De papa van Arno Tack (14 jaar) uit Hansbeke had tweeënhalf jaar geleden een ongeval. Sindsdien is hij verlamd vanaf zijn middel. In ons magazine De Bond vertellen papa Bert en mama Alissa hun verhaal. Ook op Arno had het ongeval een grote impact. We vroegen hem hoe hij het allemaal ervaren heeft en hoe het nu is.
Arno is de oudste van vier kinderen. Hij heeft nog een broer Ramón (6) en twee zusjes Liese (9) en Ella (2). Arno herinnert zich de dag van het ongeval nog alsof het gisteren was. ‘Wij waren een dagje naar Pairi Daiza. Papa was niet meegegaan omdat hij in de frituur ging werken’, vertelt hij. (Vader Tack begon achttien jaar geleden met een frituur die hij heeft uitgebouwd tot een heel goed draaiende zaak, nvdr.)
Bang in de auto
‘Het was vijf dagen voor ik naar het middelbaar zou gaan’, gaat Arno verder. ‘Een nieuwe school, voor het eerst naar Gent. Maar van het ene moment op het andere werd dat compleet naar de achtergrond geschoven. Daar in Pairi Daiza kreeg mama telefoon van papa, ze weende.
Papa was aangereden door een tractor die een voorrang negeerde. Ook al probeerde mama ons wat gerust te stellen, ik had natuurlijk wel door dat het ernstig was. We moesten nog het hele eind terug met de auto naar huis, ik probeerde de kleintjes rustig te houden. Ella was amper een jaar, zij besefte niet wat er gebeurde.
Ik was maanden daarna nog bang in de auto. Ook al reden we niet snel, ik had altijd het gevoel dat we veel te snel gingen.’
Geen begrip op school
‘We zijn bij thuiskomst naar papa geweest. De dokter zei dat het niet meer goed zou komen. Ik had het heel lastig, zeker die eerste maanden. Mama had op mijn nieuwe school verteld wat er gebeurd was. Maar ik ervaarde weinig begrip en medeleven van leerkrachten.
Ik ging bijna elke avond na school op bezoek bij papa. Met de tram naar het UZ. Toen ik op een keer het huiswerk dat we pas de dag ervoor hadden gekregen niet had gemaakt omdat ik laat thuis was na het ziekenhuishuisbezoek, kreeg ik de opmerking dat ik me wat meer op school zou moeten toeleggen. En zo kreeg ik regelmatig dat soort opmerkingen.
Ik kan niet goed mijn mond houden als er iets gebeurt dat ik als onrechtvaardig ervaar, wat me niet in dank werd afgenomen. Het liep dus niet goed. In het tweede jaar kreeg ik zware maagproblemen. Begin van dit schooljaar ben ik veranderd van school, nu is het wel oké.’
LEES OOK > Psychiater Uus Knops verloor zelf broer in ongeval: ‘De dierbare en het gemis zijn er altijd’
Ik zweeg over mijn zorgen
Arno: ‘Het was hard om papa zo in het ziekenhuis te zien, zeker in het begin. Toen hij wat vooruitgang boekte was het leuker. Ik ben niet zo’n prater. Tegen mijn vrienden sprak ik er niet over. Als oudste had ik ook het gevoel dat ik mama moest sparen. Dat heb ik nog altijd. Ze heeft al zorgen genoeg, dan moet ik niet ook nog eens met de mijne afkomen.
De pijn die papa altijd heeft, vind ik het ergste. Zijn benen zijn verlamd maar toch zijn die zenuwpijnen er. Ik ben een tijd naar een psycholoog geweest. Om me te helpen alles te verwerken. Maar helemaal goed is het nog niet.’
Rotsen beklimmen zonder papa
‘Ik probeer niet te denken aan hoe het zou geweest zijn als dit niet was gebeurd. Alleen aan die ochtend voor ons vertrek denk ik soms. Dat papa toen zei dat hij liever met ons zou meegaan naar Pairi Daiza. Was hij maar mee geweest. Maar daar heb je niks aan, dus probeer ik dat scenario niet te veel door mijn hoofd te laten gaan.
Papa is avontuurlijk en ik ook. We gingen elk jaar skiën en snowboarden. Nu kunnen we dat niet meer samen doen. Als we op reis gaan willen we de bergen intrekken, maar hij kan niet mee. Onlangs gingen we naar Spanje, daar hebben we rotsen beklommen en mega mooie uitzichten gezien. Nu heb dat ik met mama alleen gedaan, vroeger zou papa daar zeker bij geweest zijn. En dat valt weg, dat vind ik heel jammer.
Het enige voordeel is dat papa nu meer thuis is. Met de frituur was hij ’s avonds doodmoe. Maar in het weekend deden we in de namiddag wel veel met zijn allen samen. Nu is hij elke dag thuis, dat is wel leuk.’
LEES OOK > Kan ik nu goedkoper naar de psycholoog?
Samen dansen kan niet meer
Ook Liese, de zus van Arno, zou haar ‘gezonde’ papa wel terug willen: ‘Ella en Ramón herinneren zich papa niet meer zo goed van voor het ongeval’, zegt ze, ‘maar ik en Arno wel. Ik herinner me een moment toen we nog boven de frituur woonden en ik de klaspop van de kleuterklas mee had naar huis. Het liedje “Green eyes” speelde en papa pakte mij en we dansten op de muziek. Dat kan nu niet meer.’
Zowel Arno als Liese gingen na het ongeval naar een psycholoog om te praten over de impact ervan op hun leven en wat ze daarbij voelden. ‘Goed dat we dat konden betalen”, zegt hun mama, ‘maar het is echt duur. Vreselijk voor wie het nodig heeft en het niet kan betalen. Psychologische ondersteuning voor kinderen en jongeren zou voor iedereen betaalbaar moeten zijn.’
Dat vindt ook de Gezinsbond die pleit voor betaalbare én meteen toegankelijke psychische zorg. Er zijn al stappen gezet op dat vlak, maar er is meer nodig. Meer hierover kan je lezen op de website van de Gezinsbond.
Foto: Kristof Ghyselinck
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten.
Gepubliceerd op: 21/03/2022, laatste update op: 25/04/2022