‘Of hij nu op jongens of meisjes valt, wat maakt het uit. Brecht is onze zoon en we zien hem onvoorwaardelijk graag.’ Aan het woord zijn Katelijne (56) en Patrick (61), al 28 jaar de trotse ouders van Brecht. Zo’n zeven jaar geleden kwam hij na een moeilijke periode uit de kast. Na zijn coming-out is hij vandaag gelukkiger dan ooit. ‘Ik kus mijn pollekes dat mijn ouders me zo steunen.’
‘Ik moet veertien of vijftien geweest zijn toen ik doorhad dat jongens me meer zeggen dan meisjes’, vertelt Brecht. ‘De periode die daarop volgde, was eenzaam en moeilijk. Ik sloot me af voor de mensen rond mij en durfde niet te praten over mijn gevoelens.
Meer dan eens zat ik alleen op mijn kamer online testjes in te vullen – “ben ik homo?” –, op zoek naar de bevestiging dat er niks mis was met mij. Ik wilde zo graag “normaal” zijn dat het jaren heeft geduurd voor ik mijn geaardheid aanvaardde, laat staan dat ik er met iemand over kon praten. Mijn vrienden en familie hebben heel lang van niks geweten.’
Coming-out
‘Als moeder voelde ik dat er iets speelde, maar het was moeilijk om de vinger te leggen op wat dat dan precies was’, pikt mama Katelijne in. ‘Brecht zat niet goed in zijn vel, dat zagen we. Hij zocht troost in eten, maar we wisten niet dat achter zijn eetprobleem zo’n groot geheim schuilging.’
Het is pas als Brecht negentien is en naar de hogeschool trekt, dat het stilaan beter met hem gaat. ‘Mijn lagere en middelbare scholen waren oerconservatief en homoseksualiteit was er een groot taboe, dat heeft niet geholpen bij mijn aanvaardingsproces’, zegt hij.
‘Op de hogeschool ging een nieuwe wereld open: ik leerde zo veel verschillende soorten mensen kennen dat ik begon te beseffen dat ik er zelf ook mag zijn. Tot daarvoor was elke dag een gevecht. Ik was als de dood dat iemand zou merken dat ik homo ben. Daarom lette ik constant op wat ik deed, droeg en zei. In het hoger bleek dat plots niet meer nodig. Doordat ik anderen ongegeneerd zichzelf zag zijn, leerde ik mezelf stilaan te aanvaarden. Maar ook toen heeft het nog een tijd geduurd voor ik met mijn ouders praatte.’
LEES OOK > Van ‘Huh?’ naar ‘Aha!’: de betekenis achter LGBTQI+
Deadline
Uiteindelijk geeft Brecht zichzelf een deadline. Hij zou drie maanden stage lopen in India en voor zijn vertrek moést hij zijn ouders ingelicht hebben. ‘Die timing leek mij ideaal. Zo gaf ik hen tijdens mijn afwezigheid de tijd om aan het idee te wennen en kon ik op afstand bekomen van alle emoties.’
Katelijne herinnert zich haarscherp het moment waarop Brecht haar in vertrouwen nam. ‘Ik was aan het strijken toen hij het mij vertelde. Omdat ik zo geschrokken was, bleef ik in eerste instantie gewoon verder doen. Tegelijk was ik helemaal niet verrast: ik kreeg eindelijk de bevestiging dat mijn gevoel klopte, dat Brecht met iets worstelde. “En wat dan als je kinderen wil?” was mijn eerste reactie. Daar bestaan natuurlijk oplossingen voor, maar toen was dat blijkbaar het eerste waaraan ik dacht.
Brecht vroeg me om zijn papa nog niet meteen in te lichten, omdat hij bang was voor zijn reactie. Die week dat ik moest zwijgen… Dat vond ik heel lastig.’
Veel vriendinnen
‘Ik moet eerlijk zeggen dat ik compleet uit de lucht viel bij het nieuws’, geeft papa Patrick toe. ‘Brecht had zo veel vriendinnen dat ik vaak moest vragen wie hij nu weer mee naar huis had gebracht. (glimlacht) Dat hij eigenlijk op jongens valt, overviel mij een beetje, maar ik draaide snel de knop om. Brecht is onze zoon en we zien hem graag, gelijk op wie hij verliefd wordt.’ Brecht knikt: ‘Je zei toen: “Je kan jezelf niet veranderen, dus moet je jezelf aanvaarden zoals je bent”. Dat was het laatste duwtje dat ik nodig had om in het reine te komen met mezelf.
Na mijn outing viel een last van mijn schouders. Ik deelde nog een lange post op Facebook waarin ik voor de rest van de wereld uit de kast kwam en voor mij kon het toen écht beginnen. Ik ben pas beginnen te leven na mijn coming-out, besefte ik jaren later.’
De reacties in zijn omgeving zijn altijd voornamelijk positief geweest, zegt Brecht. De zeldzame uitzonderingen legt hij naast zich neer. Katelijne en Patrick hebben het daar iets moeilijker mee. Patrick: ‘Het blijft toch hangen, als ik in de krant weer iets lees over homohaat. Wij mogen dan geen probleem zien, een groot deel van de maatschappij denkt er nog steeds anders over.
Als ik hoor dat andere ouders hun homoseksuele kind niet meer willen zien, breekt mijn hart. Je kind blijft toch je kind? Brecht is nog altijd dezelfde als van voor zijn outing, hoor. Dat is ook de reden waarom we “ja” zeiden op dit interview, trouwens: als we maar één iemand anders kunnen doen kijken naar dit thema, dan zijn we tevreden.’
LEES OOK > Senne Misplon (22) over zijn coming-out als trans man
Steentje verleggen
Ook Brecht hoopt met zijn openheid een steentje te verleggen. ‘Er is nog altijd nood aan meer rolmodellen. Dat ik door mijn deelname aan Blind getrouwd media-aandacht krijg, zie ik als een kans om een stem te zijn voor wie met zijn seksualiteit worstelt. Ik wil jongeren die zich – net als ik vroeger – opsluiten op hun kamer, tonen dat het oké is hoe ze zich voelen.
Er is vandaag meer openheid dan vroeger, maar nog altijd zijn heel wat jonge mensen bang voor de reactie van hun omgeving. Dat zie ik elke dag als mijn leerlingen me in vertrouwen nemen (Brecht geeft les in het middelbaar, red.) en tips vragen voor hun coming-out. Aan hen en mijn jongere zelf wil ik zeggen: het is oké. Gun jezelf de tijd om jezelf te leren kennen en dat idee een plek te geven, maar sleep dat geheim niet te lang met je mee. Begin met een aantal mensen in vertrouwen te nemen en breid die kring geleidelijk aan uit.’
Bespreekbaar
‘Ouders die vermoeden dat hun kind met zijn of haar geaardheid worstelt, zou ik de tip geven om af en toe een ballonnetje op te laten rond het thema’, gaat Brecht verder. ‘Als je kind voelt dat het onderwerp bespreekbaar is en dat je niet oordeelt over anderen in zo’n situatie, wordt de drempel kleiner om zelf eerlijk te zijn. Dat heb ik tijdens mijn jeugd een beetje gemist. Pas op, ik verwijt mijn ouders niks en had zelf eerst nog heel wat mentale stappen te zetten, maar mocht dat onderwerp soms bij ons op tafel gekomen zijn, had ik me misschien sneller kunnen openstellen.’
‘Hoe vroeger je mensen betrekt in dat proces, hoe sneller je volledig jezelf kan zijn’, pikt Patrick in. ‘Daar heb ik het meest spijt van: dat Brecht al die jaren is verloren waarin hij gelukkig had kunnen zijn, alleen maar omdat hij dat geheim met zich meedroeg.’
Brecht: ‘Het is oké. Ik had zelf een lange weg af te leggen voor ik me voor anderen kon openstellen. Achteraf bekeken is het jammer dat ik alleen door dat proces ben gegaan, maar het belangrijkste is hoe ik me vandaag voel. Ik ben nu écht mezelf en voel me gelukkiger dan ooit.’
LEES OOK > Column van een papa: gedachteflarden over LGBTQ+
Wil je actief meewerken aan een samenleving waar LGBTQI+-jongeren zichzelf kunnen zijn? Meer info via trotseouders.be.
Ons dossier Alle liefs voor M/V/X bevat een heleboel getuigenissen en herkenbare verhalen.
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Dit artikel verscheen in december 2022 in De Bond, het ledenblad van de Gezinsbond. De Bond kan ook bij jou (gratis!) in de bus vallen. Het enige wat je hoeft te doen, is lid worden. Nieuwtjes en activiteiten van de Gezinsbond meevolgen kan ook via Facebook, Twitter en Instagram.
Gepubliceerd op: 06/12/2022