‘Tom De Cock is een gelukkig man’: het zou zomaar het besluit kunnen zijn van ons gezellig gesprek. Te midden van de zalige chaos en gekte van zijn gezin voel ik zoveel geluk en warmte dat de wereld op slag wat mooier lijkt. Maar ik moet het besluit niet trekken, Tom verwoordt het gewoon zelf. ‘Soms kan ik hier in de deuropening staan leunen en denken: “Wauw man, zalig. Dit is echt gelukkig zijn.”’ We hadden met hem een fijn gesprek over zijn eigen kinderjaren, schoolvakanties, schermpjes versus boeken én over dat onversneden gezinsgeluk dat hij beleeft met man Maarten, dochter Jasmijn en pleegzoontje B.
Confetti opkuisen
Hoe blik je terug op je eigen kinderjaren?
Tom De Cock: ‘Als ik terugdenk aan mijn jeugd zie ik vooral heerlijke jaren van spelen in het bos, rondcrossen met mijn fietsje, vol slijk hangen en dan worst met stoemp eten. Ik ben samen met mijn zus An opgegroeid in een warm en gezellig gezin in Rotselaar.
Het klinkt als een cliché, maar mijn mama en papa zijn altijd mijn beste vrienden geweest, ook al zag ik hen meestal maar twee dagen per week. Op woensdag en donderdag waren ze bij ons in Rotselaar, de andere dagen woonden ze boven hun bakkerij in Antwerpen en werden mijn zus en ik opgevangen door onze grootouders.
‘Al na een paar uur wisten Maarten en ik dat we samen kinderen wilden.’
Ik kreeg van mijn ouders alles wat ik wou. Want zoals dat gaat in gezinnen van hardwerkende zelfstandigen, compenseerden ze hun afwezigheid met brommers, gsm’s en auto’s.
Daar kwam voor mij wel één grote verantwoordelijkheid bij: voor mijn zus zorgen. An heeft sinds haar tiende een genetische oogaandoening waardoor ze in de loop der jaren quasi blind geworden is. “Ja, je krijgt een auto op je achttiende, maar als je zus je nodig heeft, sta je recht en rijd je naar haar”, zeiden mijn ouders.
Op dat vlak is er nog niet veel veranderd. Als An me nu zou bellen, laat ik jou hier vrolijk zitten en ben ik weg. Da’s nu eenmaal een ijzeren wet bij ons: gezin en familie staan altijd centraal.’
Welke waarden gaven je ouders of grootouders daarnaast nog door?
Tom De Cock: ‘Mijn grootouders hebben ontzettend veel voor ons gedaan. Maar zij waren meer van de oude stempel: niet te veel denken en gewoon dóén. Mijn ouders maakten de keuzes over onze opvoeding en gaven ons hun waarden en principes mee. Openheid en taligheid vonden ze heel belangrijk. Er werd enorm veel gepraat bij ons, over van alles en nog wat.
Woensdagmiddag waren mijn ouders thuis en dat was echt een heilig moment. Dan aten we samen en gebeurde het al eens dat de lunch doorliep tot het avondeten.
Van mijn mama heb ik geleerd om altijd vriendelijk te zijn en met iedereen te praten. Dat deed zij in de bakkerij ook, ze babbelde zowel met de rijke zakenlui als met de zwervers die daar soms letterlijk hun broek lieten zakken.
Altijd respect tonen, nog zoiets dat ik van haar heb. Als ik confetti gooi in de studio van Qmusic, kuis ik dat achteraf zelf op – ook als de poetsploeg daarna nog langskomt.
Mijn papa was een boekenfreak. Hij heeft ons leren lezen voor we naar het eerste leerjaar gingen. Op mijn twaalfde was ik door alle jeugdboeken heen en begon ik te lezen wat hij las. Ik had de grote chance dat we fijne boeken in huis hadden en niet van die zware oeuvres waarvan je huilend in een hoekje kruipt.
Naast die liefde voor boeken heb ik van hem ook het vermogen meegekregen om te fantaseren. Als hij even tijd had, speelde hij met ons mee en creëerden we met simpele kartonnen dozen en wat stiften hele steden. (glimlacht) Het is dus geen wonder dat ik vandaag jeugdboeken schrijf en zotte dingen verzin.’
Opvoeding en improvisatie
Intussen ben je zelf al negen jaar papa van Jasmijn. Hadden Maarten en jij al snel het idee dat jullie voor een kind zouden gaan?
Tom De Cock: ‘Oh ja, in de eerste uren al! We voelden meteen dat we op dezelfde manier naar het leven kijken en dezelfde verwachtingen hebben. Ik zeg altijd dat Maarten en ik eigenlijk maar tien minuten per week homo zijn, namelijk wanneer we toevallig eens seks hebben. (knipoogt) Als het er al van komt natuurlijk, we zijn ondertussen al tien jaar getrouwd.
Maar het was van bij het begin duidelijk dat we beiden een doorsnee leven wilden: een gezin, een huis, familie in de buurt, plezante kerstfeesten, eens op vakantie naar de zon en eens gaan skiën.
Voor onze kinderwens kwamen we uit bij binnenlandse adoptie, een procedure die heel weinig mensen kennen. Op zeven jaar doorliepen we het hele traject. Zo’n procedure zorgt ervoor dat je op voorhand heel veel denkoefeningen moet maken. Als je als koppel die procedure overleeft, blijf je volgens mij voor altijd samen.’
Hebben jullie het tijdens die voorbereidingstijd ook gehad over de opvoeding die jullie wilden geven?
Tom De Cock: ‘Ja, we hebben uiteraard heel wat gesprekken gevoerd over wat we willen doorgeven uit onze eigen kindertijd. Ook op dat vlak was alles snel duidelijk voor ons: warmte, beleefdheid, goed je best doen…
Tegelijk beseften we dat je met een adoptiekind altijd voor verrassingen kan staan. In Jasmijn zit niets van genetisch materiaal van ons hè, en gelukkig maar! (lacht) Maarten en ik hadden nooit de drang om ons voort te planten, maar wel om een nestje te bouwen, om op te voeden en iets door te geven. Daarom komt hier sinds twee jaar ook ons pleegzoontje B. over de vloer.
‘We hebben altijd een vloer van speelgoed. En nu hadden we nog maar net opgeruimd.’
Wij hebben allebei heel veel geluk gehad in het leven, en dat geluk willen we graag delen. Met B. en met Jasmijn. Jasmijn blijkt bijzonder sportief en lenig te zijn, twee kwaliteiten die Maarten en ik absoluut niet hebben. Wij waren allebei nerdy jongetjes die dagenlang op hun kamer zaten te lezen en helemaal opgingen in een fantasiewereld. Nu hebben we een dochter die maar matig geïnteresseerd is in boeken. (lacht) Maar ik wijk weer af.
Maarten en ik hebben snel beseft dat iedereen eigenlijk maar wat doet. Hoe vaak ik al gedacht heb de voorbije jaren: “Amai, mijn ouders hadden een bakkerij en twee kinderen, hoe speelden die dat klaar?” Gezondheid, school, verhuizen… al die knopen die je moet doorhakken! Ik snap nu dat het voor hen vaak pure improvisatie was, en toch is het allemaal goed gekomen. Met dat besef in ons achterhoofd zijn Maarten en ik er al meer dan negen jaar in geslaagd om Jasmijn op een vrij losse, come as you are-manier op te voeden. We blijken elkaar heel goed aan te vullen en dat is echt een zegen. De zoveelste.’
Een vloer van speelgoed
Nu de krokusvakantie voor de deur staat: hoe ziet jullie ideale verlof eruit?
Tom De Cock: ‘Jasmijn is een absolute waterrat, dus zij gaat het liefst van al naar zo’n typisch all-inhotel met glijbanen. Maar ik heb nu ook een schrijfplek aan zee en daar willen we dit jaar zoveel mogelijk naartoe trekken. De zee katapulteert mij altijd terug naar de zomervakanties van mijn kindertijd: zandkastelen bouwen, papieren bloemen vouwen… Heerlijk!’
Hoe gaat jullie gezin om met schermtijd? Is daar wel eens discussie over?
Tom De Cock: ‘Maarten en ik zitten niet zo in elkaar dat we de schermtijd van Jasmijn willen meten. Dat is hier totaal niet gereguleerd. Ook omdat we allebei in een schermwereld werken, natuurlijk.
Jasmijn vindt goed haar weg in die dingen, maar we hebben wel een Premium-account op YouTube omdat we niet willen dat ze al te veel reclame ziet. We kijken ook regelmatig mee met haar.
Voor de rest zijn we van die ouders die in de zetel zitten en tegen hun kind zeggen: “Allez, nu is ‘t wel genoeg met je schermpjes!”, en dan merken dat we allebei op dat moment ook op onze gsm bezig zijn. We proberen daarin gewoon een mate van redelijkheid toe te passen.’
Proberen jullie tijdens vakanties of doorheen het jaar het lezen wat te stimuleren?
Tom De Cock: ‘Boeken zijn hier alleszins heel erg aanwezig en we lezen elke avond voor. Jasmijn heeft een eigen boekenkast in haar kamer, en B. heeft hier beneden een kastje vol boekjes dat hij elke dag heel enthousiast leeghaalt. Ik hoor dan hoe hij voorleest aan zichzelf, heel schattig is dat.
Dus ja, we bieden boeken aan, maar we zullen nooit zeggen: “En nu moet je een uur lezen.” Jasmijn kan enthousiast zijn over een boek, maar ze is zeker geen boekenwurm. Deze week is ze begonnen in een wel heel speciaal boek. (Tegen Jasmijn) Vertel eens aan Sarah over welk boek ik het heb? Weet je het niet? Oei, het heeft niet veel indruk gemaakt… (lacht)
Ze is deze week beginnen lezen in Lilly, een van de jeugdboeken die ik geschreven heb. Ik vond dat echt een bijzonder moment, maar zij is blijkbaar iets minder enthousiast. (lacht) Voor de rest wordt hier heel veel gespeeld met alle soorten speelgoed, ook daar stellen wij weinig grenzen aan. Dat zie je aan ons interieur, wij hebben altijd een vloer van speelgoed. En nu hadden we nog maar net opgeruimd!’
Groot voorrecht
Wat is het mooiste moment van je bijna tienjarig ouderschap?
Tom De Cock: ‘Oh, ik kan er moeilijk een moment uitpikken. Ik ervaar heel vaak geluksmomenten. Voor mij zitten die in simpele, kleine dingen. Als ik ’s ochtends de badkamergesprekken hoor tussen Maarten en Jasmijn, als ik zie hoeveel plezier ze samen hebben… dat is echt goud waard.
Wanneer Jasmijn voor ons uit huppelt, kunnen we mekaar aanstoten en zeggen: “Allez, kun je dat nu geloven? Wij twee hebben een kind. En dan nog dít kind.” Het feit dat wij zo’n fantastisch meisje mogen opvoeden, voelt als een groot voorrecht. Dus letterlijk elk moment vinden we mooi.
‘Maarten en ik hebben snel beseft dat elke ouder eigenlijk maar wat doet.’
We zijn niet de ouders die zeuren als ze naar het oudercontact moeten of als ze de tenten moeten klaarzetten voor het schoolfeest, want we hebben jarenlang heel bewust naar zulke dingen uitgekeken. Als ik ’s nachts moet opstaan om B. een flesje te geven, vind ik dat totaal niet erg, ik geniet daarvan. We zijn een heel bewust samengesteld gezin.
Net omdat we zo hard verlangd hebben naar kinderen, zijn ze voor ons de grootste bron van geluk. Daarnaast zijn we hier ook in een heerlijk dorp terechtgekomen, we kennen iedereen in onze straat, hebben veel nieuwe vrienden gemaakt… Soms kan ik in de deuropening staan leunen en denken: ‘Wauw man, zalig. Dit is echt gelukkig zijn.’ We hoeven daarvoor echt geen chique reizen te doen.’
En wat zijn voor jou de minder mooie of zelfs moeilijke momenten van het vaderschap?
Tom De Cock: ‘Alle momenten van angst, als ik bijvoorbeeld eens met haar naar het ziekenhuis moet. Het allerergste dat in mijn leven kan gebeuren, is dat Jasmijn iets overkomt. Een kind blijft voor eeuwig en altijd een achilleshiel, hè? Het is de plek waar je mij altijd zal kunnen raken.
Eigenlijk wil ik Jasmijn permanent beschermen en haar vertellen dat iedereen lief is, dat alles tof is en dat het allemaal in orde komt. Maar intussen kijkt ze ook naar Karrewiet, ziet ze wat er in de Gazastrook gebeurt, leert ze dat mensen soms gemeen zijn en dat ze online moet oppassen met wie ze praat. Die zeepbel moeten doorprikken voor je kind, vind ik heel moeilijk.’
Meer van dit
Als je nog één droom of wens mag uitspreken voor jezelf en je gezin, welke zou het dan zijn?
Tom De Cock: ‘Ik wil gewoon heel graag nog meer van dit, en liefst zo lang mogelijk. En dat Jasmijn het goed mag doen. Ons doel is om haar met een harnas aan de start te krijgen van een leven dat ze zelf in handen mag nemen. Een harnas dat haar beschermt, maar niet belemmert.
Ik vind het moeilijk om daar een goed evenwicht in te vinden. Aan de ene kant wil ik de wereld voor haar inpakken in een bubble wrap. Maar tegelijk moet ze ook leren dat tegenslag bij het leven hoort en dat ze dan hard zal moeten zijn. Dat ze zal vallen en zelf recht moet kunnen krabbelen.
Door Jasmijn ben ik kwetsbaar, maar ik zou het voor geen geld ter wereld willen missen. Een leven zonder kinderen kan zeker en vast fantastisch zijn, maar voor mij zou dat echt niet voldoende geweest zijn. En ja, het is hier één grote chaos van komen en gaan, van planningen en van God weet wat, maar ik geniet er elke dag van.’
LEES OOK > Pleegzorg: een grote impact op je relatie?
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Dit artikel verscheen in februari 2024 in De Bond, het ledenblad van de Gezinsbond. De Bond kan ook bij jou (gratis!) in de bus vallen. Het enige wat je hoeft te doen, is lid worden. Nieuwtjes en activiteiten van de Gezinsbond meevolgen kan ook via Facebook, Twitter en Instagram.
Gepubliceerd op: 09/02/2024, laatste update op: 12/02/2024