‘Ik had een fantastische vader’, zegt televisiemaker Thomas Vanderveken. In de tuin bij hem thuis hebben we het over papa zijn en het verlies van zijn vader. ‘Ik denk elke dag aan hem. En op grote levensmomenten, zoals de geboorte van Otto, mis ik hem het hardst.’
‘Mijn vader sprak niet over “mijn zonen” maar over “mijn mannen”. Het illustreert de gelijkwaardigheid waarmee hij ons behandelde. Hij was streng, maar er kon altijd overlegd worden. Een warme vader ook. Bij ons thuis was geen angst om gevoelens te tonen. We kregen elke dag te horen: “ik zie je graag.” Ik had een zonovergoten jeugd.’
IJkpunt kwijt
Thomas Vanderveken: ‘Toen mijn vader de diagnose asbestkanker kreeg, waren mijn broer en ik het huis al uit. We zijn teruggekeerd om samen met mama voor hem te zorgen. Hij had nog ongeveer anderhalf jaar te leven. Onvermijdelijk tast je af of er nog iets moet gezegd worden. Het meest fundamentele wat je dan wil meegeven, is dat je elkaar graag ziet. En dat wisten we al. Het geeft rust, maar hoe meer liefde, hoe groter ook het verdriet.
Hij was 64 toen hij stierf. In het begin miste ik vooral een soort referentiekader. Iemand die mij goed kende, die al wat verder stond in het leven en kon zeggen “misschien moet je het eens zo bekijken”. Dat is toch waar je je vader voor “gebruikt”? Desnoods om zijn raad dan straal te negeren (lacht). Dat ijkpunt was ik kwijt.’
Mijn liefde is zijn liefde
‘We zijn nu 15 jaar later. Het is als bij een amputatie: Je leert ermee leven, maar elke dag is er wel iets waarbij ik hem mis. De geboorte van Otto, zijn eerste kleinkind, zou mijn vader formidabel gevonden hebben. Het is zó oneerlijk dat hem dat ontnomen is.
Toen Veronique al binnen was in de kraamkliniek, ben ik even buiten gegaan’, herinnert Thomas zich. ‘Ik heb naar de maan en de voorbijschuivende wolken gekeken om bewust contact te zoeken. Papa zou een geweldige opa geweest zijn. In mijn liefde voor Otto, geef ik ook de liefde door die ik van hem kreeg.’
Op tijd naar huis
‘Soms lees ik in interviews: “Ik heb mijn kinderen te weinig gezien”. Dan denk ik: hoe kon jou dat overkomen? Mijn job vraagt veel. Ik werk graag en met passie. Maar ik ga op tijd naar huis om Otto op te halen. Als alle moeders en vaders dat doen, zal het normaal worden. Ik wil een aanwezige papa zijn voor Otto en het is ook gewoon tof samen, ik wil niets van zijn opgroeien missen.’
LEES OOK > Moet er meer geboorteverlof voor papa’s komen? Of staat Thomas Vanderveken alleen met zijn vraag?
Belangrijkste taak als papa
‘Onvoorwaardelijk graag zien is het belangrijkste denk ik. We stellen grenzen, maar ik wil niet kwaad worden of hem angstig maken. De theorie is niet altijd even makkelijk in de praktijk, maar we proberen hem op zijn niveau uit te leggen waarom iets niet mag.
Ik hoop dat hij tegen dat hij puber is zelf afwegingen kan maken. En dat ik hem zal kunnen overtuigen met argumenten en niet met macht.’
Meer relativeren na kinderen
‘Niets in het leven gaat boven het krijgen van kinderen. Ongelooflijk wat dat met je doet en met hoe je naar jezelf en het leven kijkt. Het is een cliché maar je gaat veel meer relativeren. Er is niets echt belangrijk tenzij je gezondheid en die van je geliefden. Ik sta ook met meer mededogen in het leven. Ik besef hoe kwetsbaar het is en dat ieder huisje zijn kruisje heeft.
Voorheen was ik het middelpunt van mijn bestaan, nu staat alles in functie van mijn kind. Een totale omslag. In dit nieuwe hoofdstuk slapen we beduidend minder, je geeft vrijheid en tijd op, en over alles moeten afspraken gemaakt worden. Maar dat gaat vanzelf, het hoort erbij.’
Papa is geen kluns
‘Er zijn mannen die in een soort klunsrol kruipen als het om de verzorging van kinderen gaat: “Oei, ik kan dat niet”. De vrouw neemt de verantwoordelijkheid en zegt wat hij moet doen.
Toen ik merkte dat Veronique veel praktische zaken over baby’s wist waar ik geen benul van had, ben ik meteen mijn achterstand gaan inlopen. Ik moest even goed met die kinderwagen overweg kunnen en weten hoe een draagzak geknoopt wordt. We hebben allebei een drukke job dan is het vanzelfsprekend dat je alle zorgtaken verdeelt. En ik doe het ook graag.’
LEES OOK > De vaderrol in de opvoeding: pleidooi voor meer vadervriendelijkheid
Goed in het leven staan
‘Soms overvalt me de gedachte dat ik Otto niet ten allen tijde zal kunnen beschermen tegen onheil. Bezorgder geworden dus, al wil ik niet angstig in het leven te staan. Ik wil goed in het leven staan, het beste maken van wat er nu is. Ik ben de komende vijf à tien jaar vader van een jong kind en misschien binnenkort nog kinderen. Ik zal ervan genieten.’
Iets anders dan het nu
‘Een vriend met een oudere dochter is bang voor het lege nest binnenkort. “Maar dat is toch de max!!”, zeg ik hem. Je kunt naar Parijs als je zin hebt, gewoon samen verlof nemen en je bent weg. Of elke avond naar een voorstelling, iets eten, iets drinken.
Je kan jezelf heel ongelukkig maken door telkens iets anders te willen dan wat er nu gebeurt. Het is heerlijk mét kinderen, maar als ze het huis uit zijn, komen er weer andere mogelijkheden. Door de dood van mijn vader ben ik me er nog meer van bewust dat het op elk moment gedaan kan zijn en je dus nu moet genieten.’
LEES OOK > Zo bestrijd je het legenestsyndroom
Beste versie van zichzelf
‘Ik hoop mijn kinderen zo op te voeden dat ze in staat zijn hun plek te vinden in de wereld en een positieve bijdrage te leveren. Hoe het over dertig jaar zal zijn, weet niemand. Maar ik heb er vertrouwen in. Het leven is fantastisch.
Je mag ze niet in de richting van jouw dromen pushen. Er worden onvermijdelijke fouten gemaakt, niemand is perfect, maar de leidraad moet zijn: kijken wat je kind nodig heeft om de beste versie van zichzelf te worden.
Je kan wel veel aanbieden. Ik ga af en toe met Otto aan de piano zitten. Hij hoeft geen pianist te worden, maar ik wil hem de taal van muziek laten voelen. We zullen hem ook naar de sportclub sturen. Dan zien we wel wat hem ligt. Brel zei: “Talent is goesting”. Wie veel zin heeft om iets te doen, gaat zich erop toeleggen en er goed in worden. Als ouder kan je je kind daarin steunen.’
Topfoto: Geert Van Hoeynissen, VRT
Dit interview verscheen eerder in De Bond, het ledenblad van de Gezinsbond. De Bond kan ook bij jou (gratis!) in de bus vallen. Het enige wat je hoeft te doen, is lid worden. Nieuwtjes en activiteiten van de Gezinsbond meevolgen kan ook via Facebook, Twitter en Instagram.
Gepubliceerd op: 03/06/2019, laatste update op: 10/03/2022