Dagboek Elias, maand 19: ‘Je gaat met grote sprongen vooruit’

Lieve Elias,

De voorbije weken waren door je ziekenhuisopname erg hectisch. We hebben allemaal onze tijd nodig om ervan te bekomen. Je schrikt nog wel eens wakker en dan schreeuw je omdat je niet precies weet waar je bent. Je broer moet nog wat bekomen van zijn eigen virale infectie en ook wij zijn toe aan een verzetje. En dus pakken we onze koffers en boeken we een last-minute weekendje weg.

Thuis op verplaatsing

We zoeken ons een fijn huisje en trekken een weekend naar Den Haag. Na twee weken ziekenhuis doet een andere omgeving ons deugd. Hier is er geen huishouden dat ons roept en geen was die gestreken moet worden. We nemen samen de tram (een pretpark is er niets tegen), we gaan op restaurant (dat gaat steeds makkelijker met jullie twee erbij), we stoppen hier en daar voor een koffietje voor ons. Het bijhorende koekje zijn we al gauw aan jullie kwijt.

’s Nachts huil je hard omdat je niet helemaal op je gemak bent in dat vreemde huis. Dat ziekenhuis is toch niet helemaal in je koude kleren gekropen.

Grote sprongen

‘Kindjes die ziek geweest zijn, die kunnen daarna altijd iets nieuws’, zegt mijn mama me vaak. En ook dit keer blijkt het waar. Je nieuwe kunstjes zijn recht evenredig aan de ernst van je ziekte want het zijn er veel ineens.

Je woordenschat breidt weer erg uit. Je lijkt alles te verstaan wat ik zeg – behalve ‘neen!’ – dat blijft een probleem. Je kruipt opeens ook op de vierwieler die al een tijdje voor je klaarstaat. En waar je vroeger nog met je voeten tussen de wielen bleef steken, bol je nu door de tuin alsof je nooit iets anders gedaan hebt.

En ook in klimmen verleg je je grenzen. Ik mag je niet meer op je stoel zetten – dat doe je nu zelf. Papa klikt de babyset los van je triptrap. En zo zitten er plots twee kleine jongetjes aan tafel die allebei zelf op hun stoel kunnen kruipen.

LEES OOK > Wat met ‘ikke doen!’ wanneer je daar als ouder geen tijd voor hebt?

Dubbel gevoel

Jullie worden allebei groter en zelfstandiger. Dat maakt één en ander wat gemakkelijker. Ik kan jullie kleine dingen vragen en die kunnen jullie nu zelf (schoenen halen, jassen aandoen, melk inschenken). Als ik aan het koken ben, dan hoor ik jullie samen spelen in de tuin en mijn hart wordt er warm van. Ik voel dat het me soms deugd doet dat er wat meer ademruimte is.

Maar twee tellen later mis ik het al: dat kleine baby’tje dat urenlang bij mij lag in de zetel. Of toen je nog bleef zitten waar ik je neerzette – wat rammelen met een stuk speelgoed dat naast je lag.

Het is gek om te ervaren: ik wil jullie bevriezen en voor altijd klein houden. Maar tegelijkertijd wil ik jullie zien en helpen groeien en kijk ik uit naar alles wat jullie nog gaan leren en wat we samen kunnen ontdekken.

Zoals het gaat

Ik probeer het te aanvaarden. Het is zoals het is en het gaat zoals het gaat. Me verzetten tegen de tijd, dat is nog nooit gelukt. Jullie zullen groot worden en voor mij zal dat hoe dan ook te snel gaan.

Ik probeer bewust met jullie bezig te zijn, me niet te verliezen in onbelangrijk geruis om me heen. ’s Avonds kruipen jullie op mijn schoot – allebei vechtend om een been – om te luisteren naar een verhaaltje. Die twee blonde kopjes, ik krijg er geen genoeg van. Blijf nog maar even klein. Er is nog tijd genoeg.

LEES OOK > Ik wil meer qualitytime met de kinderen, hoe begin ik daaraan?

Over mama Saar

Saar woont in het bronsgroene eikenhout van Limburg.  Ze is getrouwd met Wout en samen hebben ze twee zoontjes (Kasper en Elias) en een poes (Dorus).

De tijd waarin Saar niet aan het werken of aan het opvoeden is, houdt ze zich bezig met muziek, lezen en schrijven. Dat doet ze bijvoorbeeld op haar eigen plekje op het wereldwijde web, de blog Paardensaartje.

In het echte leven geeft ze les aan de PXL Hogeschool in Hasselt. Met veel passie en liefde voor het vak helpt ze daar kleuterleid(st)ers opleiden.

Benieuwd naar hoe de eerste maanden van Elias verliepen? Lees hier alle eerdere dagboeken.

Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.

Tags: dagboek Elias, peuter