Lieve Elias,
Jouw 18de levensmaand is er eentje die ik nooit zal vergeten. Het begon veelbelovend. We trokken op zondag vaak de natuur in met ons gezin.
We genoten van het samenzijn, van de frisse buitenlucht en jij stapte voor het eerst in de sneeuw. Maar ergens halverwege de maand werd je plotseling ernstig ziek.
Niet pluis
Je had wat koorts en we gingen meteen naar de huisarts. Op een lichtjes rode keel na was er aan jou niets te zien. Maar die nacht sliep je eigenlijk nauwelijks en bleef je onrustig.
’s Morgens zie ik meteen dat je je nekje raar houdt en we vertrekken naar de pediater. Mijn moederinstinct geeft me duidelijk aan dat er iets niet pluis is. De pediater besluit om je onmiddellijk op te nemen voor onderzoeken.
LEES OOK > Wanneer is je kind te ziek voor de opvang?
Over mijn grenzen
Dan gaat het plotseling heel snel. Er wordt bloed genomen en een urinestaal en een uur later zegt de arts me dat ook een ruggenprik nodig zal zijn. Ik voel de grond onder mijn voeten wegzakken want ik wil niet dat je zoiets moet ondergaan.
Maar het moet. Ik blijf in de gang staan en papa gaat met je mee. Ik kan het niet aanzien hoe ze je moeten vasthouden om de prik veilig te laten verlopen.
Daarna volgen nog scans van je longen en van je nek. Al mijn moedergrenzen worden in hoog tempo overschreden en ik huil veel die dag.
Voor mijn ogen zieker
We weten nog altijd niet wat er precies met je aan de hand is, maar ik zie je voor mijn ogen zieker worden.
Ik word gek van die reddeloosheid en die onmacht. Ik wou dat ik het van je kon overnemen.
Ik wou dat dit niet gebeurde. Ik wou dat het een boze droom was.
Wanneer de diagnose uiteindelijk gesteld wordt, worden we met spoed overgebracht naar een ander ziekenhuis waar de juiste expertise aanwezig is om jou te kunnen behandelen. Een intensieve antibioticakuur moet de infectie uit je lichaam krijgen.
LEES OOK > Hulp vragen is geen schande
Moord en brand
Wat dan volgt zijn ein-de-loze dagen in het ziekenhuis. Je papa en ik wisselen elkaar af. Thuis wacht er immers nog een kindje op ons dat ook onze zorg en aandacht nodig heeft.
In het ziekenhuis wandelen we samen door de gangen. We spelen in de speelkamer en proberen je te entertainen in onze ziekenhuiskamer. Regelmatig prul je aan je katheder en dus moet je erg vaak opnieuw geprikt worden.
Je schreeuwt moord en brand wanneer de verpleegkundigen in je buurt komen en ook het toedienen van de antibiotica gaat niet altijd gemakkelijk. Maar het moet om je beter te maken.
Het is een erg dubbel gevoel: ik ben tegelijk dankbaar voor de goede zorgen van de verpleging en toch ook boos omdat je het allemaal moet meemaken.
Ik moet zo vaak mijn tranen doorslikken als ik merk dat je pijn hebt of verdrietig bent. Ik word boos op mezelf om de kleine zorgen die een week geleden mijn gedachten nog beheersten.
Beter
Elke dag zien we je een beetje meer weer jezelf worden. Je speelt weer, je eet beter, je slaapt minder en je lacht ons weer vaker toe. Ik ben zo blij dat je het goed doet.
De artsen zetten ons echter gauw met onze voeten op de grond. Er kan pas van ontslag gesproken worden wanneer ook je bloedwaardes weer gezond zijn. Dus ploeteren we nog even voort en hopen we op het beste.
LEES OOK > Perfecte ouders bestaan niet: pleidooi voor mild ouderschap
Naar huis!
En na wat voelt als een eeuwigheid is het eindelijk zover: de dokters geven groen licht en we mogen je weer mee naar huis nemen. Daar moet je nog een tijdje thuis uitrusten en verder antibiotica krijgen.
Het kan ons niet deren, we zijn zo blij dat we je eindelijk weer zonder draadjes en verbanden in onze auto kunnen zetten. ’s Avonds eten we frietjes om je thuiskomst te vieren.
Ik ruim met plezier de rommel op die jij en je broer in minder dan tien minuten weer hebben kunnen maken. Ik besef dat we er goed vanaf gekomen zijn en ik wens mijn twee jongens vanuit het diepste van mijn hart een erg goede gezondheid toe.
Dankbaar kruip ik mijn bed in. De wetenschap dat al mijn jongens weer in hun eigen bed liggen, maakt mij heel even zielsgelukkig.
Benieuwd naar hoe de eerste maanden van Elias verliepen? Lees hier alle eerdere dagboeken.
Over mama Saar
Saar woont in het bronsgroene eikenhout van Limburg. Ze is getrouwd met Wout en samen hebben ze twee zoontjes (Kasper en Elias) en een poes (Dorus).
De tijd waarin Saar niet aan het werken of aan het opvoeden is, houdt ze zich bezig met muziek, lezen en schrijven. Dat doet ze bijvoorbeeld op haar eigen plekje op het wereldwijde web, de blog Paardensaartje.
In het echte leven geeft ze les aan de PXL Hogeschool in Hasselt. Met veel passie en liefde voor het vak helpt ze daar kleuterleid(st)ers opleiden.
Met een baby in huis ziet je leven er een pak anders uit. Daarom krijg je als jonge ouder gratis ‘Brieven aan Jonge Ouders’, een tijdschrift van de Gezinsbond boordevol herkenbare verhalen en boeiende weetjes. Ook kan je je inschrijven voor onze maandelijkse nieuwsbrief die perfect de leeftijd van je kindje volgt. Schrijf je hier snel in!
Gepubliceerd op: 29/06/2019, laatste update op: 10/02/2022Tags: dagboek Elias