Overleven met een huilbaby: 5 inzichten van mama Sarah

Als verpleegkundige bij Kind en Gezin kwam Sarah regelmatig in contact met ouders wiens baby veel weende. Maar – zoals iedereen – had ze nooit verwacht om hier van nog dichterbij mee geconfronteerd te worden. ‘Mijn droom van een gezin was er eentje in pastelkleuren’, schrijft ze in haar boek Mijn liefste huilbaby. Waarna ze openhartig beschrijft hoe die steeds donkerder werden naarmate baby Lewis maar bleef huilen. Nu ze de moeilijke periode verwerkt heeft, deelt ze vijf waardevolle inzichten voor ouders in een soortgelijke situatie.

1. Durf hulp te vragen aan je omgeving

‘Er zijn echt veel ouders met een kindje dat veel huilt. En toch heb ik mij in Lewis zijn huilperiode erg alleen gevoeld’, zegt Sarah. ‘Het is dan ook niet evident om toe te geven dat er iets niet goed loopt. Zeker in het begin. Je hebt ontzettend veel verwachtingen als jonge ouder: je denkt dat alles mooi en leuk zal zijn en dat je zal genieten met en grote G. Als dat uiteindelijk niet zo blijkt te zijn, lijkt het gemakkelijker om dat voor jezelf te houden. Terwijl hulp uit je omgeving ontzettend waardevol is.’

‘Als je samen door zo’n moeilijke periode gaat, word je meer collega’s dan wat anders. Je helpt elkaar met praktische zaken, maar hebt de kracht niet om de ander ook nog te dragen’

‘Zelf heb ik heel veel gehad aan onder andere mijn beste vriendin, die naast emotionele steun ook hulp bood met praktische zaken. Eten maken en aan de deur zetten, naar de winkel gaan … Zorgen voor een baby’tje dat veel huilt is zo intens dat die zaken naar de achtergrond verschuiven, maar ze moeten natuurlijk gebeuren.’

2. Laat je niet doen door reacties van buitenstaanders

‘Niet iedereen begrijpt wat je doormaakt. Ik kreeg wel eens de reactie: “Alle baby’s huilen, dat hoort erbij.” Of nog zo’n dooddoener: “Het is een fase.” Als ouder weet je ook wel dat het een fase is. Maar hoelang die zal duren en hoe je daar in hemelsnaam door raakt, vertelt niemand je.’

‘Het zijn uitspraken waar je écht geen nood aan hebt, en die je dus best naast je neerlegt. Hoe moeilijk het ook is. Ga liever op zoek naar je moedergevoel en focus daarop. Want als ouder van een baby die veel huilt, begin je automatisch aan jezelf te twijfelen. Het voelt verschrikkelijk om je kind niet te kunnen troosten. Probeer te zien wat er wel goed gaat. En onthoud: je doet het wél goed.’

‘Achteraf heb ik er ontzettend veel aan gehad toen vriendinnen mij vertelden dat ik wel degelijk een goede mama was. Dat ik veel signalen van mijn baby opmerkte die niemand anders zag en dat ik dingen probeerde waar ze nooit aan zouden hebben gedacht. Misschien hebben ze dat op het moment zelf ook gezegd, maar ik had er toen geen oren naar. Probeer hier toch aandacht voor te hebben, want erkenning kan zo veel deugd doen!’

3. Verlies je partner (en andere kinderen) niet uit het oog

‘Lewis zijn huilperiode heeft zo’n zes maanden geduurd. Daarin huilde hij soms tot wel twaalf uur per dag. Dat heeft een enorme impact op jou als ouder, als mens, maar ook als partner. Als je samen door zo’n moeilijke periode gaat, word je meer collega’s dan wat anders. Je helpt elkaar met praktische zaken, maar hebt de kracht niet om de ander ook nog te dragen.’

‘Wat ik toch zou aanraden – en waar wij veel te laat mee zijn begonnen – is om micromomentjes samen in te lassen. Als het eens even rustig is, is het verleidelijk om je alleen terug te trekken in bed, met een boek of met een podcast om je batterijen op te laden. Je hebt niet veel behoefte om dan samen iets te doen. Maar als je alles altijd alleen gaat verwerken, riskeer je elkaar uit het oog te verliezen.

Mijn man Kenny en ik zijn dus begonnen met wat hapjes te maken met een aperitief erbij als we er even de kans toe kregen. Al was het maar kort, terwijl Lewis bij me in de draagzak sliep. Heel even die verbinding creëren en met elkaar praten, heeft ons zeker geholpen. Heb het dan als het even kan niet alleen over het huilen, ook over andere dingen. Hoe moeilijk dat ook is. Het maakt echt een verschil.’

‘Door meer aandacht te hebben voor Lewis zijn emoties en de regulatie ervan, hebben we zeker stappen voorwaarts gezet. Ook meer geloven in en vertrouwen op mezelf als ouder heeft daar een rol in gespeeld’

‘Kenny en ik hadden bovendien al een dochter van bijna twee, Livia. Ik heb mij ontzettend schuldig gevoeld tegenover haar omdat ook zij erg leed onder het gehuil van haar broer. Ook bij een kind komt dat hard binnen, en zorgt dat voor stress. Daarom hebben wij een nanny ingeschakeld, die zich thuis op haar kon focussen. Of die eens met haar op uitstap ging, weg van het gehuil.’

‘Het hielp ons ook om elke avond samen de dag te overlopen. Dat doen we nog steeds, en nu Livia bijna vier is lukt dat natuurlijk al wat beter. Maar ook toen maakte het een verschil om te benoemen wat er was gebeurd: “Lewisje was daarnet aan het huilen en jij had het moeilijk. Je wist niet waar je moest gaan zitten en hoe je ermee moest omgaan, hé?” Zo toonden we haar dat we begrepen hoe zij zich voelde en waar ze mee worstelde. Zodat ze wist dat er ook aandacht was voor haar en dat we haar snapten.’

LEES OOK > Dagboek mama Nele: ‘Doordoen of stoppen met borstvoeding?’

4. Vraag professionele hulp als het niet meer gaat

‘Ik kan me persoonlijk niet zo vinden in de term ‘huilbaby’ en de definitie die eraan vasthangt’, vervolgt Sarah. ‘Theoretisch gezien is daar sprake van als een baby in een periode van minstens drie weken minstens drie dagen per week niet minder dan drie uur per dag huilt. Maar zo kleef je een label op een kind dat nog niet eens weet wat een label is. En is het trouwens nodig om daar een exact aantal uren aan te koppelen?’

‘Er is sprake van een probleem als het huilen voor de ouders aanvoelt als een probleem, vind ik. Als het voor hen te veel wordt. Is dat bij jou het geval, dan is professionele hulp echt wel aangewezen. Ik heb lang de stap niet willen zetten, niet durven zetten. ‘Zijn er geen andere gezinnen die dat meer nodig hebben?’, bleef ik denken. Ik minimaliseerde het probleem. Misschien ook door mijn professionele achtergrond. Maar ik was op den duur een schim van mezelf. Als je baby zo veel huilt, ben je alleen nog bezig met overleven. Basisbehoeftes als naar het toilet gaan, eten en drinken negeerde ik. Als Lewis eindelijk op me in slaap was gevallen na uren wenen en ik moest naar het toilet, tja, dan ging ik niet. Maar dat is niet oké.’

‘Achteraf gezien overheerste in die periode vooral een gevoel van angst. Angst voor het huilen. Ik richtte mijn hele leven zo in dat Lewis zo weinig mogelijk zou huilen. Ik was al bang dat de telefoon zou afgaan op een moment dat hij was bedaard. Alles om me heen probeerde ik te controleren, want als je in angst leeft begin je terug te grijpen naar zaken waar je wel enige controle over kunt hebben. Maar zoiets hou je uiteraard niet vol.’

LEES OOK > De juiste slaapzak voor je baby: hierop moet je letten

5. Blijf geloven in jezelf

‘Bij een huilbaby wordt altijd eerst gekeken naar de voeding. Is er sprake van een allergie of intolerantie, of andere moeilijkheden wat de spijsvertering betreft? De pijn en het ongemak wanneer de darmpjes voeding niet goed kunnen verwerken, zijn namelijk vaak de oorzaak van het gehuil. Bij Lewis was dat ook een deel van het probleem.’

‘Daarna richten hulpverleners zich doorgaans op de ouders. Waar hebben zij ondersteuning nodig? Dat zou ik vroeger, toen ik nog verpleegkundige was bij Kind en Gezin, ook gedaan hebben. Maar er is nog een derde luik, heb ik ontdekt. Er zijn ook nog de emoties van de baby, waar niet altijd oog voor is.’

‘Lewis bleek een emotieregulatiestoornis te hebben: hij kon zijn gevoelens heel moeilijk een plaats geven. Als hij een windje moest laten, raakte hij van dat gevoel volledig over zijn toeren en ging hij uren huilen. Als ouder co-reguleer je de gevoelens van je kind. Het is moeilijk om kort te omschrijven hoe dat precies werkt, maar het komt erop neer dat je veiligheid aanreikt, waardoor je kindje aanvoelt dat de gevoelens die hem of haar overvallen oké zijn. Doordat wij op den duur zelf erg gestresseerd raakten en overleefden op adrenaline, konden wij niet co-reguleren en belandden we in een vicieuze cirkel. Door meer aandacht te hebben voor Lewis zijn emoties en de regulatie ervan, hebben we zeker stappen voorwaarts gezet. Ook meer geloven in en vertrouwen op mezelf als ouder heeft daar een rol in gespeeld.’

‘Lewis is niet van de ene dag op de andere gestopt met wenen. Het was een lange zoektocht naar een oplossing. Na elke tien stappen vooruit volgden er zeven achteruit. Eens de zwaarste periode achter de rug was heb ik ook tijd nodig gehad om alles op een rijtje te zetten. Maar intussen is Lewis veranderd in een gemakkelijk kindje, dat nog amper huilt.’

Sarah Cauberghs is leerkracht verpleegkunde, gecertificeerde slaapcoach voor baby’s en kinderen tot 4 jaar, en mama van Lewis en Livia. Ze deelt de dingen waar ze als mama tegenaan loopt én de oplossingen die ze daarvoor vindt op haar website momsarahwithlove. Je kunt er ook haar boek ‘Mijn liefste huilbaby’ bestellen. Of volg Sarah op Instagram.

LEES OOK > Zo bescherm je je kindje het best tegen de zon

Met een baby in huis ziet je leven er een pak anders uit. Onze nieuwsbrief voor jonge ouders groeit mee met je kindje en zit boordevol herkenbare verhalen en boeiende weetjes. Schrijf je hier snel in!