Als je je mama moet missen, komt dat gemis extra hard aan op de belangrijke momenten in je leven: bij het afstuderen, je trouw, als je zelf mama of papa wordt, wanneer je Moederdag viert. Sofie is vierendertig en verloor haar mama plots toen ze vijftien was. Ze vertelt over haar leven zonder mama nu ze zelf ook mama is.
‘Het overweldigende verdriet is intussen verdwenen, maar ik mis haar nog altijd. Op grote momenten in mijn leven, maar ook gewoon in alledaagse, kleine dingen.
Dat ik niet zomaar de telefoon kan nemen, haar bellen en vragen hoe zij het vroeger allemaal heeft klaargespeeld, mis ik misschien nog het meest van al.’
Tranen met tuiten
‘Zelf heb ik nu twee kindjes. Lena is vier jaar en Bas anderhalf. Tijdens mijn zwangerschappen miste ik mijn moeder vooral als ik met vragen of twijfels zat. Er zijn nu eenmaal dingen die je alleen aan je eigen mama kunt vragen: “Hoe ging het toen ik geboren werd? Was ik ook zo’n ‘wroeterke’ in je buik? Had jij ook last van al die kwaaltjes?” Het besef dat ik al die dingen niet meer kon vragen, was voor mij erg lastig.
Gelukkig hoorde ik van mijn tante dat zij ook aanwezig was bij mijn geboorte. Elk klein detail heb ik toen aan haar gevraagd. Ze weet het niet, maar achteraf heb ik tranen met tuiten gehuild omdat ik eindelijk een antwoord had op al m’n vragen.
Ik weet zeker dat mijn mama verzot zou zijn op Bas en Lena. Ze had vroeger vaak gezegd dat ze er ontzettend naar uitkeek om oma te worden en ik had haar dan ook graag het blijde nieuws verteld. Ik ga niet vaak naar het kerkhof, maar toen ik bij m’n eerste zwangerschap hoorde dat het een meisje werd, ben ik wel naar haar graf gegaan. Mijn dochter hebben we uiteindelijk ook naar mijn mama genoemd.’
Niet vergeten
‘Nu wordt er eigenlijk niet meer zoveel over mijn mama gepraat. Ik denk dat weinig mensen beseffen welke impact het op me heeft. Ook omdat ik er zelf gewoon niet zo veel over vertel. Eén keertje heeft een vriendin me gevraagd of Lena op mijn mama lijkt, dat vond ik toen geweldig fijn, want zo wist ik dat mijn mama niet vergeten wordt.
Mensen vragen me wel eens of ik haar mis, maar dat krijg ik moeilijk uitgelegd. Af en toe overvalt het gemis me nog heel hard. De kleine dingen mis ik eigenlijk het meest, maar ook op belangrijke momenten wou ik dat ze erbij was. Bij de geboorte van mijn zoontje bijvoorbeeld. Mijn schoonmoeder kon niet meteen op bezoek komen en op zo’n moment slaat het besef plots weer toe: mijn mama is er niet meer.
Ik kan dus niet zomaar de telefoon nemen, haar bellen en vragen wat ik moet doen als Bas weer eens ziek is. Dát mis ik. Ik had ook nog zoveel van haar willen leren. Heel praktische dingen, maar ook, hoe pak je dat aan: kindjes én werken of kindjes én een sociaal leven?
Gelukkig kan ik met vragen altijd terecht bij mijn tante of stiefmama. Ik heb dan wel veel steun in mijn omgeving, toch vraag ik nooit een keertje of Bas mag blijven slapen zodat ik een beetje kan bijslapen. Zoiets zou ik enkel aan mijn eigen moeder durven vragen, denk ik.’
Het ondenkbare
‘Het verlies van mijn moeder heeft van mij zeker een andere mama gemaakt. Ik denk dat ik daardoor meer bezorgd ben. Natuurlijk is elke mama bang dat haar kinderen iets zou overkomen, maar ik ben er wel extra gevoelig voor.
Ik denk dat de dood van mijn mama me pijnlijk duidelijk heeft gemaakt dat je op elk moment iets kunt verliezen wat je ontzettend dierbaar is. Het ondenkbare kan wél gebeuren.
Toch probeer ik dat gevoel niet te laten overheersen. Ik wil niet de overbezorgde mama zijn die haar kinderen krampachtig vasthoudt. Ik vind het veel belangrijker dat ze voluit kunnen leven en dat ze gelukkig zijn, want het leven is het waard om van te genieten.’
Dit artikel is eerder verschenen in Brieven aan Jonge Ouders, het gratis tijdschrift voor alle ouders. Pas bevallen of nog in verwachting? Schrijf je hier in om deze razend interessante reeks gratis te ontvangen. Voor ouders van kindjes tot 18 maanden zijn er ook de NieuwsBrieven aan Jonge Ouders, elke maand in je mailbox.
Gepubliceerd op: 09/05/2018, laatste update op: 09/02/2022