Je zou het niet vermoeden als je met Senne babbelt, maar deze vrolijke en enthousiaste tweeëntwintigjarige heeft al een paar stevige struggles achter de rug. ‘Eigenlijk heb ik drie keer een coming-out moeten doen: vertellen dat ik op meisjes val, dat ik opgenomen zou worden in de psychiatrie én dat ik niet langer als meisje door het leven wou gaan.’ Een openhartig gesprek met deze inspirerende trans man.
Senne Misplon (hij/hem) is woordvoerder van Wel Jong vzw, vrijwilliger bij Sensoa, heeft een diploma leerkracht lager onderwijs en volgt momenteel de opleiding Master Gender en Diversiteit. Senne deelt als trans man zijn verhaal om mensen te informeren en te sensibiliseren over gender- en seksuele diversiteit en seksualiteit.
Uit de kast
In het derde middelbaar ontdekt Senne, die dan nog door het leven gaat als meisje, dat hij op meisjes valt.
Senne: ‘In het begin had ik het daar best moeilijk mee. De maanden voor ik uit de kast kwam, heb ik doodsangsten uitgestaan, hoewel ik wist dat lesbisch zijn geen issue zou zijn voor mijn ouders. Aan mama’s kant waren er al twee neven die homo zijn, dus het pad was al geëffend.
Die angst is typisch voor een coming-out traject. Hoe langer je ermee wacht om het te vertellen, hoe meer je in een negatieve spiraal belandt, en hoe meer je ervan overtuigd raakt dat het doemscenario waarheid zal worden.
Maar mijn ouders hebben heel goed gereageerd, ze lieten meteen voelen dat mijn geluk primeerde voor hen. Ik mag echt mijn pollekes kussen met zo’n moeder en vader. Toen ik het hen verteld had, was het alsof er een zware last van mijn schouders viel. (glimlacht)
Toen iemand op een familiefeest eens een scheve opmerking gaf, reageerde mijn moeder als een leeuwin die haar jong wil beschermen. Mijn ouders doen echt enorm hun best.
Ze waren al 40 en 45 toen ik geboren werd, en in hun jeugd werd homoseksualiteit nog gezien als een psychiatrische ziekte. Die generatie heeft hun beeld helemaal moeten bijstellen.
Daarom heb ik bij oudere mensen meer geduld wat betreft hun begrip voor LGBTQ+. Ik snap dat het bij hen langer duurt om de klik te maken.’
Aandachtshoer
Na die coming-out blijft Senne worstelen met zichzelf. Hij gaat in behandeling bij psychologen en wordt ook twee keer opgenomen op een psychiatrische afdeling.
‘Die beide opnames hadden sowieso te maken met het feit dat ik begot niet meer wist wie ik was’, vertelt Senne. ‘Mijn problemen werden in het begin trouwens bestempeld als een identiteitscrisis.
Het moment waarop ik in het zesde middelbaar aan mijn klasgenoten vertelde dat ik depressief was en in opname moest, beschouw ik eigenlijk ook als een coming-out.
Ik ben altijd al een strijder geweest om taboes te doorbreken, dus ik wou geen smoes verzinnen en bijvoorbeeld zeggen dat ik klierkoorts had en daardoor zes weken niet op school zou zijn.
Niet evident, ik heb toen mogen horen dat ik een aandachtshoer was. Blijkbaar is het not done om ervoor uit te komen dat je je slecht voelt. Daarom heb ik mijn coming-out als trans man pas na mijn zesde jaar gedaan.
Het middelbaar is echt fucked up, met heel veel veroordelende tieners die slecht in hun vel zitten en hun geluk vinden in het onderuithalen van leeftijdgenoten.’
LEES OOK > Wat ouders kunnen doen als hun tiener met zichzelf in de knoop ligt
Van tomboy tot trans man
Senne: ‘Ik was een tomboy: het meisje dat voetbalde met de jongens, liever broeken droeg dan jurkjes en niet van roze spullen hield. Geen meisje-meisje dus, maar ik zag er zeker niet uit als een jongen.
Ik had altijd lang haar, en in het eerste en tweede middelbaar begon ik me zelfs hyper-vrouwelijk te kleden en te gedragen.
Waarschijnlijk zocht ik net als elke puber bevestiging bij leeftijdgenoten. Het was nooit in mijn hoofd opgekomen dat ik liever een jongen zou zijn. Pas rond mijn zeventiende begon ik daar echt over na te denken.
Maar ik voelde mij toen wel al een tijd depressief. Ik zat ontzettend slecht in mijn vel, dus die struggle was al lang bezig.’
Franky en Kaat en Senne
‘Niemand kiest met plezier voor een moeilijker leven, hé. Ik had ook geen trans rolmodellen die een positief verhaal brachten. Toen er een nieuwe leerling in onze klas kwam, een trans jongen, kon ik het niet langer negeren.
Ik heb eerst mijn beste vrienden in vertrouwen genomen. Mijn dansgroep bracht ik ook op de hoogte. Ik vroeg hen om me voortaan Senne te noemen en naar mij te verwijzen als hij/hem. Bij hen wou ik mijn naam testen, weten hoe het voelde.
Ik heb er toen nog een klein jaar mee rondgelopen voor ik het aan mijn ouders vertelde. Zij en mijn familie waren de laatsten die het wisten. Maar opnieuw stond mijn koffer bij wijze van spreken klaar en was ik bang voor hun reactie.
Net in die periode ging het in de serie Thuis over Franky die de stap zette om Kaat te worden. En Kaat was eerst niet welkom bij haar vader. Ik heb die verhaallijn toen gebruikt om eens te polsen bij mijn ouders: “Wat als jullie daarmee geconfronteerd zouden worden?”‘
LEES OOK > Als gevoel en lichaam niet op een lijn zitten: getuigenis van een transgender
Boenk erop
‘Mama vertelde toen een verhaal van een andere trans man, een ver familielid van wie ze het hele verhaal had gevolgd. Voor mij was het nice dat ze er al iets van afwist en het niet afwees.
Ze voegde er ook aan toe: “Je eigen kind gooi je toch niet buiten?” Maar dan nog hé, het is statistisch bewezen dat de acceptatie van trans personen vooral goed gaat zolang het niet te dichtbij komt. Helemaal gerust was ik dus niet.
Ik heb mijn coming-out uiteindelijk gedaan tijdens een gezinsgesprek met de psychologe. Zij heeft het mijn ouders verteld omdat ik het zelf niet over mijn lippen kreeg.
Mama pinkte een traan weg en papa, een man van weinig woorden, zei heel kalm: “Als dat echt is wat jou gelukkig maakt, dan doen we dat.” Dat was er boenk op. Zijn reactie zal me altijd bijblijven.’
Samen sterk
Van bij het begin zocht Senne contact met mensen die hetzelfde doormaakten. ‘Dat heeft me altijd erg geholpen’, benadrukt hij. ‘Zo ben ik op een bepaald moment naar T-jong gestapt, de jeugdbeweging voor trans en non-binaire jongeren van Wel Jong vzw.
‘Je kunt je niet voorstellen hoeveel deugd het deed om al die andere trans jongeren te ontmoeten. De kracht van gewoon samen te zijn, dat je elkaar met een half woord verstaat, dat je tussen de soep en de patatten kunt beginnen over moeilijke thema’s… Alleen iemand die hetzelfde meemaakt kan je zo goed begrijpen.’
Snelcursus volwassen worden
‘Bijna al mijn vrienden zijn LGBTQ+. Ik heb met hen een diepere verbondenheid, want trans man zijn is een belangrijk deel van wie ik ben en van mijn leven nu.
Omdat ik zo weinig vrienden heb van mijn leeftijd, vergeet ik soms dat ik maar tweeëntwintig ben. De meesten zijn ouder of even oud, maar mentaal wel een pak rijper.
Ik denk dat LGBTQ+ jongeren sneller volwassen worden omdat ze al op jonge leeftijd levensingrijpende dingen meemaken. Ik was achttien, en nog maar twee maanden samen met mijn lief toen we in het ziekenhuis bij het genderteam zaten en ze mij vroegen of ik ooit biologische kinderen wou.
Ik moest beslissen of ik mijn eicellen wou laten invriezen. Zo’n vraag, een achttienjarige ligt daar normaal nog niet van wakker, hé. Dat heeft echt impact op je maturiteit.’
Piepjong rolmodel
Een paar jaar geleden werkte Senne mee aan M/V/X, een reeks op Eén waarbij vijf trans personen een jaar gevolgd werden.
‘Ik heb gekozen om dat te doen vanuit een droom om de wereld te veranderen, maar ook vanuit een noodzaak. Er was op dat moment geen enkele jonge trans man in beeld. En ja, de aandacht groeide en dat was heel fijn’, blikt hij terug.
‘Toch zat ik laatst bij mijn deelname aan De Slimste Mens Ter Wereld toch met een ei in mijn broek. Ik dacht: Fuck, gemiddeld een miljoen kijkers, dus ook mensen die niets kennen van heel het transgegeven, misschien ook transfobe mensen die nu mijn naam en gezicht kennen.
Ik voelde me plots minder veilig wanneer ik over straat liep. Bekend zijn om je trans identiteit ligt toch anders dan bekend zijn om je zang- of acteertalent.
Gelukkig heb ik mensen in mijn omgeving die dat gevoel kennen. Mijn beste vriendin Jitske Van de Veire heeft me kunnen geruststellen dat mensen vooral online een grote bek opzetten. In het echt hebben ze meestal heel wat minder noten op hun zang.
In de media lijkt er ook een iets groter besef te komen van wat het betekent om trans te zijn. En dat is belangrijk, want hoe beter een mediakanaal het verwoordt, hoe beter het doordringt bij de bevolking.’
LEES OOK > Jitske Van de Veire: ‘Ik heb me jarenlang geschaamd voor mijn lichaam’
Weg met taboes
‘Ik ben een binair trans persoon, iemand die je in het hokje ‘man’ kan stoppen. Ik gedraag me als man en ik zie er zo uit, en dat is ook de reden waarom ik niet veel haatreacties krijg. Ik raak niet aan de fundamenten van het klassiek binaire gendersysteem dat mensen opdeelt in mannen en vrouwen.
Maar niet elke trans persoon wil een fysieke verandering, of wil er duidelijk als een man of vrouw uitzien. Als er alleen maar trans personen zoals ik in beeld komen, dan gaat de strijd nog lang duren.
Dan gaan mensen die niet aan dat binair systeem voldoen, nog altijd met een scheef oog bekeken worden en opmerkingen krijgen zoals: Ja maar, wat is het nu, ben je nu man of vrouw?
Dus ik móet dat taboe doorbreken. Ik zie het als mijn missie om die diversiteit in kaart te brengen en zal dat in interviews daarom altijd blijven herhalen. Om die reden geef ik ook vormingen en lezingen op scholen. Ik wil jongeren duidelijk maken dat er veel meer is dan de binaire fundamenten die we allemaal kennen.’
Meer dan trans
In een ideale wereld zou iedereen gewoon aanvaard worden zoals hij is, en niet per se in een hokje moeten passen. Is Senne het stilaan niet beu om in interviews steeds opnieuw hetzelfde te moeten uitleggen?
‘Ik vind het meer dan oké dat je mij daarover interviewt. Trans-zijn is nu eenmaal nog niet genormaliseerd, dus het komt erop aan om erover te blijven praten. Ik hoop alleen dat mensen mij niet louter en alleen als die trans persoon zien, want daar krijg ik de krul van.
Oké, ik kies ervoor om met mijn verhaal naar buiten te komen. Maar als ze horen dat je trans bent, valt voor veel mensen ineens alle etiquette weg en beginnen ze volop vragen te stellen over je fysieke toestand.
Dan willen ze per se weten welke operaties je al dan niet gehad hebt en zo. Komaan, ik vraag toch ook niet naar iemands bh-maat of de lengte van zijn penis? Zie je, ook dat is mijn missie, ook daar wil ik mensen op wijzen. Dus ik heb nog héél veel werk voor de boeg!’
Meer weten?
- Bij Lumi kun je terecht met al je vragen over gender en seksuele voorkeur
- Gendervonk ondersteunt transgender personen en hun ouders
- Berdache is een vereniging voor ouders met een gendervariant kind
- Transgenderinfo is dé plek voor al je vragen over het transgenderthema
- Wel Jong vzw is een organisatie voor en door LGBTQ+ jongeren
- Ons dossier Alle liefs voor M/V/X bevat een heleboel getuigenissen en herkenbare verhalen
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 25/01/2021, laatste update op: 12/06/2023