In deze column vertelt oma An over de dingen die ze doet om (het opgroeien van) haar kleinkind niet te missen.
Gemis
Een kennis van me neemt elke woensdag de trein naar haar kleinkinderen. Met een ovenschotel. De ouders van de kleinkinderen hebben een druk leven en weinig tijd voor bezoekjes. En dus dacht oma: als de kleinkinderen niet naar mij komen, ga ik naar hen. Met de ovenschotel als alibi: ‘Zo hoef jij eens niet te koken, dochter!’ Je grootouderrol moet je soms verdienen. Als je kleinkinderen niet om de hoek wonen, is het vaak zoeken hoe je momenten samen kan organiseren.
Buitengewone dingen
Zelf heb ik nog wat meer uit de kast moeten halen dan een wekelijkse ovenschotel. Ik kon Cato minder zien dan me lief was, door een combinatie van factoren: een kwetsbaar, extreem-prematuur kindje, heel bezorgde ouders als gevolg daarvan, de coronaperiode waar ‘afstand’ het codewoord was, en nog enkele andere hindernissen. Haar bij mij thuis laten logeren zou niet voor meteen zijn, veiligheidshalve bleef ze het best in de buurt van het ziekenhuis waar men haar kende. Ik begreep het en een mens wil zich niet opdringen tegenover de (schoon)kinderen, maar ik miste Catootje.
Zozeer dat ik een appartement kocht in de stad waar ze woont. Het lijkt overdreven voor die paar dagen opvang per maand. En ik ben zelf verbaasd dat ik het heb aangedurfd. Maar voor een kleinkind doet een mens al eens buitengewone dingen. Ik wilde haar opgroeien niet missen. Het heeft me moeite en geld gekost, maar de band met Cato is onbetaalbaar. En het had erger gekund, een stekje in een bruisende kuststad heeft nóg voordelen.
LEES OOK > Opa Leo Bormans over de onvoorwaardelijke liefde voor een kleinkind
Meneertjes
‘Omaaaaa, komen eten!’, haalt ze me uit mijn overpeinzingen. Ze heeft visjes gebakken en ik mag – al betekent haar ‘mag’ meestal ‘moet’ – op een van de stoeltjes zitten. Er staan vier borden, we hebben fictief gezelschap. De plastic visjes worden met smaak verorberd. Daarna ben ik juf Katrien en is zij mama. ‘Daag, tot vanavond!’, zwaait mama Cato. En weg is ze, naar haar werk, mij achterlatend met een klas vol kinderen. Ik laat al snel de bel luiden voor het einde van de klasdag. We willen ‘de meneertjes’ nog goeiedag zeggen. Die beeldjes van kunstenaar Isaac Cordal staan – sinds we ze ontdekten tegen een gevel in de buurt – op het programma telkens Cato komt.
En als we het park naderen, begint ze steevast over de zeemeermin die we daar zagen bij Theater Aan Zee. Er bestaan ook boekjes over zeemeerminnen. ‘Maar dát oma, zijn geen echte’, zegt ze stellig. Die uit het park is de enige échte zeemeermin, en wij hebben ze ontmoet. Samen. Heerlijk!
Meer lezen
Op rakelings.weebly.com/ogenblik schrijft oma An meer over ‘de meneertjes’ en andere momenten met haar kleinkind Cato die ze niet zou willen missen.
Dit artikel verscheen eerst in het Magazine voor GROOTouders (nr. 18, 2023). Ook ontvangen? Schrijf je dan in voor het magazine en de bijbehorende nieuwsbrief. Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 26/01/2024