Getuigenis: De dag dat mijn dochter een engeltje werd

Het zou niet mogen. Het is onvatbaar. En toch gebeurt het. Een kindje dat sterft. Sarah maakte het helaas mee. Voor ‘Brieven aan Jonge Ouders’ blikt ze terug op de periode waarin haar leven in slow motion voorbijkroop terwijl de rest van de wereld in een razend tempo verder draaide. 

‘Maandag 25 februari staat in mijn geheugen gegrift als de dag dat mijn leven helemaal overhoop werd gegooid. Een hartstilstand maakte toen een einde aan het veel te korte leven van ons dochtertje Mila. Ze was amper anderhalf toen we haar in het ziekenhuis binnen brachten voor een operatie, maar we zagen haar nooit meer levend terug. Vanaf die dag werd alles anders …

De eerste weken drong het nauwelijks tot me door. Ik weende amper, was heel apathisch en leefde gewoon op automatische piloot. Mijn aandacht ging vooral naar het regelen van de begrafenis en naar Lio, ons jongste dochtertje. Zij was nog maar zes maanden toen haar grote zus stierf en heeft het dus niet bewust meegemaakt. Toch voelde Lio onze pijn aan en heeft ze ons door die zware periode geholpen. Zij was voor ons de reden om elke dag op te staan en zij kon een lach op ons gezicht toveren, ook al was het maar voor even.’

Verdriet in heel mijn lichaam

‘Na een tijdje kwam de klop van de hamer en kroop het verdriet in elk stukje van mijn lichaam. Mijn hart, hoofd, armen en benen voelden loodzwaar aan en deden letterlijk pijn. Zo erg zelfs dat het leek alsof ik pijn ademde. Ik voelde me in strijd met het leven en haatte alle geluk rondom mij. Ik was jaloers bij geboortes en wou geen communies of verjaardagen vieren van andere kinderen, want ik vond het zo verdomd onrechtvaardig dat Mila nooit die kans zou krijgen.

Waarom moest zij sterven en niet een ander kind? Hoewel ik me nu schaam voor die gedachte, begrijp ik dat ze bij het rouwproces hoorde. De eerste twee jaren waren dan ook een harde strijd met meer donkere momenten dan gelukkige. Ik voelde de pijn vanaf het moment dat ik wakker werd tot ik ging slapen. Ik sleepte mezelf voort van dag tot dag en de toekomst interesseerde me niet meer.’

Huilbaby

‘Op 9 mei zag ons derde dochtertje Oona het levenslicht. Helaas bleef de leegte hangen. Bovendien bleek het meisje een ontzettende huilbaby en dat putte mij fysiek en mentaal uit.

Ik kon alleen maar denken: “Dit is niet het kindje en het leven dat ik wou! Waarom is Mila niet gewoon blijven leven?” Ik treurde niet alleen om Mila, maar ik was ook boos op Oona én op mezelf omdat ik mijn dochter niet kon troosten.’

Tandemrelatie

‘Gelukkig konden mijn man en ik heel open met elkaar praten over ons verdriet. Onze relatie werkte als een tandem: als ik niet meer verder kon, zorgde hij voor mij en als hij het moeilijk had, kreeg ik de kracht om hem er bovenop te helpen.

Niet alleen dat was (én is) onze sterkte, we hebben ook schitterende vrienden. Zij hebben ons tijdens die periode letterlijk gedragen. De eerste weken na het overlijden van Mila kookten ze om beurten voor ons, tot we terug voldoende kracht hadden om voor onszelf te zorgen. Ook nadien bleven ze voor ons klaarstaan met steunende woorden en gebaren.’

LEES OOK > Voor altijd ouder van: er is steun als je kind overleden is

Teleurstelling

‘Toch heeft onze omgeving mij ook teleurgesteld. Terwijl ons leven in slow motion verder kroop, draaide de rest van de wereld in een razend tempo verder. Anderen leken ons te vergeten.

Ik wou over Mila praten, en het frustreerde mij dat zoveel mensen nooit meer iets over haar hebben gezegd. Nu besef ik dat ze dat deden om mij te sparen, maar dat onze dochter op die manier werd doodgezwegen, deed juist veel meer pijn, want zo leek het alsof ze nooit had geleefd.’

Hoe overleef je als je kind is overleden?

‘Een kind afgeven is het moeilijkste ter wereld, maar … je kunt het overleven. Hoe?

Door je gevoelens niet uit de weg te gaan, door zoveel te huilen en te praten als je wil, maar ook door hulp te vragen als het niet meer gaat. En vooral: door jezelf de tijd te geven.

Want hoewel de pijn nog altijd even scherp door mijn hart snijdt en ik nog elke dag aan Mila denk, voel ik de leegte minder vaak dan drie jaar geleden. Aan een rouwproces komt helaas nooit een einde, maar stilaan beginnen we terug te genieten van de mooie momenten met ons gezinnetje. Ik leef nu meer van dag tot dag, je kunt toch niet voorspellen wat de toekomst brengt.

Samen met elkaar gelukkig zijn, is voor mij de essentie geworden. Al de rest is bijzaak.’

Deze moedige getuigenis is eerder verschenen in Brieven aan Jonge Ouders, het gratis tijdschrift voor alle ouders dat je automatisch in de bus krijgt. Daarnaast hebben we ook een maandelijkse nieuwsbrief voor kersverse ouders die perfect de leeftijd van je kindje volgt. Schrijf je hier snel in!