Het is een veelgehoorde verzuchting van jonge ouders die een tweede kindje krijgen. Hoe kun je zo’n kleine baby in de watten leggen als er ook een peuter om aandacht roept (lees: schreeuwt)? Of omgekeerd: hoe maak je tijd voor de oudste als de jongste nog zoveel verzorging nodig heeft? Je kunt jezelf niet in tweeën splitsen en dan begint het schuldgevoel te knagen. Kinderpsychologe An Coetsiers pleit voor meer mildheid: ‘Het mag gerust eens in het honderd lopen.’
Twee is meer dan één
Is er zo’n groot verschil tussen één of twee kindjes in je gezin?
An Coetsiers: ‘Dat hangt natuurlijk heel erg af van de situatie en van je kroost. Komt je tweede kindje snel na je eerste kindje of niet? Heb je een gemakkelijke baby of huilt hij voortdurend? Is de jongste of de oudste een zorgenkindje? Heeft je peuter nog constant hulp nodig of kan hij al veel zelf doen?’
Aan die zelfstandigheid kan je wel werken, niet?
‘Als het oudste kind nog veel aandacht nodig heeft, wordt de combinatie van twee kindjes ongetwijfeld een pak zwaarder. Blijf sowieso niet zomaar alles doen voor je kind, maar help hem om zo zelfstandig mogelijk te worden. Probeer uit te vissen wat je hem al kunt aanleren. Moet ik echt bij hem blijven tot hij slaapt? Kan hij ook eens een halfuurtje alleen spelen? Wat als hij nu eens zelf een boterhammetje zou eten? Want als je hem bij elke hap moet assisteren, heb je natuurlijk geen handen meer vrij voor je hongerige baby.’
Een nieuw evenwicht zoeken
Je kunt jezelf nu eenmaal niet in tweeën splitsen …
‘Klopt! Of je dat nu wilt of niet, je aandacht moet je verdelen. Leg je daarbij neer, want je kunt er echt niet onderuit. Een baby haalt alles overhoop. Punt. Dat is zo als je eerste kindje geboren wordt, maar zeker ook bij een tweede. Het is dus logisch dat je gezin even het noorden kwijt is. Iedereen moet nu op zoek naar een nieuw evenwicht waar hij of zij mee kan leven.’
Wees mild voor jezelf
Maar wat als het schuldgevoel blijft knagen?
‘Dat je je daar schuldig over voelt, is op zich oké. Het is logisch dat je soms denkt: eigenlijk wou ik graag met de oudste naar de speeltuin, maar de jongste heeft mij nu nodig. Probeer mild te zijn voor jezelf en voor de situatie. Het mag gerust eens in het honderd lopen. Blijft het schuldgevoel aanslepen, durf daar dan bij stilstaan. Stel jezelf de volgende vragen: ‘Waar voel ik me schuldig over en waar heb ik last van? Wat zou ik anders willen? Wat zou me energie geven? En wat kan ik veranderen?’ Op die manier vind je hopelijk een manier om het evenwicht wat te herstellen.’
Kleine, realistische stapjes
Daar zijn dus geen grote veranderingen voor nodig?
‘Inderdaad! Sommige ouders denken dan dat stoppen met werken de enige oplossing is. Probeer in de eerste plaats te denken in kleine, realistische stapjes. Soms kan een minimale aanpassing jouw schuldgevoel al een beetje compenseren. Misschien kan iemand even op de baby letten terwijl jij de oudste aan de schoolpoort opwacht? Zo krijgt hij eens al jouw aandacht. Of vraag een babysit voor de oudste zodat jij eens rustig in bad kunt met de baby. Denk daarbij niet meteen in dagen of uren, maar in kwartiertjes. Elk moment dat het even anders loopt, is al veel. Blijf tenslotte niet piekeren over de dingen die je níet kunt doen, maar denk aan alles wat je wél doet. En wees daar terecht trots op.’
Let it go! Een moeder van twee kinderen getuigt
Ik heb me lang afgevraagd hoe ik in hemelsnaam twee kleine kindjes alleen zou kunnen verzorgen, maar ik groei er razendsnel in. Ik dokterde een routine uit die ervoor zorgt dat we rond negen uur allemaal aangekleed zijn en gegeten hebben. Daarna vliegt de dag om. Ik maak eten. Ik speel mee. Ik ruim op. Ik steek hen allebei in bed. Ik hoop op goeie dutjes. Ik snij fruit. Ik geef melk. Er zijn dagen dat ik pas rond het middaguur besef dat ik zelf nog niks heb gedronken.
Soms leg ik mezelf te veel druk op. Dan vergelijk ik mezelf met andere ouders: ‘Die mama kan veel gemakkelijker alles loslaten en eens iets voor zichzelf doen. Waarom kan ik dat niet? Die mama verzint fantastische knutselactiviteiten. Waarom doe ik dat niet?’ Maar een wijze dame zei me ooit dat een moeder die perfect wil zijn eerder een straf is dan een geschenk voor haar kind. Dus probeer ik mild te zijn voor mezelf. Ik weet dat ik elke dag mijn uiterste best doe voor mijn twee jongens en stilaan besef ik ook dat ik best af en toe wat tijd voor mezelf op mag eisen. Alleen zo kan ik elke dag het beste van mezelf geven. Al plan ik mijn eigen activiteiten nog vaak om de noden van de kindjes heen. Moeder toch, let it go!
Saar
Lees ook Saars dagboek over Elias > Dagboek zwangerschap Elias: ‘Een tweede is inderdaad anders’
Babysit nodig?
Kun je af en toe oppas gebruiken? De Gezinsbond heeft haar eigen kinderoppasdienst. Een babysit regel je eenvoudig via kinderoppasdienst.be. Daarna kun je met een gerust hart de deur uit gaan, want je weet dat je een geëngageerde persoon in huis haalt om voor je kindje te zorgen én er is een prima verzekering afgesloten.
Dit artikel is eerder verschenen in Brieven aan Jonge Ouders, het gratis tijdschrift voor alle ouders. Pas bevallen of nog in verwachting? Schrijf je hier in om deze razend interessante reeks gratis te ontvangen. Voor ouders van kindjes tot 18 maanden zijn er ook de NieuwsBrieven aan Jonge Ouders, elke maand in je mailbox.
Gepubliceerd op: 05/01/2020, laatste update op: 14/02/2022