Niets dat je leven zo op z’n kop zet als een kind krijgen. Maar wat doet het met jou en je gezin als je zelf nog niet zo lang kind-af bent? Laila ontdekte op haar veertiende dat ze zwanger was. Intussen is haar zoontje Mauro twee en gaat zij naar het laatste middelbaar. Terwijl vriendinnen hun zakgeld spenderen aan schmink en snoep, spaart deze zeventienjarige tienermama voor de toekomst van haar zoontje. Respect!
Tienermama
Laila, wat ging er door je heen toen je vermoedde dat je zwanger was?
Laila: ‘Eerlijk? Ik dacht: ‘Fuck! Wat nu?’ Het is allemaal wat raar verlopen … Eigenlijk was ik al bijna zeven maanden zwanger voor ik het officieel wist.
Tja, hoe gaat dat? Uiteraard had ik al wel iets door, maar ik denk dat ik het lange tijd voor mezelf heb ontkend. Ook omdat ik totaal niet wist hoe ik het aan mijn ouders zou vertellen. Hoe zeg je zoiets in hemelsnaam? Probeer je dat eens in te beelden: je bent veertien en je moet thuis vertellen dat je misschien zwanger bent …
Omdat ik dat totaal niet zag zitten, schoof ik het constant voor me uit. Tot het moment dat het gewoon niet meer ging. Op school kwamen er vragen over mijn dikke buik, en toen ik een keertje samen met mijn ouders naar de sauna ging, konden ook zij er niet langer naast kijken. Gevolg: de volgende dag zat ik samen met mama bij de dokter voor een bloedproef.’
LEES OOK > Tienermoeder Laila is nu mama van drie. Hoe houdt ze alle bordjes in de lucht?
Na die bloedproef en een bezoek aan de gynaecoloog wist je ‘t zeker: zwanger! En dan?
Papa (komt tussen): ‘Amai, dat was voor mijn vrouw en mij nogal een koude douche!’
Laila: ‘Zelf was ik natuurlijk ook helemaal in shock. We konden allemaal maar één ding denken: ‘Wat gaan we ermee doen?’ Thuis zijn we meteen alle mogelijkheden beginnen te overlopen. Abortus was geen optie omdat ik al te ver was en adoptie zagen we ook totaal niet zitten. Ik ben namelijk zelf geadopteerd …’
Papa: ‘Mijn vrouw en ik konden geen kinderen krijgen. Bijna vier jaar hebben we uiteindelijk gewacht voor we Laila konden adopteren. En nu zouden we gewoon een gezond kindje weggeven? Dat konden we echt niet over ons hart krijgen.’
Laila: ‘Ik ben heel blij dat mijn ouders er ook zo over dachten.’
Papa: ‘We hadden bovendien schrik dat Laila het ons later kwalijk zou nemen: ‘Van jullie moest ik mijn kindje wegdoen omdat ik er niet voor kon zorgen!’ Dus hebben we met z’n drieën de knoop doorgehakt en beslist dat we het zouden proberen.’
Trots & Schande
Met z’n drieën, dus je hebt geen contact meer met de papa van Mauro?
Laila: ‘Toen ik hem vertelde dat ik zwanger was, liet hij meteen weten dat ik hem met rust moest laten: ‘Ik wil niets meer met jou te maken hebben.’ Dus ja … daar sta je dan, hè! Nu zie ik hem nog af en toe maar dan loop ik snel langs hem heen. Ik heb hem uit mijn leven gebannen, en ik denk dat dat een goede beslissing was.’
Hoe reageerde de rest van je omgeving op het nieuws?
Laila: ‘Wat gaan ze op school zeggen?, daar had ik zelf het meeste schrik van. Het CLB en de leerlingenbegeleiding heeft toen een klasgesprek geregeld waarin ik kon vertellen dat ik zwanger was. Ik was natuurlijk doodzenuwachtig, maar merkte al snel dat iedereen oké reageerde. Pfieuw! De meesten wilden graag weten of het een jongen of een meisje werd.
Wat later, tijdens de middagpauze, was het geroddel duidelijk begonnen. Ineens werd ik door iedereen aangestaard. Er waren zelfs meisjes die niets meer met mij wilden te maken hebben. Hoe irritant dat ook was, ik heb toch geprobeerd om er mij over te zetten: Laat hen gewoon kijken en roddelen. Het is mijn beslissing!’
‘Mama heeft uiteindelijk de navelstreng doorgeknipt. En trots dat ze was! Je zag haar helemaal opfleuren.’
Papa: ‘Ook in de familie was niet iedereen er even gelukkig mee …’
Laila: ‘Mijn oma’s! De ene was eerst geschrokken, maar vond het uiteindelijk vooral fijn dat ze haar eerste achterkleinkind nog kon meemaken. Ik vond het super dat zij zo trots was. De andere oma … zij had het er véél moeilijker mee en was ervan overtuigd dat ik mijn leven vergooide: Laila, wat heb jij nu voor, kindje?!’
Papa: ‘Je hoort ook grove dingen, hoor! Er waren zelfs mensen die vonden dat wij ons schuldig moesten voelen omdat we Laila niet goed hadden opgevoed.’
Laila: ‘Of ze zeiden dat ik de familie ten schande bracht! (stil) Je kunt die reacties wel proberen te negeren, maar uiteindelijk raken ze je toch.’
LEES OOK > LEES OOK > Experte Kirsten Elen: ‘Bij tienerzwangerschap is steun door ouders, vrienden en omgeving het allerbelangrijkste’
En je vriendinnen?
Laila: ‘Die waren fantastisch! Zij zijn me blijven steunen en stonden altijd voor me klaar. Ook op school hebben ze mij zoveel mogelijk geholpen. Soms zelfs een beetje té veel, want ineens wilden ze met z’n allen mijn zware kaften dragen: ‘How! Nu kan ik nog alles zelf, hoor! Kom maar eens terug als mijn weeën beginnen.’ (lacht)’
Slabbetjes & School
Hoe heb je je voorbereid op het leven als tienermama?
Laila: ‘Eigenlijk had ik daar geen tijd meer voor. En ik moest intussen gewoon naar school blijven gaan.’
Papa: ‘We hebben vooral uitgezocht hoe we dat hier het beste konden aanpakken: er kwam een klein boeleke bij, maar Laila moest zeker ook haar school afmaken. Uiteindelijk is mijn vrouw een jaar thuisgebleven om voor Mauro te zorgen, ik heb vier maanden verlof genomen, en de dokter kon het regelen dat Laila in het begin maar halve dagen naar school moest.’
En de bevalling zelf?
Laila: ‘Man, man, man, dat was wat! Eerst heb ik thuis keihard liggen afzien, eigenlijk omdat ik niet doorhad dat mijn weeën al begonnen waren.’
Papa: ‘Ze lag te roepen en te bonken op de muur. Dus wij snel naar het ziekenhuis …’
Laila: ‘Bleek dat ik al vier centimeter ontsluiting had! Toen ik dat hoorde, begon ik vreselijk te stressen: ‘Persen, hoe moet dat en wanneer mag ik daarmee starten?’ Wat later wou de bevalling echt niet vlotten en raakte ik helemaal in paniek. Gelukkig was mijn moeder er om mij gerust te stellen. En zo had ik meteen ook iemand om heel hard in te knijpen. (glimlacht) Mama heeft uiteindelijk de navelstreng doorgeknipt. En trots dat ze was! Je zag haar helemaal opfleuren.
En dan ben je ineens zelf mama. Hoe voelde dat?
Laila: ‘Héél raar! Toen ze Mauro in mijn armen legden, was ik ontzettend opgelucht: ‘Joepie, hij is er eindelijk!’, maar tegelijk een beetje radeloos: ‘En nu? Hoe moet ik dat hier nu verder doen?’
Gelukkig was Mauro een heel braaf ventje. Hij weende niet zo veel en sliep telkens netjes tot hij honger had. Voorbeeldig! ‘s Nachts moest ik natuurlijk wel opstaan om hem te voeden. Daar had ik het nogal lastig mee. Gelukkig mocht ik die eerste periode halve dagen thuisblijven, want anders had ik het nooit volgehouden.’
Mis je Mauro als je op school bent?
Laila: ‘Goh, het is daar zo druk dat ik vooral met school bezig ben. Al vragen ze in de klas natuurlijk wel hoe het met mijn zoontje gaat. Ze zijn helemaal verzot op Mauro: Zo’n schattig ventje. Als hij wat ouder was, mocht hij mijn lief zijn!’
Make-up & uitgaan
Mauro is nu twee. Een moeilijke leeftijd?
Laila: ‘Het is een uitdaging, ja! (glimlacht) Hij begint overal op te kruipen en aan te prutsen. Zijn favoriete hobby: mijn stagepapieren vol kladderen met roze stift.
Of het me dan lukt om kordaat te zijn? Soms wel, soms niet. Als ik bijvoorbeeld streng mijn vinger opsteek, doet hij me gewoon na. Ik weet dat ik het niet mag aanmoedigen, toch vind ik het moeilijk om mijn lach in te houden. Maar als ik echt boos ben, heb ik hem zeker onder controle, hoor!’
Mis je dingen die je vriendinnen nu wel kunnen doen en jij als tienermama niet?
Laila: ‘Da’s een moeilijke vraag. Eens goed shoppen, dat mis ik. Mijn vriendinnen kunnen van alles kopen voor zichzelf, maar ik probeer me in te houden omdat ik zoveel mogelijk wil sparen voor de toekomst van Mauro. Mijn zoontje heeft me op dat vlak dus zeker verantwoordelijkheidsgevoel bijgebracht.
Toch blijft het lastig, hoor! Zeker als je ziet dat vriendinnen make-up of snoep kopen … Uitgaan? Dat lukt af en toe. Als ik het op tijd aan mijn ouders laat weten, blijven zij thuis om te babysitten.’
Als je nu op heel die periode terugkijkt, wat was voor jou dan het lastigste?
Laila: ‘Om alles met school te combineren. Hoewel mijn ouders constant bijspringen, blijft het een hele klus om al mijn werk rond te krijgen. In het begin moest ik niet alleen veel inhalen, ik liep ook stage en kreeg vakantietaken.
Ook nu nog heb ik constant het gevoel dat er heel veel tegelijk op mij afkomt. Zeker als Mauro me een nachtje wakker houdt, wordt het mij wel eens te veel. Maar kijk, tot nu toe is het mij gelukt, en daar ben ik best trots op. Hopelijk is Mauro later even trots op mij.’
En het mooiste moment?
Laila: ‘Ik vind het sowieso fantastisch om zijn ontwikkeling te volgen: zitten, kruipen, stappen … Maar het allerleukste: de periode dat Mauro begon te praten. Zalig!
Als hij me nu een dikke knuffel komt geven en zegt: ‘Mama, ik hou van jou!’, dan smelt ik. Die mooie momenten maken héél veel goed. Zelfs de nachten dat hij me wakker hield en ik de volgende dag naar school moest!’
Benieuwd hoe het vandaag, acht jaar later, met Laila en Mauro gaat? Je leest het hier!
Met een baby in huis ziet je leven er een pak anders uit. Onze nieuwsbrief voor jonge ouders groeit mee met je kindje en zit boordevol herkenbare verhalen en boeiende weetjes. Schrijf je hier snel in!
Gepubliceerd op: 28/07/2023, laatste update op: 24/10/2023