Alleenstaande mama Sabine vertelt het bijzondere verhaal van haar zoon Giel: over karma en de leer van Boeddha en over Giels keuze om monnik te worden in India. Dit verhaal gaat over de liefde van een moeder voor haar zoon. Over onvoorwaardelijk graag zien en je toch niet hechten.
Sabine is in Vlaanderen vooral bekend als de mama van Monnik Giel. Al van jongs af aan was het duidelijk dat Giel bijzonder was. Hoogbegaafd, gepest op school… het was niet altijd even gemakkelijk. Maar ondertussen is de jonge Giel opgegroeid tot een kritische jongeman die overal respect krijgt.
Klik & Karma
Sabine: ‘Toen Giel een jaar of zeven was, zag ik bij de bakker een foldertje liggen: de aankondiging van een lezing door een boeddhistische leraar. Ik ging er naartoe en nam Giel uiteraard mee.
Het boeide hem enorm. Hij voelde meteen een klik, ook al was hij nog maar een kind. Ook ik was gefascineerd. Ik ontdekte dat het allemaal draait rond het nemen van je verantwoordelijkheid. Jijzelf bent verantwoordelijk voor je daden. Niet God, niet iemand anders. Wauw, zo eenvoudig maar zo geweldig, die filosofie.”
You can go
Sabine: ‘Het boeddhisme heeft ons leven enorm veranderd. Vooral het mijne, want bij Giel leek het alsof het altijd al in hem zat. Acht was hij toen hij ‘The Cup’ zag, een film over een Tibetaans klooster.
Hij wou toen per se een pij, en even daarna begon hij te zeggen dat hij naar het klooster wou. Hij vroeg dat ook regelmatig aan twee van onze leraars maar die antwoordden dat hij hier eerst zijn studies moest uitdoen.
Toen Giel vijftien was en het op school echt niet meer lukte, ging hij nog eens aan onze leraar vragen of hij mocht vertrekken. Die leraar zei: ‘What if I say no?’ Er volgde een lange pijnlijke stilte, en toen antwoordde Giel, met een piepstemmetje: ‘Dan weet ik het niet meer…’
En de leraar zei: ‘YES! You can go.’ Giel had de motivatie gegeven die de leraar wou horen. Nu ik al twee keer in het klooster ben geweest, snap ik dat. Je moet het héél hard willen om het vol te houden.’
Heisa in de media
Sabine: ‘Toen bekend werd dat Giel zou vertrekken naar het Jonangklooster in India, zijn veel mensen geschrokken. Heel wat mensen uit mijn vriendenkring wisten zelfs niet dat wij boeddhisme praktiseren. Je doet dat uiteindelijk voor jezelf, je loopt daar niet mee te koop.
De reactie van de media was wel hevig, dat had ik zo niet ingeschat. Maar omdat ik intussen geleerd had om niet mee te gaan in zulke negatieve emoties, raakte het mij niet. Ook Giel bleef er kalm bij.
Op een bepaald moment zat hij in een tv-programma waar Marcel Vanthilt hem een beetje zat uit te lachen, maar Giel ging daar heel vlot door. Op een rustige manier en met een ongelooflijke wijsheid. Ik keek naar hem en dacht alleen maar: ‘Wauw.’
Door heel die heisa is hij pas drie maanden later kunnen vertrekken, wat onpraktisch was omdat we zijn vliegtuigticket al geboekt hadden. Maar zonder al die media-aandacht zat jij hier nu niet. Giel heeft heel veel mensen kunnen bereiken en steunen en daardoor kon het Jonang Kalachakra Centrum in België ontstaan.
Zie je, ook uit negatieve toestanden komen mooie dingen voort! Zelfs het feit dat Giel zo zwaar gepest werd op school, gaat een positief gevolg hebben. Want later gaat hij kinderen die ook in die situatie zitten, heel goed kunnen begrijpen én helpen.’
LEES OOK> De rol van ouders bij pesten op school
De perfecte man
Sabine: ‘Voor mij was het emotioneel heel makkelijk om Giel naar India te laten vertrekken. De meeste westerse mensen hebben het moeilijk met loslaten omdat we er op getraind zijn om ons te hechten.
Maar in het boeddhisme leer je om je niet te hechten. Je leert om onvoorwaardelijk lief te hebben en grote diepe liefde te voelen, zonder te ‘pakken’ en te ‘hebben’, want dan komt er sowieso pijn bij kijken.
Ik heb Giel nog geen seconde gemist … behalve op praktisch vlak! (lacht) Er viel voor mij een grote steun weg, want hij is een droom in het huishouden. Ah ja, ik heb hem getraind hé, van kleins af aan moest hij opruimen wat hij vuil maakte. Hij is eigenlijk de perfecte man, maar helaas … monnik! (lacht)’
Basic
Sabine: ‘Giel woont intussen al vier jaar in India. Hij is in het klooster nu aan een universitaire opleiding begonnen die tien tot vijftien jaar kan duren. Hij had hier alles maar heeft dat allemaal achtergelaten. Daar leeft hij in een totaal andere cultuur en bezit hij quasi niets.
De winters zijn barkoud want hij zit op 2.400 meter hoogte, maar toch moet hij het stellen met een klein elektrisch vuurtje dat af en toe ontploft, met dunne raampjes en een gat onder deur. Douchen doet hij buiten in een hokje, met een simpele emmer water. Maar hij neemt dat er allemaal bij en beklaagt het zich niet.
Andere monniken vertelden mij dat ze ervan uitgingen dat Giel het geen jaar zou uithouden. Ze kenden hem niet, maar geloofden niet dat een westerling erin zou slagen omdat het zo ontzettend zwaar is.
Monnik zijn heeft vooral een praktische reden: het klooster zorgt voor hem zodat hij zich niets moet aantrekken en tijd heeft om te studeren. Die pij en dat kale hoofd, dat zijn reminders. Ze herinneren hem eraan dat hij zich moet focussen op de leer van Boeddha en op niets anders.’
Connectie
Sabine: ‘Giel komt ooit terug naar België, maar ik heb geen idee wanneer dat zal zijn. Als hij afgestudeerd is, heeft hij een diploma dat gelijkstaat aan dat van doctor. In Amerika wordt dat diploma erkend en kun je dan les gaan geven, misschien komt dat ook nog in Europa.
Zelfs als hij hier gewoon op een lezing aanwezig is, komt er een hoop volk op hem af, dus ik denk niet dat hij werkloos zal zijn. Ik hoor mensen regelmatig zeggen dat ze op spiritueel vlak een connectie voelen met Giel. ‘Toen ik hem zag, voelde ik iets in mijn hart en begon ik te huilen.’ Wauw. Een jongen van negentien die overal respect krijgt, het is echt bijzonder om dat mee te maken.’
Foto: Kristof Ghyselinck
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 07/05/2018, laatste update op: 16/06/2023