Dagboek Bart Wolput over het afscheid van zijn vader: ‘Nemen we nu echt afscheid, pa?’

‘We zijn het nieuwe jaar gestart met afscheid nemen. Afscheid van een mooie mens, mijn pa. Samen met de pijn om het gemis heb ik een blij gevoel. Dankbaar voor de vader die ik in mijn leven heb gehad.’ Bart Wolput hield een dagboek bij over het afscheid van zijn vader. 

Vrijdag

‘Gelukkig nieuwjaar.’ Al dagenlang vliegen de wensen ons om de oren, maar hoelang blijf je dat eigenlijk doen? ‘De hele maand januari’, zeggen ze in het vierde Teams-gesprek van het prille jaar. ‘En waarom niet het hele jaar door?’ ‘In februari mag je al meteen starten met de vrijwilligers te bedanken’, zegt ‘onze Tine’ terecht.

‘Onze’? Jawel, we zaten destijds samen bij café Stanny in Berchem – intussen acht jaar geleden – toen we hét idee op een bierviltje neerpenden. We wilden een betere wereld nalaten dan die waarin we zelf waren opgegroeid. Na enkele trappisten kwamen we erop om mensen slim te matchen, zodat ze meer tijd aan elkaar geven. Onze ‘Tinder voor het vrijwilligerswerk’ noemden we Give a Day.

In 2016 waren we nog allemaal vrijwilligers, maar vandaag vormen we een hecht team van tien medewerkers. Voor mij is ons bedrijf onze baby en het team onze familie. Vandaar ‘onze Tine’.

Toch voelt op dit moment elke nieuwjaarswens als een priem in mijn hart. Ik krijg er alleen ‘hetzelfde voor jou’ uit. Onze pa, mijn steunpilaar, trainer, gids, leraar, klankbord, flauwe moppentapper… Door slokdarm- en longkanker begint hij nu aan zijn laatste sprint. Vlak vóór Kerstmis had hij zere voeten en werd hij met een longontsteking in het ziekenhuis opgenomen. Door longfibrose moet hij er blijven en start een behandeling van morfine tot antibiotica. We laveren tussen momenten van een traan laten en warme herinneringen koesteren.

Zie me dit hier nu schrijven, terwijl ik zijn hand vasthoud, hem te drinken geef, wat babbel… Samen met ma en Daisy pink ik de zoveelste traan weg. Merci, zus, om bij de verpleging de zuurstoftherapie met de Optiflow aan te vragen. Zo krijgt hij extra tijd. En zo krijgen wij de tijd om alles te zeggen wat we nog moeten zeggen. ‘Pa, we zien u geire.’ Vroeger nooit gezegd, nu elke dag. ‘Ik weet dat, vriendje, ik jullie ook.’

Zaterdag

Ik werk offertes af voor enkele partners. Dit zijn van die weken waarin je soms wat langer doorwerkt om daarna alle tijd aan pa te besteden. Dit keer neem ik bij mijn bezoek dochter Eliza mee. Pa’s ogen glunderen als hij het gebrabbel hoort dat ik als eerste bewijs op video vastgelegd heb.

Na een jaar en vier maanden zegt ze als vijfde woordje ‘papa’. Eerst was het ‘mama’, dan volgden ‘kaka’, ‘Guus’ (onze hond) en ‘nee’. Ik ben trots en – vooral – nu ken ik mijn plaats…

LEES OOK > Boeken om kinderen te leren omgaan met de dood

Zondag

Mijn partner Annick speelt drums in de harmonie. Gisteren gaven ze een concert. De schoonmoeder is gaan kijken, terwijl ik bij de kinderen bleef. Bij het ontbijt stuurt ze filmpjes door. Pa had ernaar gevraagd, want hij was er graag zelf bij geweest.

Als ik hem ’s middags bezoek, toon ik hem de beelden. ‘Amai, daar heb ik bewondering voor. Dat wil ik nog eens in ’t echt meemaken.’ Het pijnlijke besef dringt tot mij door dat dat helaas niet meer zal lukken. De morfine maakt hem euforisch en hij heeft een ‘alles komt in orde’-gevoel. Ik ben vooral blij met de comfortzorg.

Maandag

We vergaderen de hele ochtend met medewerkers van de Stad Gent. We kijken al vooruit naar een reeks nieuwe Give a Day initiatieven en maken allerlei berekeningen. Door mijn studies ben ik nogal een cijfernerd en weet ik dus graag wat de maatschappelijke waarde is van ons Gentse matchplatform. We komen uit op vier miljoen euro aan maatschappelijke baten. De mensen van de Stad zijn onder de indruk.

In de namiddag ga ik met ma naar de bank, want ze kan niet aan pa’s pensioen. Het is allemaal ingewikkeld, maar intussen blijven de rekeningen wel komen. Ze vraagt zich af of ze alles wel kan blijven betalen, maar ze is strijdvaardig. Geen zorgen, we regelen dat wel.

Dinsdag

Er gaat nu van alles door mij heen, van ‘sorry’ en ‘bedankt’ tot een gevoel van trots en warme herinneringen. Maar ook flauwe mopjes en samen een traantje wegpinken. Vandaag roept de dokter ons bij elkaar voor hét gesprek. Niet onverwacht, wel veel te vroeg. Pa gaat achteruit. Zijn zuurstof zit nu onder de 70 procent. We horen woorden als ‘palliatieve sedatie’ en ‘slaapmedicatie en massa morfine’. Ze zetten de machines af. Slaap zacht, pa. Dat is het plan, morgen of overmorgen. Schoonbroer Stefan komt langs met Maxi, de chihuahua van mijn ouders. Wat is pa blij met zijn maatje in de buurt.

Ik laat Cis eerst nog weten dat hij morgen moet langskomen en niet pas in het weekend. Voor zijn laatste kruiske. En de laatste tranen, gedeeld met zijn kameraad. Cis, die warme man van Olen, heeft zelf een kwakkelende gezondheid en zorgt net als onze pa altijd meer voor een ander dan voor zichzelf.

In mijn hoofd huil ik, lach ik, zorg ik, steun ik, verwarm ik, omarm ik. De kus op je voorhoofd, is het de laatste? Hou ik je hand vast? Nemen we nu werkelijk afscheid? Nog snel zeg ik dat ik de burgemeester gemaild heb over een troostbos dat we gaan planten. Hopelijk vinden ze een lapje grond, want dan is pa voor altijd echt bij ons. Doe de groeten daarboven aan neef Giovanni, die vorige maand al ging. Aan Cornelius, onze vava. Aan Helena, onze moemoe. Geef ze ne dikke bees van mij. Welterusten, lieve pa.

LEES OOK > Je nabestaanden helpen: dit kan je al allemaal regelen voor je begrafenis

Woensdag

De tijd is gekomen. Om elf uur gaat pa voorgoed slapen. Hij vocht hard in een strijd die niet te winnen viel. Cis komt net een kwartier te laat, maar hij geeft zijn vriend nog een waardig afscheid. We pakken hem nog een laatste keer vast en spreken woorden die hij niet meer kan horen. Een laatste kus op zijn koud geworden voorhoofd. We zullen je missen pa, mijn held.

In het lentenummer van GROOTouders hebben we het uitgebreid over helden. Krijg je ons magazine nog niet? Schrijf je hier dan in.

Foto’s: Kristof Ghyselinck

Dit dagboek verscheen in maart 2023 in De Bond, het ledenblad van de Gezinsbond. De Bond kan ook bij jou (gratis!) in de bus vallen. Het enige wat je hoeft te doen, is lid worden. Nieuwtjes en activiteiten van de Gezinsbond meevolgen kan ook via Facebook, Twitter en Instagram.