Wat als zwanger worden niet lukt? Matti en Lynn uit Oudenaarde voelden zich vijf jaar geleden helemaal klaar voor kinderen. Er volgde een jaar van hoopvol wachten en groeiende ontgoocheling telkens als het weer niets bleek. Ook de medische weg leidde niet tot een zwangerschap. Intussen kwam Antonio zich als pleegkindje bij hun gezin voegen. ‘Ook als het leven niet loopt zoals je het gewild had, kan het mooi en zinvol zijn’, leerde het koppel.
Tussen hoop en ontgoocheling
Lynn en Matti leerden elkaar kennen op hun achtentwintigste. De relatie zat goed, ze hadden werk en Matti had een eigen huis. ‘Onze kinderwens was groot. Na een maand of zes besloten we om de voorbehoedsmiddelen achterwege te laten’, vertelt Matti.
‘Het was maand na maand verwachtingsvol uitkijken. Bij enkele dagen over tijd deed ik soms al een zwangerschapstest’, gaat Lynn verder. ‘Elke keer waren daar toch weer mijn maandstonden, en de teleurstelling. En weer wachten en hopen op volgende keer beter.’
‘Van iets intiems tussen ons twee waren we ineens overgeleverd aan dokters en verpleegkundigen’
‘Na drie maanden dachten we: misschien moeten we nog meer ons best doen. Extra gezond eten en leven, uitrekenen wanneer het beste moment was om te vrijen enzovoort.
Het mocht niet baten. Misschien waren we er net te veel mee bezig, dus probeerden we het wat los te laten. Maar ook de elfde en twaalfde maand gingen voorbij zonder dat ik zwanger werd.’
Het lag aan mij
Intussen kregen vrienden van Matti en Lynn wel kindjes. Lynn: ‘We gunden het hen, maar babyborrels wakkerden ons verlangen naar een kindje extra aan. In de auto naar huis vloeiden vaak de traantjes. En dan waren er ook nog de vragen van familie en omgeving: “En??? Wanneer een kindje?”
In het begin maakten we er ons vanaf met: we zijn nog niet zo lang samen, of we willen eerst ons huis af hebben. Maar naarmate de tijd vorderde, werden die vragen pijnlijker.’
‘Een spermastaal toonde aan dat de kans dat ik op natuurlijke manier een kind zou verwekken uiterst klein was’, vertelt Matti. ‘Een zware klap. Naast een droom die aan diggelen valt, spoken er ook allerlei gedachten door je hoofd.
Dat Lynn misschien niet bij mij zou blijven omdat ik haar geen kinderen kon geven bijvoorbeeld. Als je geen kinderen kan verwekken, voel je je ook mislukt als man.’
LEES OOK > Zwanger met ivf: ‘Ik wil het taboe rond kunstmatige bevruchting doorbreken’
Als zwanger worden niet lukt
‘Bij wie de oorzaak lag, maakte voor mij niks uit’, zegt Lynn. ‘En ik wilde met Matti mijn leven opbouwen, om wie hij is. Als zwanger worden niet lukte, dan was dat een opdoffer, maar dan zouden we samen uitzoeken hoe we daarmee konden omgaan.
Gelukkig hebben we altijd veel gepraat, ook over moeilijke zaken. We bekeken open de opties.
Ik had een voorkeur voor inseminatie met donorsperma waarbij bevruchting toch op een ietwat natuurlijker manier gebeurt. (In het lichaam van de vrouw worden de zaadcellen losgelaten op de eicel waarbij de snelste het haalt.)
De methode waarbij ze zaad van Matti zouden selecteren en de ‘beste’ zouden inbrengen in een eicel voelde nog kunstmatiger dan het al zou worden.’
‘Wij wilden dolgraag mama en papa zijn, en er zijn zoveel kinderen die wachten op pleegouders’
‘Ik had het er moeilijk mee dat het kindje dan genetisch niets van mij zou hebben’, zegt Matti. ‘Ik lijk heel erg op mijn vader. Daar word ik vaak op aangesproken. We werken in hetzelfde bedrijf: mijn vader meet op bij klanten en ik ga daarna plaatsen.
Soms denken mensen zelfs dat ik mijn vader ben. Dat ik nooit een dochter of zoon zou hebben die op mij leek, was een harde noot. Als ik er nu op terugkijk zou ik er niet meer zo aan vasthouden. Maar toen kon ik de klik niet maken.’
LEES OOK > Als de coronacrisis zelfs je kinderwens on hold zet
Kinderwens
‘Het idee dat een mens bestaat om zich voort te planten zit er diep in’, zegt Lynn. ‘Dat het bij ons niet vlot liep dwong ons na te denken over fundamentele zaken. Wat betekent mens zijn voor ons? Is voortplanting daarin essentieel? Is een leven zonder kinderen minder zinvol?
Voor ons is de zin van het leven: bijdragen aan de ontwikkeling van kinderen, maar ook van onszelf en de maatschappij. We beseften dat onder onze kinderwens de behoefte zat om te zorgen voor een kind.
We begonnen aan de medische weg, maar lieten ons tegelijk ook op de wachtlijst zetten voor adoptie. Een adoptieprocedure betekent immers heel lang wachten, dan kon die wachttijd maar beter al beginnen te lopen.’
LEES OOK > Adoptiemama Fanny: ‘Graag zien is wat ons met elkaar verbindt’
Medische molen
‘In elke fase hebben we de tijd genomen om teleurstellingen en moeilijke knopen te verwerken voor we een volgende stap zetten. Ik kan het andere koppels die het meemaken alleen maar aanraden.
Ook in de vruchtbaarheidsbehandelingen probeerden we ons eigen ritme te volgen. Je komt van iets intiems tussen jullie twee in de molen van de medische wereld terecht: op die en die dag naar het ziekenhuis, hormonenspuiten die een zware impact hebben op je lichaam en je gemoed, …
Toch probeerden we te bewaken wat voor ons oké voelde. We hebben dus niet alles gevolgd zoals de dokters het voorstelden.
Als je met een pak onverwerkte ervaringen en emoties uiteindelijk zwanger wordt, is dat niet goed voor jezelf en ook niet voor het kindje dat in jou groeit. Na drie medische pogingen zijn we ermee gestopt en gingen we ons op de adoptieprocedure richten.’
Van adoptie naar pleegzorg
‘Er komen veel minder kinderen in aanmerking voor adoptie dan vroeger’, vertelt Lynn. ‘Het is goed dat ze nu meer in de eigen cultuur en in het eigen gezin kunnen opgroeien en daar ondersteund worden, maar daardoor is het vaak heel lang wachten.
Tijdens een vormingsbijeenkomst voor kandidaat-adoptieouders leerden we pleegzorg kennen. Na rijp beraad hebben we ons kandidaat gesteld.’
‘Neem de tijd om teleurstellingen te verwerken en probeer – ook in de medische mallemolen – je eigen tempo te volgen’
‘Onze omgeving waarschuwde voor de pijn als een kindje waar we een tijdlang voor hadden gezorgd weer naar de eigen ouders moest’, herinnert Matti zich. ‘Ook mijn vader wilde ons behoeden voor nog maar eens verdriet.’
‘Pleegzorg is per definitie tijdelijk’, legt Lynn uit. ‘Wij beseften dat het kindje moeten afstaan ontzettend pijn zou doen. Maar hoort afscheid niet bij het leven? Wij wilden mama en papa zijn, maar hadden geen kind, en er zijn zoveel kinderen die wachten op iemand om voor hen te zorgen.’
En toen kwam Antonio
‘Iedereen moet in zo’n situatie doen wat hij of zij denkt dat het beste is. Ons leek pleegzorg beter dan de natuur per se te willen forceren. Het paste bij wie wij zijn en wat voor ons belangrijk is’, vindt Lynn.
‘Bij pleegzorg moet je de biologische ouders mee hun rol laten spelen, en je wordt ook nauw opgevolgd. Terecht, maar je moet het er wel bijnemen.’ En zo kwam Antonio als baby van vier maanden bij Lynn en Matti. In langdurige pleegzorg, dus voor minimum een jaar.
De mama van Antonio had hem vrijwillig afgestaan, met de bedoeling hem weer bij haar te nemen zodra haar situatie dat toeliet. ‘Meteen na zijn geboorte kwam hij in een gezin dat crisispleegzorg doet, en daarna bij ons’, vertelt Lynn.
‘Hij was dus van in het begin liefdevol en stabiel verzorgd. Dat is een groot voordeel. Sommige kinderen hebben meer trauma’s opgelopen voor ze in een pleeggezin komen.’
We hebben het zo goed samen
‘Toen Antonio een tijdje bij ons was, polste de mama of we hem eventueel zouden adopteren’, vertelt Matti. ‘Maar we durfden er toen onze hoop niet op stellen, om ontgoocheling te vermijden.’
Toen haar situatie niet verbeterde, stelde ze ook officieel haar vraag voor adoptie. Iets waar Matti en Lynn uiteraard graag op ingingen.
‘Ik ervaar nu dat je ook zonder biologische band heel veel van een kind kunt houden. Ik voel me helemaal vader’, zegt Matti. ‘Antonio beschouwt ons ook als zijn mama en papa. Het is een moeilijke weg geweest, maar zo goed als we het nu samen hebben… het is perfect.”
Lynn: ‘We droomden van twee kinderen. Wellicht komt er ooit wel nog een pleegkindje. Als je de tijd neemt om te verwerken en stappen te zetten op het tempo en in de richting die bij je past, komt er wel iets op je pad. Dat vertrouwen heeft ons gelukkig nooit verlaten.’
Matti en Lynn willen met hun verhaal andere koppels met vruchtbaarheidsproblemen een hart onder de riem steken. ‘Als zwanger worden niet lukt, dan lijkt het alsof je alles alleen meemaakt, terwijl het een probleem is waar alsmaar meer mensen mee te maken krijgen.’
Meer info
- De Verdwaalde Ooievaar is een vereniging voor wensouders en professionelen rond het thema (onvervulde) kinderwens. De organisatie geeft informatie en steun en doet ook aan sensibilisering en belangenbehartiging.
- Voor meer informatie over pleegzorg kun je terecht bij Pleegzorg Vlaanderen
Foto’s: NDW
Dit artikel verscheen in februari 2021 in De Bond, het ledenblad van de Gezinsbond. De Bond kan ook bij jou (gratis!) in de bus vallen. Het enige wat je hoeft te doen, is lid worden. Nieuwtjes en activiteiten van de Gezinsbond meevolgen kan ook via Facebook, Twitter en Instagram.
Gepubliceerd op: 27/01/2021, laatste update op: 02/02/2022