Stephanie was zwanger van een tweeling, maar moest afscheid nemen van Olivia

Hoe rouw je om iemand die je niet mocht leren kennen? Hoe neem je afscheid als er ook nog een gezond kindje is? Stephanie was zwanger van een tweeling. Twee meisjes. Olivia overleed op dertig weken. ‘Terwijl Anna naar neonatologie gebracht werd, moesten wij een begrafenis regelen.’

Stephanie vertelt haar verhaal met Anna op de arm. Ze is ondertussen 16 weken oud. Acht weken is haar gecorrigeerde leeftijd, maar ze doet het heel erg goed. Op 32 weken werd ze samen met haar zus Olivia geboren. Terwijl Anna de beste zorgen kreeg op neonatologie, moesten Stephanie en haar vriend Kevin afscheid nemen van Olivia.

Stephanie: ‘Het is allemaal zo tegenstrijdig. Terwijl we zo graag blij wilden zijn met de geboorte van Anna, moesten we een crematie regelen. Die tweestrijd is heel lastig. En dat gevoel gaat niet weg. Kijk ik naar Anna, dan denk ik vooral: ze hadden met twee moeten zijn.’

Tweelingtransfusiesyndroom

Op zeven weken zwangerschap donderde Stephanie van haar roze wolk en begon de rollercoaster van emoties. Ze nam geleidelijk afscheid van het droombeeld van twee huppelende meisjes in huis, en werd voortdurend heen en weer geslingerd tussen hoop en angst, blijdschap en verdriet.

‘Op zeven weken was onze eerste echo en kregen we te horen dat er mogelijk complicaties konden zijn. Op 16 weken was duidelijk te zien dat ik zwanger was van een eeneiige tweeling met het tweelingtransfusiesyndroom.

Mijn dochters deelden één placenta en in overleg met UZ Leuven werd beslist om een laseroperatie in te plannen waarbij de placenta kunstmatig in twee verdeeld wordt. Een risicovolle operatie, en binnen de 24 uur zou ik weten of mijn dochters het hadden gehaald. Zo zenuwslopend!

Tot mijn grote opluchting klopten de hartjes, maar een MRI op 29 weken toonde toch vlekken op de hersenen van Olivia. Op een maandag kregen we te horen dat haar hersenen voor de helft afgestorven waren. Een dag later is Olivia gestorven.’

LEES OOK > Het Koesterboekje: een beetje troost voor wie een kindje verliest

Verscheurde gevoelens

‘Mijn vriend en ik hebben toen een week gerouwd. Echt gerouwd. We kwamen het bed niet uit en gaven ons verdriet alle ruimte. We trokken ons op aan Anna. Zij zou binnenkort gezond geboren worden.

En ergens was het ook fijn dat Olivia nog in mijn buik zat. Ze was er nog. Ze was nog bij ons en het echte afscheid was voor later. Nog even met vier…

Twee weken nadat Olivia gestorven is, zijn mijn weeën begonnen. Mijn twee dochters werden geboren met een keizersnede. En terwijl Anna naar neonatologie werd gebracht, moesten wij afscheid nemen van Olivia.

Ik vergeet nooit hoe verscheurd ik me voelde. Ik was zo verdrietig, maar voelde me dan schuldig tegenover Anna. Als ik lachte, voelde ik me schuldig tegenover Olivia …

Ze zijn niet allebei levend ter wereld gekomen, maar ik heb wel twee dochters. Olivia is ook echt van ons. Op het geboortekaartje staan twee namen. De doopsuiker is van hen allebei.’

LEES OOK > Jasmine Luycx: ‘Spreek over je overleden kind, want ook dat is een deel van jullie verhaal’

Warm omringd

‘Doordat ik te midden van de lockdown bevallen ben, kreeg ik geen bezoek. Ook mijn ouders of schoonouders mochten niet bij ons. In het ziekenhuis werden we gelukkig zo warm omringd. Vroedvrouwen kwamen ‘s nachts aan mijn bed zitten als ik verdriet had. Ze spraken over Anna én over Olivia. Dat deed zo’n deugd.

Ook An van Nooit Vergeten (centrum voor babyuitvaarten in Leuven, nvdr) was een grote steun. Ik vond het een vreselijke gedachte dat ik Olivia zou moeten meegeven met een begrafenisondernemer en dat ze in een lijkwagen vervoerd zou worden. Dankzij Ann hoefde dit niet, en ze regelde een Sterretjeswagen, een rouwwagen op babymaat.’

Topkoppel

Stephanie: ‘Naar huis gaan was het lastigste. Anna moest nog in de couveuse blijven en wij reden naar huis met een urne. Een beeld waar je echt geen rekening mee houdt als je zwanger wordt.

De volgende dagen beleefden we op automatische piloot. Opstaan, naar het ziekenhuis, melk afkolven… Mijn vriend had maar recht op tien dagen vaderschapsverlof. Dat vond ik zo triest. Voor Olivia kreeg hij nog drie dagen extra, maar na twee weken moest hij dus alweer gaan werken.

En toch hebben we dat als koppel overleefd. En ben ik trots op ons. Het wordt eindelijk wat rustiger allemaal en nu pas begint de verwerking echt. Ik merk dat het ons veranderd heeft, als koppel, en als mens.

Toen we plannen maakten voor ons gezin van vier, dan hadden we een duidelijk beeld van onze opvoeding voor ogen. We zouden vrij streng zijn en structuur was belangrijk. Maar daar is niets van in huis gekomen. Anna is rotverwend (lacht). Ze wijkt amper van mijn zijde.

Mijn vriend en ik doen ook alleen nog waar we écht zin in hebben. Het leven is zo kort! Dat van Olivia kon zelfs nooit beginnen.’

Solibelli

Solibelli is een vzw die speciaal gericht is op ouders die een kindje van een meerling verliezen. De vzw, opgericht door mama Sarah, geeft steun aan deze ouders, kan tips geven aan de familie en vrienden en heeft ook een folder met tips voor de artsen en verpleegkundigen.

Daarnaast zijn er ook stickers met het libelle-logo van Solibelli. Door deze sticker op de couveuse van de overlevende baby te plakken, kan je omstaanders, dokter, vroedvrouwen … snel informeren over het verschrikkelijke verlies dat ouders meemaken.

Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.