe wij al onze eerste keren met elkaar hebben beleefd, weet ik eigenlijk niet meer. Alles is precies vanzelf gegaan. Dat klinkt misschien raar, maar zo is het echt’, aldus Pierre. ‘Natuurlijk hebben we ons in het begin soms afgevraagd of onze relatie wel zou lukken. Maar intussen sta ik daar allang niet meer bij stil. Alles gaat goed, ook met de kinderen en kleinkinderen. Als dat niet het geval zou zijn, hadden we hier trouwens niet gezeten.’
‘Samen is zo veel leuker dan alleen.’
Als ze terugblikken op hun eerste huwelijk zien Liliane en Pierre wel wat gelijkenissen met hun vorige partners. Liliane bevestigt: ‘Ik ben eerder van het nerveuze type en vind mezelf geen gemakkelijke. Pierre is veel rustiger en gematigder. En zo was Dirk ook. Ik weet nog dat ik indertijd tegen Dirk zei: “Waarom blijf jij toch bij mij?” Waarop hij dan antwoordde: “Omdat jij iemand bent die ik nodig heb.” En zo is het ook denk ik. Door wie we zijn, houden we elkaar in evenwicht.’
Tussen de koeien
Hoe ze naar de toekomst kijken? ‘Zolang we gezond blijven, zou ik alles graag houden zoals het nu is’, zegt Liliane. Pierre wil samen met Liliane nog zo veel mogelijk genieten van wat er is. ‘Nu doen wat je wil doen. En niet te veel uitstellen tot morgen. Dat is hoe ik wil leven. Al moet ik toegeven dat die betrachtingen soms eens op een zijspoor belanden door het leven van alledag. Maar het is iets om af en toe bij stil te staan. We leven nu. We moeten er vandaag iets van maken.’
Dat doet Pierre ook door regelmatig te tonen hoe graag hij Liliane ziet. Met een bloemetje of een gedichtje. ‘Al is dat laatste in de loop der jaren al serieus verminderd,’ knipoogt Liliane, ‘maar ik mag niet klagen.’ Pierre is een romantische ziel. ‘Tijdens een fietstocht neemt hij soms spontaan een picknickmand mee. Dan zitten we daar op ons matteke tussen de koeien met een cava erbij.’ (glimlacht)
Wie het koppel bezig ziet, kan niet anders dan spontaan glimlachen. Hun verhaal doet me denken aan die mooie quote uit de film Good will hunting waarin Robin Williams stelt dat het in de liefde niet draait over hoe perfect jij bent of je partner is, maar dat de ultieme vraag is of jullie perfect zijn voor elkaar. Over het antwoord op die vraag moeten Liliane en Pierre alvast niet twijfelen.
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Dit artikel verscheen eerst in het Magazine voor GROOTouders (nr. 19, 2024). Ook ontvangen? Schrijf je dan in voor het magazine en de bijbehorende nieuwsbrief. Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 18/01/2024