Lenny is papa van een sterrenkindje. Hij schreef voor ons zijn verhaal neer. Een aangrijpend relaas, met bijzonder waardevolle inzichten voor ons allemaal.
Maandag 24 september 2018 werd mijn dochter Ellie-May geboren. Ik kan uren, bladzijden lang vertellen over dit gebeuren. Helaas geen roman met positieve afloop…
Wel een verhaal over de meest existentiële periode uit mijn leven. Alles wordt neergeschreven vanuit mijn blik als papa, echtgenoot, man, deel uitmakend van de wereld.
Ik ben Lenny, papa van Mauro, Ellie-May* en Nand. Trotse echtgenoot van een bijzondere vrouw en op zoek … in het leven.
Snakken naar adem
‘Ik haal er even iemand bij.’
Mijn hart maakte even een pauze… zucht. Ik zie de blik nog steeds op het gelaat van mijn vrouw. Blik op oneindig en toch zoekend naar een antwoord in die van mij. Ik voelde hoe ik niet kon antwoorden, hoe mijn hart en verstand op één slag in een zwaar conflict belandden. Snakkend naar adem probeerde ik kalm te blijven.
Weken van onderzoek gingen voorbij. Het was de zomer van ’18. Mijn vakantieverlof liep ten einde en ik durfde niet thuisblijven en dus in ‘ziekte’ gaan. Waarom moest ik thuisblijven? Ik was niet ziek. Het was op dat moment zelfs niet helemaal duidelijk hoe ziek mijn dochtertje was, die naar ik hoopte nog steeds veilig in mama’s buik zat.
Steun
Ik was bang dat ik overdreven reageerde door thuis te blijven. Liet ik mijn collega’s niet in de steek? En die verdomde stempel … Ik ging officieel in ‘ziekteverlof’. Naar mijn gevoel was ik niet ziek.
Ik had enkel de ruimte nodig om mijn vrouw en mijn zoon van 2 jaar te ondersteunen. Niet alleen hadden zij mijn steun nodig, ik had zelf ook nood aan hun aanwezigheid. Samen dit moment beleven en elkaar ondersteunen, oprapen, vastpakken waar nodig. De rest was niet van belang.
‘Het was niet makkelijk om een grens aan te geven, maar blijkbaar ook niet om mijn grens te aanvaarden’ – Lenny
De maatschappij heeft nog veel werk als het gaat over het leren inschatten van hoe communicatie en taal dragend kunnen zijn wanneer mensen existentieel worden geraakt.
‘Blijf jij maar thuis. Jij moet je niet verantwoorden. Je plaats is bij je gezin. Wat kunnen we voor je doen? Heb je iets nodig?’ Deze zorg… deze vragen… de mensen die ze durven te stellen… zijn net zoals de bruine beer met uitsterven bedreigd.
Wat een puinhoop! Isolement en verbitterdheid loeren om elke hoek.
Onderzoeksobject
Net als de voorbije weken is mijn vrouw nog steeds onderzoeksobject nummer 1. Als er onderzoeken dienen te gebeuren, moet zij haar lichaam aanbieden. Mijn dochter nietsvermoedend in haar buik, en dus gaat mijn vrouw met haar buik van de ene naar de andere onderzoeksruimte.
Ik ben op bepaalde momenten haar man, haar steun, haar sparringpartner, haar hoop, haar uitvalsbasis, haar chauffeur, haar afleiding, haar extra stress,…
Dit was een heel vreemde periode. Ik zag hoe het haar uitputte. Hoe bang ze telkens was als ze daar lag. Hoe was het met haar meisje? En ik… ik stond er vaak bij en keer ernaar. Gelukkig hebben mijn vrouw en ik al altijd heel sterk en intens gecommuniceerd met elkaar. Hier konden wij toch op terugvallen.
LEES OOK > Het Koesterboekje: een beetje troost voor wie een kindje verliest
Roepen zonder geluid
Na wekenlang gesprekken, onderzoeken, ritten van en naar Leuven werden mijn vrouw en ik voor de tweede keer ouders. Er waren geen schreeuwtjes te horen van een kennismaking met het leven door een pasgeboren wonder. Deze keer een stil gebeuren. Het wenen, de tranen,… kwamen van mijn vrouw en mij.
In ‘De Onvolledigen’, een nummer van Het Zesde Metaal, zingt Wannes ‘We roepen en we tieren zonder gelud’.
Ik was rustig, wat zenuwachtig om deze ‘andere soort’ van bevalling mee te maken. Wist niet goed hoe me voor te bereiden.
Ik herinner me dat ik beschaamd aan de verpleegster zei dat ik niet wist of ik mijn dochter zou durven vasthouden. Ik had namelijk nog nooit een overleden iemand gezien in mijn leven. De woorden ‘je kan niets fout doen en je zal wel aanvoelen wat je wil’ brachten me troost en rust.
En daar was ze plots.
In één seconde ging ik van opperste concentratie naar heel hard wenen. Voor de eerste keer ooit weende ik minutenlang heel intensief. Als ik eraan terugdenk, denk ik echt dat mijn dochter bedolven werd onder mijn tranen en snot. Mijn meisje toch… zo mooi, zo perfect en toch levenloos. Geen hoop.
Enorm vreemd maar ook bevrijdend op dat moment. We waren niet alleen in de kamer en toch was het op dat moment zij en ik. Waar ze moest zijn… dicht bij haar papa.
Om te koesteren
Het uur na haar geboorte maakte ik samen met de verpleegster herinneringen om te koesteren via de Koesterkoffer van het Berrefonds. Zo intens en verbindend. Ik praatte met mijn dochter en zorgde ervoor dat ze niets tekortkwam. Wat was ik trots.
Dat ze niet leefde was plots bijzaak. Raar maar waar, dit verdween even op de achtergrond. Het waren wij tweeën, al knutselend maakten we kennis met elkaar.
Ondertussen kreeg mijn vrouw de nodige zorgen na de bevalling. Het verdriet leesbaar op haar gezicht. Een kind het leven geven hoewel de dood er eerst was. Twee werelden in één oogopslag. Vuurwerk in mijn hoofd, BOEM!
Sticky fingers en bermuda
De volgende ochtend verlieten we de veilige haven van Gasthuisberg, de bubbel die ons iets meer dan 24 uur had gedragen en verzorgd. Want ja, wij waren gewond, ons hart bloedde hevig en wij hadden dringend verzorging nodig.
Warmte, troost, begrip en veel liefde waren voor mij de perfecte medicijnen. Niet wetende dat ik dit, naast mijn dochter, tot op vandaag nog het meest zou missen, reden we huiswaarts.
Ik reed de oprit op en hielp mijn vrouw mee naar binnen. Iets meer dan 24u na de bevalling bestelde ik sticky fingers en een bermuda in een burgerrestaurant. Merkten de mensen naast me dat ik gisteren vader werd van een dochter? Een dochter die mijn leven op zijn kop had gezet?
Zouden ze zien dat mijn hart stuk is? Dat ik niet weet hoe ik hier naartoe ben gereden? Dat ik hoop dat iemand zegt ‘Oe ist?’ zodat ik vol trots kan vertellen over mijn dochter?
Na het overlijden van mijn dochter was ik een zestal weken thuis. De dagen vulde ik met intens leven. Wat er gebeurde in het leven werd plots anders ingekleurd. Ik was verscheurd van verdriet, wist me soms geen raad en toch was ik enorm gegroeid als mens.
Wat een bizarre ervaring was dit! Plots kwam ik tot inzichten waar ik reeds lang naar op zoek was.
LEES OOK > Lost & Co helpt het verlies van sterrenkindjes met anderen delen
Eigen tempo
Mijn vrouw en ik kregen enorm veel kaartjes, berichtjes van familie en vrienden. Het was een heel intense periode. Ik wist soms niet meer wat ik 5 minuten voordien had gedaan of gezegd.
Op dat moment had ik een enorme nood aan mensen die mijn tempo wilden volgen. Die zich niet persoonlijk aangevallen voelden wanneer ik even de pauzeknop indrukte. Ik kon niet altijd alles ontvangen (verwerken) en al zeker niets geven.
Het was niet makkelijk om een grens aan te geven, maar blijkbaar ook niet voor anderen om mijn grens te aanvaarden. Zo kreeg ik na een week de opmerking dat vreugde en pijn elkaar nu eenmaal afwisselen in het leven. Meteen gevolgd door de vraag of bezoek kon om leuk nieuws te melden.
Iemand anders kwam me na enkele maanden vragen waarom ik niet had gereageerd op zijn sms. Ik had geen flauw benul waarover het ging. Het enige wat ik me herinnerde was dat ik tevreden was met de troostende woorden die ik maanden terug mocht ontvangen. Geen idee dat er iets van me werd verwacht.
Wrede wereld
De geboorte van mijn dochter had mijn kijk op het leven serieus uitgedaagd. Zo werden bepaalde vriendschappen, mijn werk, mijn kijk op het vader-zijn en mijn relatie het onderwerp van een intens denkproces.
De maanden gleden voorbij en vaak had ik hetzelfde gevoel. Ik moest overleven, meedraaien in de wereld en dus ging ik naar de winkel, bracht mijn zoon naar de onthaalmoeder, ging werken, troostte mijn vrouw,… deed wat ik kon.
Maar zien mensen wat ik heb meegemaakt? Zien ze hoe lastig al deze dagdagelijkse zaken voor me zijn? Geef me een knuffel, geef me erkenning, laat me met rust maar sta voor me klaar indien nodig.
Waar was de veilige bubbel die ik mocht ervaren in het ziekenhuis? Ik wist niet goed door wie ik me nu bedrogen moest voelen. Was het de maatschappij omdat ze de zorg niet konden bieden zoals in het ziekenhuis?
Of was het een gevoel van bedrog door het ziekenhuis omdat die veilige bubbel een illusie is in de maatschappij? Wat het ook mag zijn… Ik ervaarde een nood aan een veilige haven.
Gemis met vele gezichten
Samen met mijn vrouw probeerde ik opnieuw aansluiting te vinden met de samenleving. Bij momenten was dit verdomd hard werken, en het was me niet steeds duidelijk of er aan de andere kant ook de bereidheid was om daar inspanningen voor te doen.
Moest ik achterna hollen, inhalen en opnieuw aansluiten? Of moest men bij momenten even inhouden, stilstaan en me oppikken?
We gingen af en toe naar een lezing over het verlies van een kind en telkens viel het me op dat de papa’s in de minderheid waren. Hebben de papa’s hier geen nood aan? Dit is iets heel subjectiefs. Mijn antwoord is eerder diplomatisch van aard.
Ook niet alle mama’s zijn aanwezig op zo’n moment. Er zijn vele andere manieren om het gemis van een kind vorm te geven.
Dit triggerde me enorm. Kan ik met mijn zoektocht, de manier waarop ik mijn liefde voor mijn dochter vorm geef andere papa’s inspireren? Kunnen we elkaar ondersteunen?
Papa’s for life
Samen met een bevriende papa organiseerde ik vorig jaar in kader van De Warmste Week het loopevenement ‘Papa’s For Life’.
We liepen/fietsten afwisselend en dit van het UZ Gent, waar zijn dochter werd verzorgd en helaas overleed, naar Kortrijk, waar mijn dochter rust. Een intense dag die zich kenmerkte door verbinding, onze dochters, vaderlijke gevoelens, mannenhumor en veel zweet…
We zamelden geld in voor het goede doel: de vzw Boven de Wolken, die stilgeboren kindjes in beeld brengt na de geboorte.
Naïef en onbevreesd
Mijn verdriet kreeg meer en meer vorm. Mijn vrouw en ik waren niet altijd wij. Maar wij hadden wel samen iets meegemaakt. We kenden vele pieken en dalen. Niet altijd beleefden we die samen. Toch waren we samen aan die tocht begonnen.
Tot op vandaag ben ik ervan overtuigd dat we dit nog steeds samen doen. Het vraagt wel enorm veel geduld, vertrouwen en hoop om vol te houden en elkaar ruimte te geven zonder elkaar los te laten.
En toch… ik mis mijn vrouw! Het verlies van een kind komt enorm hard aan. Mijn vrouw beleefde alles letterlijk vanop de eerste rij en dit laat zijn sporen na. Wie ben ik, wie is zij na deze ervaring, en hoe geven we samen taal aan dit verlies en onze toekomst?
Wat zou ik graag de tijd terug draaien om lekker naïef en onbevreesd door het leven te mogen gaan.
Altijd in mijn hart
Als papa voelde ik me vaak eenzaam, niet begrepen. Ofwel vond ik de taal niet of wisten mensen niet goed hoe me aan te spreken. In feite is dit ook niet erg. Soms is het gewoon iets wat je moet aanvaarden. Aanvaarden en erin geloven dat dit niet onomkeerbaar is.
Ik probeer te luisteren naar mijn hart. En daar zit ook mijn dochter. Lekker dicht bij haar papa. Ze inspireert haar papa voortdurend. Samen met mijn vrouw en dierbaren blijf ik zoeken.
Tijdens deze zoektocht ontstonden vaak leuke ontmoetingen. Ik ontmoette lot- en niet-lotgenoten en leerde van hen. Meermaals inspireerde het me in hoe ik kon omgaan met het verlies van mijn dochter.
Daarom opende ik vorig jaar met mijn vrouw en een goeie vriendin het tweede Koesterhuis van Het Berrefonds in Kortrijk. Lot- en niet-lotgenoten zijn er welkom voor een warme babbel. Op de website kun je mijn avontuur volgen.
Meer over sterrenkindjes vind je in ons dossier. Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 22/12/2020, laatste update op: 07/12/2021