Papa Christophe dacht dat de kinderen wel konden helpen met de baby. Maar bij nader inzien blijkt dat toch niet zo goed te werken.
Mijn negenjarige dochter vraagt of ik samen met haar naar The Masked Singer wil kijken.
Mijn tienerdochter stuurt me vanop haar kamer een bericht in drukletters dat ik KALM MOET ZIJN, nadat ik haar vraag of ze voldoende heeft gestudeerd.
Mijn kleuter heeft een driftbui omdat ze niet zelf de speen op de drinkfles mag draaien.
We mogen van geluk spreken dat we nu groter wonen, want ergens tussen The Masked Singer, examens en drinkflessen zit ook nog mijn jongste dochter. Zij is net zes maanden en doet wat baby’s doen: huilen.
LEES OOK > Dagboek mama Nele: ‘Piep tegen verlatingsangst’
Krampen
Zij heeft waarschijnlijk last van haar darmpjes. En eerlijk, ik krijg ook krampen omdat iedereen me op hetzelfde moment nodig heeft.
We weten allemaal dat mannen geen twee dingen tegelijk kunnen, dus mijn situatie met vier dochters in huis is allesbehalve evident. Tel daar ook nog eens een vrouw bij – hoe fantastisch ze ook is – en de chaos is compleet.
Nochtans hadden we goede hoop toen onze vierde zich aanmeldde: met een leeftijdsverschil dat groot genoeg is, zouden de oudste kinderen (die om de week thuis zijn) de jongste kinderen wel kunnen helpen. Een simpele rekensom.
Eens de baby gaat kruipen, kunnen de kinderen erachteraan lopen. Idem wanneer ze leert stappen, zo blijven wij niet met een hernia achter als iedereen het huis uit is. Wanneer ze leert tellen en spellen, zijn de anderen er om het huiswerk na te kijken. En tegen dat ze vijf hobby’s per dag heeft, kunnen zij chauffeur spelen voor haar.
Bij nader inzien
We hadden er goed over nagedacht: de baby zou opgroeien, en wij zouden daar zelf minder moeite voor moeten doen. Maar ergens hebben we blijkbaar een denkfout gemaakt. Dat merkten we al bij de vorige baby die nu de kleuter met driftbuien is.
De oudere kinderen staan op een goede dag inderdaad te springen om te helpen, dat is het probleem niet. Alleen… met hun hulp duurt het gewoon nóg langer dan zonder hun hulp.
Het is voor een volwassene al een hele uitdaging om een rompertje zonder knoopjes over een babyhoofdje te krijgen, laat staan dat een kind dat zomaar even in jouw plaats doet.
Een luier verversen terwijl er drie paar ogen op staan te kijken en eentje vraagt: ‘Mag ik voelen of het echte kaka is?’ Toch lastiger dan wanneer je het op je eentje kan doen. Groentepap mixen? Stresserend als je tegelijkertijd moet opletten dat er geen kindervingertjes in de buurt van de blender komen.
LEES OOK > Zo bescherm je je kindje het best tegen de zon
Levenslessen
Feit is dat ieder kind op haar eigen manier nog hulp nodig heeft. We zijn nu zes maanden ver, en we hebben al veel lessen geleerd. Dat je prioriteiten moet stellen, bijvoorbeeld. En dat het op het einde van de dag voldoende is dat iedereen gelachen heeft en gewassen in bed ligt. Pyjama’s optioneel.
Daarna kunnen mijn lief en ik ook in bed kruipen. Heel eventjes, want ook ’s nachts is er altijd wel iemand die naast onze oeverloze liefde nog iets nodig heeft. En dan denken we eigenlijk maar één ding: ‘Help!’
Papa Christophe
(Hasselt, februari 2022)
Alle dagboeken van papa Christophe kan je hier nalezen. Ook mama Nele houdt een dagboek bij.
Dit dagboek is eerder verschenen in Brieven aan Jonge Ouders, het gratis tijdschrift voor alle ouders. Pas bevallen of nog in verwachting? Schrijf je hier in om deze razend interessante reeks gratis te ontvangen. Voor ouders van kindjes tot 18 maanden zijn er ook de NieuwsBrieven aan Jonge Ouders, elke maand in je mailbox.
Gepubliceerd op: 28/06/2022, laatste update op: 19/08/2022Tags: Dagboek Christophe