Het zat er bij Kristel Verbeke van jongs af in om op een podium te staan en het beste van zichzelf te geven. ‘Ik herinner me hoe ik in de jaren tachtig ontzettend graag keek naar die prachtige shows op de Nederlandse televisie met legendarische presentatoren als Willem Ruys, Ron Brandsteder en Ivo Niehe. Dat vond ik geweldig!’ Na haar K3-hoofdstuk trekt ze voluit de kaart van de kinderrechten. ‘Ik weet hoe het als kind voelt om niemand te hebben die écht naar je luistert.’
Kristel Verbeke: ‘Muziek heeft altijd een belangrijke plaats in mijn leven ingenomen. Als ik ’s ochtends in de badkamer een tof melodietje op de radio hoor, maakt me dat meteen vrolijk. En wanneer ik het moeilijk heb, biedt muziek echt wel troost voor mij. Ik wist altijd al dat ik in mijn leven iets met muziek wilde doen. Ik heb gewoon veel geluk gehad dat ik dankzij K3 professioneel zo lang in die wereld heb kunnen meedraaien. En het was best fijn om al die jaren voor jonge kinderen te mogen zingen.’
LEES OOK > Kristel Verbeke: ‘De onzekerheid van mijn tienerdochters is herkenbaar’
Eenzame tiener
Kristel Verbeke: ‘Ik heb te vroeg afscheid moeten nemen van mijn twee zussen. Op drie jaar tijd ben ik ze allebei verloren. Mijn oudste zus is op haar eenentwintigste verongelukt, de jongste was elf toen ze omkwam door CO-vergiftiging. Hoewel we nogal van leeftijd verschilden, hadden mijn zussen en ik, zo drie meisjes samen, veel aan elkaar.
Maar op mijn dertiende zijn mijn ouders gescheiden, wat ons leven grondig veranderde. Mijn oudste zus trok bij mijn oma in, ik verhuisde mee met mijn papa en mijn jongste zus bleef bij mijn mama wonen. Mijn oudste zus was mijn steun en toeverlaat. We kookten veel samen, ze hielp me bij het huiswerk, we keken met z’n tweetjes tv … Na haar plotse overlijden viel dat allemaal weg en moest ik snel op eigen benen staan.
‘Ik ben ervan overtuigd dat mijn ouders het beste met ons voorhadden. Alleen maak je bij de opvoeding onvermijdelijk ook fouten. Dat besef ik als mama nu meer dan ooit’
Als truckchauffeur was mijn papa weinig thuis, waardoor ik het huishouden vaak alleen moest beredderen. Ik had gelukkig wel familie op wie ik kon rekenen, en een fijne vriendenkring. Mijn beste vriendin kwam mij geregeld helpen om het huis te poetsen en dat was best wel atypisch voor jonge meisjes van die leeftijd. En in het weekend kon ik regelmatig bij een tante gaan slapen. Maar door mijn thuissituatie kwamen vriendjes en vriendinnetjes niet bij mij spelen. Ik zat midden in mijn puberteit en voelde mij bij momenten dan ook soms heel erg eenzaam. En mijn mama zag ik één keer om de veertien dagen, wat toen nog een gangbare regeling was bij gescheiden ouders.’
LEES OOK > Spreekrecht bij kinderen: te weinig aandacht voor het kind als ouders gaan scheiden
Echt luisteren
Kristel Verbeke: ‘Ik ben ervan overtuigd dat mijn ouders het beste met ons voorhadden. Elke ouder wil dat uiteindelijk met zijn kind. Alleen maak je bij de opvoeding onvermijdelijk ook fouten. Dat besef ik als mama nu meer dan ooit (lacht). Daardoor neem ik mijn mama sommige dingen die me vroeger wel boos maakten, nu niet meer kwalijk.
Mijn eigen verhaal heeft me vooral doen inzien hoe belangrijk het is dat volwassenen écht naar kinderen luisteren. Ik heb het zelf als kind enorm gemist om door iemand beluisterd te worden als ik ergens mee zat. Ik herinner mij bijvoorbeeld dat de wijkagent langskwam om te zien hoe het er bij ons aan toeging. Mijn papa was toen thuis en ik durfde gewoon niets tegen die agent zeggen, terwijl ik wel met de vraag zat: ‘Is er nu niemand van de grote mensen die beseft hoe lastig ik het heb.’ Een kinderrechtencommissaris of een kinder- en jongerentelefoon zoals Awel bestonden toen nog niet.
Op school heb ik dat gevoel van eenzaamheid eens gedeeld, maar daar werd toen verder geen gevolg aan gegeven. Tot ik in aan het eind van mijn middelbaar zuster Linda, de onderdirectrice, leerde kennen. Zij heeft zich wel over mij ontfermd, en er onder andere voor gezorgd dat ik de Berlijnreis kon meemaken. Niet door de klas geld te laten inzamelen voor ‘dat arm kindje’, maar wel door mij de kans te geven te gaan babysitten bij onze leerkracht Duits.’
LEES OOK > Een kindnorm hanteren is kinderrechten garanderen
Kinderkopkes
Kristel Verbeke: ‘Op mijn manier wil nu ik een steentje bijdragen om kinderen bewust te maken van de rechten die ze hebben. Maar in mijn programma’s richt ik mij ook tot hun ouders en opvoeders, want zij zijn uiteindelijk het eerste aanspreekpunt voor een kind. Door bijvoorbeeld in ‘Kinderkopkes’ kinderen te laten vertellen wat hen bezighoudt, toon ik hoe belangrijk het is om echt naar hen te luisteren.
Geef kinderen inspraak bij zaken die hen aanbelangen, zeker als die een grote impact op hun leven hebben. Bepaalde situaties kunnen ze beter beoordelen dan wij soms vermoeden. Dat heb ik zelf goed gemerkt bij die tv-interviews met kinderen.’
Foto’s: An De Smedt
Sinds mei 2017 is Kristel Verbeke voorzitter van het advies- en overlegorgaan van het Kinderrechtencommissariaat, en sinds maart 2018 is ze bestuurslid bij het Kinderarmoedefonds. Ze volgt de evoluties bij de belangenverdediging van kinderen op de voet. Ze maakte behalve het programma Kinderkopkes ook de reeks Generatie K, en Zorgen voor mama, waarin ze enkele mama’s volgde die met hun gezin in armoede leven.
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 23/05/2018, laatste update op: 16/08/2023