Kimberly, mama van Sophia*, doet haar verhaal. Over hoe ze met man en macht gehoopt en geprobeerd hebben, en over hoe het niet heeft mogen zijn. Over heen en weer geslingerd worden tussen hoop en wanhoop, liefde en verdriet. Over hoe ze mama werd van een lieve schat, die tegen wil en dank een sterretje werd. Ze schreef het van zich af in deze getuigenis van een sterrenmama.
Ik weet het nog goed. Het was een donderdagochtend toen ik ontdekte dat jij in mijn buik zat, lieve schat. Ik heb een foto genomen van de test en meteen doorgestuurd naar je papa. Wat waren we blij.
Die avond ging ik iets drinken met je oma. Ik bestelde een appelsap en liet mijn sigaretten achterwege. Je oma keek naar mij en vroeg: ‘Moet je mij iets vertellen?’ Ik begon te lachen. Je oma was zo blij!
Angst en paniek
Toen je ongeveer zes weken in mijn buik zat, voelde ik dat er iets niet juist was. Ik liep naar toilet en werd bevangen door angst en paniek. Twee dagen later zagen én hoorden we jou voor het eerst. Wat een stevige hartslag! Er was helemaal niets aan de hand. Wat waren we opgelucht, lieve schat. In gedachten was ik ons huis al helemaal aan het voorbereiden op jouw komst. Ik wist waar je park zou komen, welk kastje in de keuken voor jou zou zijn, welke schuif je zou krijgen in de badkamer.
LEES OOK > Sterrenkindje: als je kindje overlijdt vlak voor of na de geboorte
Klein probleempje
Twee weken later mochten we gaan voor onze tweede echo. Je was al een beetje gegroeid en had nog steeds die stevige hartslag. Er was een klein probleempje waardoor ik niet meer mocht gaan werken, maar we maakten ons geen grote zorgen. Met een beetje rust zou het wel rap over gaan. Ik installeerde Netflix en ik vulde mijn dagen met naar series en films te kijken en met ons Celia’tje te gaan wandelen.
Warme, beschermende hand
Mijn hand legde ik telkens op mijn buik om jou te beschermen, hopend dat je de warmte zou voelen. Een maand later gingen we voor de derde echo en gingen ze testen of je een meisje of een jongen was. Je was weer goed gegroeid en nog steeds was er die stevige hartslag.
Het probleempje was al voor een groot deel opgelost en de dokter dacht dat ik na nog een maandje thuisblijven en rusten wel terug zou kunnen gaan werken. We waren volledig gerustgesteld.
Het meisje Sophia
Enkele dagen later kwamen we te weten dat je een meisje was en werd je voor ons Sophia. Op een van onze vele familiefeesten vertelden we aan iedereen dat je een meisje was en Sophia zou heten. We hebben toen ook je meter en peter gevraagd. Ze waren zo blij en zeiden volmondig ja! Ook je méméke was zeer enthousiast want je bent naar haar vernoemd.
In die maand ben ik volop gaan shoppen met je oma en meter. Een prachtige buggy, alles om je een heerlijk badje te geven en twee schattige pakjes. Ook online had ik mij al volledig laten gaan en onze zolder stond ondertussen al goed vol.
LEES OOK > Mira over verlies van een kind: ‘Sam is gestorven maar hoort bij het gezin’
Opnieuw angst en paniek
Twee dagen voor onze vierde echo moest onze vreugde jammer genoeg weer plaats maken voor angst en paniek. Toen zijn de weken van in en uit het ziekenhuis begonnen. Telkens weer die schrik maar ook telkens weer de geruststelling als we jouw stevige hartslag hoorden.
Het was een donderdag toen we voor het eerst naar het UZ in Gent gingen. Je was toen net 20 weken. We kregen een echo van een halfuur waar we elke deeltje van jouw kleine lichaam konden bewonderen. We hebben gelachen omdat je maar niet stil wou blijven liggen en hevig op en neer aan het wiebelen was. “Allez pruts”, zei de dokter toen ze jouw poep een beetje omhoog duwde om alles goed te kunnen zien.
Jij merkt niets
De dokter vertelde ons ook dat jij van alles wat er gaande was niets merkte. Dat jij lekker op je gemak zat in mama’s warme buik. Het deed zoveel deugd om dat te horen! Ze vertelde ons dat er een kans was dat mijn water te vroeg zou breken, maar dat er veel meer mensen waren waar alles wel goed verliep.
En zelf als mijn water zou breken, wou dat nog niet zeggen dat er dan geen kans meer was. We gingen naar huis hopend dat alles gewoon goed zou gaan en dat alle zorgen voor niets zouden zijn.
Water gebroken
De dinsdag nadien werd onze angst werkelijkheid. Mijn water was gebroken. Ik heb je papa wakker gemaakt en we zijn naar het ziekenhuis gevlogen. Een uur van pure angst voor de dokter daar was. Het zag er niet goed uit.
Toch bleef je hartje hevig tekeer gaan. Uren gingen voorbij en er kwam niets. We kregen terug een beetje hoop. Want dat was wat de dokter vorige donderdag zei, dat het nog goed kon komen. We hadden nog een kans ! Een week heb ik in het ziekenhuis gelegen. Elke dag erbij was een dag gewonnen.
Twee weken nodig
We hebben vele gesprekken gevoerd met verschillende dokters. Moeilijke en hartverscheurende gesprekken. Toen begon het aftellen. Nog twee weken hadden we nodig. Nog twee weken en dan konden ze je helpen moest je op de wereld komen.
Elke dag mochten we naar je hartslagje luisteren en die was zoals altijd zeer hevig, precies hoe het moest zijn. Hoe meer dagen erbij kwamen, hoe meer hoop we kregen. Ervan overtuigd dat jij nog heel lang in mijn buikje zou zitten, gingen we terug naar huis en bleven de dagen aftellen.
Hevige pijn
Het was zaterdag overdag toen ik opeens heel veel pijn kreeg. Ergens wist ik dat het niet oké was , maar ik hoopte dat het wel weer over zou gaan. De pijn werd heviger. Toen we aankwamen in het ziekenhuis zei de dokter dat ik weeën en al wat ontsluiting had. Nog steeds die stevige hartslag. Afwachten was het enige wat we konden doen.
Misschien gingen de weeën wel nog weg, misschien gingen we toch die 24 weken halen en ging toch nog alles goed komen. Blijven hopen op een goede uitkomst, blijven hopen op die kleine kans die ze ons al meer dan een week gaven.
Maar de pijn werd alsmaar heviger en heviger. Je papa en de vroedvrouw zaten naast mij. Elk namen ze een hand zodat ik kon knijpen als ik pijn had. Ze fluisterden mij kalmerende woorden toe. Ik heb uiteindelijk een prikje gekregen waardoor de pijn wegging.
Hartverscheurend nieuws
Nog een echo. Ik moest het weten: ‘Klopt haar hartje nog?’. Maar ik kreeg het hartverscheurende antwoord dat jouw altijd zo hevig kloppende hartje gestopt was met kloppen. We waren uitgevochten.
Weet, lieve schat, dat je mama gevochten heeft tot het allerlaatste moment. Ik had er alles voor over om jou op de wereld te brengen! We hebben met ons tweetjes zo hard gevochten zodat we elkaar op een dag in de ogen zouden kijken en alles oké zou zijn.
Maar het mocht niet zijn, lieve schat.
LEES OOK > Wat je kan doen als ouders hun kind verliezen
Zo klein, zo prachtig
Op zondag 17 februari 2019 om 5.19 ben jij op de wereld gekomen. Zo klein maar toch al zo prachtig! Ze legden jou op mijn buik en ik zag meteen dat je mijn kinnetje en mondje had en het voorhoofd en voetjes van je papa. Je lag daar zo vredig, zo mooi.
De dokters vertelden ons dat jij ook hier niets van hebt gemerkt. Dat jij helemaal geen pijn hebt gehad. Dat jij enkel mijn warme, veilige buik hebt geweten. Daar putten wij nu onze kracht uit, lieve schat. Je bent in het ziekenhuis nog twee daagjes bij ons gebleven. Lekker warm op mijn buik.
De familie is naar jou komen kijken. Ze hebben je in hun armen genomen, je kusjes gegeven en verteld hoe graag ze je zien. Na die twee dagen hebben we je met veel pijn in ons hart een dag moeten achterlaten in het ziekenhuis.
Herinneringen
Wachtend op jou hebben we jouw kastje vol herinneringen helemaal klaar gezet. Je gipsen voetafdrukjes, de echo-foto’s, de herinneringsdoos die we in het ziekenhuis gekregen hebben en de foto’s die een fotograaf van Boven De Wolken is komen nemen toen je net geboren was.
Terwijl ik deze brief aan het schrijven ben lig je naast mij. Nog steeds zie je er zo vredig uit, alsof je in een diepe slaap bent. Het is zo rustgevend om naar je te kijken en voor heel even verdwijnt de pijn en het verdriet omdat je bij ons bent. Wat zou ik je graag voor eeuwig bij me houden! We hebben je voorgesteld aan Bella en Celia. Ze hebben eens goed gesnuffeld.
We praten met jou over wat er op tv is, we zeggen je hoe graag we je zien en hoeveel jij voor ons betekent. De komende dagen gaan we vooral genieten dat je nog bij ons bent. We gaan je bewonderen, knuffelen, verhaaltjes vertellen, samen slapen, we gaan je laten zien hoeveel we van je houden. Je was zo welkom, lieve schat! We gaan je zo hard missen!
Mijn lieve schat, mijn lieve Sophia. Nooit, maar dan ook nooit gaan we jou vergeten.
Altijd zal jij ons eerste kindje zijn.
Ik zie je zo ongelooflijk graag!
Tot ooit, mijn lieve schat.
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 13/09/2019, laatste update op: 31/08/2023