In het tweede middelbaar viel Melanie (21) voor het eerst flauw op school. Wat daarop volgde was een lange weg van – letterlijk en figuurlijk – vallen en opstaan, want tot op vandaag verliest ze dagelijks even haar bewustzijn. ‘Artsen kunnen geen concrete medische oorzaak vinden, dus mijn hele tienertijd moest ik opboksen tegen mensen die dachten dat ik deed alsòf ik flauwviel om aandacht te krijgen’, zegt ze. Dankzij psychologische begeleiding praatte ze over haar mentale problemen en kon ze de reacties én haar gezondheidsprobleem uiteindelijk een plaats gegeven. ‘Ik kijk weer positief naar de toekomst.’
‘Ik kom uit een goed milieu, thuis kreeg ik altijd alle kansen. Maar toen ik zeven was, zijn mijn ouders gescheiden’, vertelt Melanie. ‘Dat was niet makkelijk want het ging gepaard veel conflicten.
Gelukkig kon ik me toen optrekken aan mijn tante. Ik vertelde haar alles, ze was een soort tweede mama. Maar enkele jaren later werd zij ziek en uiteindelijk is ze overleden.’
Die woelige periode liet een diepe indruk na op Melanie. Zeker toen daar de overstap naar het internaat van de middelbare school bijkwam.
‘Opeens werd het me allemaal te veel en viel ik flauw. Dat was natuurlijk schrikken! Zeker omdat het even later opnieuw gebeurde, en opnieuw, en opnieuw.
Ik werd grondig onderzocht, maar de dokters konden geen lichamelijke oorzaak vinden. In het begin was iedereen bezorgd, maar dat minderde toen ik haast dagelijks bleef flauwvallen terwijl er fysiek niets mis was.
Wanneer dat gebeurde moest ik telkens uit de les, en omdat ik nadien uitgeput was moest ik even gaan slapen. Zo miste ik veel leerstof en kon ik toetsen en examens niet meedoen.’
LEES OOK > Corona maakt het jongeren mentaal nog moeilijker: muziek als medicamentje
Zoektocht naar hulp bij mentale problemen
Tijdens haar onderzoeken in het ziekenhuis haalde Melanie veel steun uit gesprekken met een psycholoog. ‘Maar omdat hij verbonden is aan het ziekenhuis en alleen mensen behandelt met een medische aandoening, kon ik er niet meer terecht eens bleek dat de oorzaak van mijn klachten mentale problemen waren’, vervolgt Melanie.
Zo begon haar lange zoektocht naar de juiste hulp. ‘Er was bijvoorbeeld een psycholoog die zei dat ik maar een paar uur per dag naar school mocht, tot ik stopte met elke dag flauw te vallen. Met andere woorden: tot ik stopte met doen alsof’, zucht ze.
‘Maar ik deed niet alsof. Het is niet omdat mentale problemen de oorzaak zijn, dat ik er controle over had. Ik had het al zo moeilijk door dat flauwvallen, maar dat zo veel mensen me niet geloofden maakte het nog zwaarder.’
Alleen
‘Ik had wel vriendinnen, maar met hen kon ik toen nog moeilijk over mijn mentale problemen praten. We waren twaalf! Op die leeftijd zijn jongeren met andere dingen bezig.
Ik voelde me dus erg alleen. Zelfs van mijn leerkrachten kreeg ik de boodschap dat ik beter van school zou veranderen. Op den duur kroop ik steeds meer in mijn schulp, kreeg ik depressieve gevoelens en in de zomer tussen het derde en vierde middelbaar werd ik opgenomen in de psychiatrie.
Dat was een vreselijke ervaring. Ik zat er niet op mijn plaats tussen patiënten met veel ergere problematieken, en ik ben er meermaals zonder reden fysiek aangevallen.
Het enige voordeel was dat ik daar voor het eerst antidepressiva kreeg. Die medicatie heeft me geholpen om er ietwat bovenop te komen. Na mijn opname probeerden we nog een hele reeks therapieën, zelfs hypnose. Maar niets kon voorkomen dat ik mijn bewustzijn bleef verliezen.’
LEES OOK > Als je kind suïcidaal is: ‘Mijn dochter wil niet meer leven‘
Kwetsende berichten
Uiteindelijk koos Melanie ervoor om een nieuwe start te maken door een andere school te zoeken.
‘Ik besloot mijn laatste twee jaar middelbaar via de middenjury te doen met de hulp van een privéschool in Oostduinkerke, waar ik opnieuw op internaat ging. Daar zijn ze gespecialiseerd in de begeleiding van leerlingen met moeilijkheden, door hen een programma op maat aan te bieden.
Zelf kreeg ik bijvoorbeeld maar een paar lessen per dag die steeds gebundeld waren per vak, zodat ik me goed kon voorbereiden op het komende examen dat ik telkens aflegde in Brussel.
Dat zorgde ervoor dat mijn resultaten verbeterden en ik mij beter voelde. Op die school begon ik stilaan open te bloeien.’
Al haalde het verleden van Melanie haar snel in. ‘Mensen zagen natuurlijk dat ik vaak flauwviel, maar de precieze reden kende niemand. Tot dat blijkbaar eens ter sprake kwam tijdens een avond op skireis.
Ik mocht door mijn gezondheidsprobleem niet mee, dus ik zat gewoon op het internaat. Plots ontplofte de inbox van mijn gsm: “Mel, je bent een aandachtshoer!” schreven de klasgenoten die over mij aan het roddelen waren.’
Mijn psychiater heeft me doen inzien dat het oké is om je soms niét oké te voelen.
‘Er kwamen Snapchats binnen van mensen die nadeden hoe ik flauwviel, sommigen stuurden telefoonnummers door van psychiaters zodat ik “hulp kon zoeken”… Ik belde in tranen naar mijn mama, waarop zij de directrice geeft gecontacteerd.
Ik had haar gezegd dat ze dat niet mocht doen, maar achteraf gezien is het goed dat ze niet heeft geluisterd want de school heeft die pesterijen goed aangepakt.
Ze lieten mijn medeleerlingen inzien hoe ernstig mijn situatie was en verplichtten de aanstokers om zich te excuseren, anders zouden ze van school worden gestuurd. Oké, die excuses waren geforceerd, maar het zorgde er toch voor dat de opmerkingen meteen gestopt zijn.
Gelukkig waren er ook klasgenoten die van in het begin openlijk mijn kant hebben gekozen. Dat was een echte opluchting.’
LEES OOK > Waar kan je terecht als je kind in aanraking komt met pesten?
Praten over mentale problemen werkt
Dat Melanie na dit incident snel weer haar draai vond, had onder meer te maken met de psychiater die zij intussen had gevonden.
‘Het was een aangetrouwde tante die me heeft aangeraden om bij hem aan te kloppen. Zij staat mee aan de wieg van Warme William, een campagne om mentale problemen bij jongeren bespreekbaar te maken.’
Het idee achter Warme William is dat praten over je gevoelens en zorgen oplucht en zelfs noodzakelijk is om je goed in je vel te voelen. En dat is wat Melanie aan den lijve ondervond.
‘Als ik me vroeger slecht voelde trok ik me terug. Maar zo riskeer je in een vicieuze cirkel te belanden.
Mijn psychiater heeft me doen inzien dat het oké is om je soms niét oké te voelen. Maar dat het wel belangrijk is om op zo’n moment te blijven buitenkomen en over je gevoelens te praten, wat ik vroeger niet zo makkelijk deed.
Een positieve mindset maakt alles veel draaglijker.
Aan jongeren die het moeilijk hebben kan ik alleen maar het advies geven: praat met je vrienden of professionals, blijf naar school gaan en doe activiteiten. Zelfs al is het tegen je zin.
Vroeg of laat ga je vanzelf weer plezier beleven aan die dingen. Sluit je jezelf op, dan gaan de depressieve gevoelens alleen maar erger worden.’
Naast haar psychiater hebben ook Melanie haar vriendinnen ervoor gezorgd dat zij zich niet alleen voelde. ‘Via sociale media en in het weekend had ik nog veel contact met een groep vriendinnen van mijn eerste middelbare school.
Naarmate we ouder werden begrepen zij beter wat er met mij aan de hand was, en zijn ze er steeds voor mij geweest.’
Had Melanie een keertje geen zin in een gesprek, dan was er thuis haar kwispelende vriendin Paula. ‘Bij een huisdier kan je terecht zonder woorden. Eens met mijn hond gaan wandelen, haar een knuffel geven of met haar op de grond gaan liggen gaf me ook een boost.’
Paniekaanvallen
Na haar middelbaar trok Melanie een semester naar Londen om haar Engels naar een hoger niveau te tillen.
‘De school daar heeft mijn gezondheidsprobleem heel goed aangepakt. Ik had hen natuurlijk op voorhand op de hoogte gebracht, dus als ik flauwviel in de les werd ik uitstekend begeleid.
En ook mijn medeleerlingen reageerden ontzettend begripvol. Dat voelde voor mij als de ultieme bevestiging: oké, er zijn mensen en plaatsen waar ik écht welkom ben. Ondanks alles. Ik zag de wereld weer positief.’
Vandaag kijkt Melanie vol vertrouwen naar de toekomst. ‘Al ga ik nog steeds naar mijn psychiater. Soms is het niet nodig en praten we gewoon over het weer.
Maar ik wil die afspraken niet stopzetten, want je kan altijd eens een mindere dag of periode hebben. Dat hoort nu eenmaal bij het leven.
Sinds ik aan de universiteit zit heb ik bijvoorbeeld regelmatig last van paniekaanvallen… Dat is heel eng, de eerste keer dat het gebeurde voelde ik mijn lichaam niet meer en dacht ik dat ik ging doodvallen. Maar dankzij mijn psychiater weet ik dat het niet gevaarlijk is en leer ik hiermee om te gaan.
Zeker tijdens de examens durven die aanvallen wel eens de kop opsteken. Toch laat ik me hier niet door ontmoedigen. Hoewel ik een zware tweede zit had, zou ik graag mijn opleiding handelswetenschappen afwerken.’
LEES OOK > Mama Nele heeft een kind met een angststoornis: ‘Durf hulp vragen en aanvaarden’
Positieve mindset
Melanie heeft zich er ook bij neergelegd dat haar bewustzijnsverlies nog steeds niet is opgelost. ‘Het is een deel van wie ik ben’, zegt ze stellig. ‘Hoewel ik misschien voor altijd zal blijven flauwvallen, beïnvloedt dat mijn dagelijks leven niet meer.
Vroeger kon dat zorgen voor gevaarlijke situaties, ik ben zo eens van de trap gevallen en heb een hersenschudding opgelopen. Intussen weet ik welke alarmsignalen erop wijzen dat ik mijn bewustzijn ga verliezen en breng ik mezelf in veiligheid.
Nadien ga ik niet meer uitrusten, zelfs al ben ik moe. Ik drink een cola en ga door met mijn dag. Die positieve mindset maakt alles veel draaglijker.’
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Wil jij ook met iemand praten over je gevoelens? Of wil je zelf een luisterend oor bieden? Warme William helpt: warmewilliam.be.
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 04/10/2021, laatste update op: 06/06/2023