Patrick Luchtens en Veronique Van de Voorde uit Edingen zijn de trotse grootouders van Noa en Tuur. Haar eerste levensjaar woonde Noa samen met haar papa en mama in bij oma en peetje. ‘Daardoor maakten we alles vanop de eerste rij mee’, vertelt Veronique. ‘Dat schept een speciale band.’
We hebben met de trotse grootouders afgesproken in Doornik. Noa is erbij, want straks gaan ze naar Pairi Daiza.
Zoals dat gaat met (kleine) kindjes, wordt het gesprek regelmatig doorkruist door Noa. Peetje neemt het op zich haar bezig te houden, maar kan niet beletten dat de chocomelk op haar truitje, broek én het stoelkussen terechtkomt. Geen nood, oma/kleuterjuf is op alles voorzien en diept reservekleren op uit haar tas. Daarin zitten ook kleurpotloden en -boekjes. En versnaperingen.
De druifjes worden meteen verorberd, maar als Noa ook de andere lekkernijen in de tas ontdekt, grijpt oma in. ‘We moeten nog iets over hebben voor de rest van de dag.’
Graag zien is gemakkelijk
Veronique zorgt als kleuterjuf al 32 jaar voor kinderen. ‘Het zou erg zijn als ik het niet voor mijn eigen kleinkind zou doen. En ze is zo lief, haar graag zien is gemakkelijk.
De meeste grootouders die ik aan de schoolpoort zie, vangen hun kleinkinderen graag op. Al zeggen ze soms wel na een vakantie: “Ik ben blij dat ik ze weer aan jou kan overlaten, juf”.’
LEES OOK > Opa Leo Bormans over de onvoorwaardelijke liefde voor een kleinkind
2 dagen per week
Veronique let woensdag op Noa, Patrick op donderdag. Samen staan ze in voor twee dagen opvang per week dus. Als haar mama en papa vroeg moeten werken, slaapt Noa de nacht ervoor bij oma en peetje. Veronique brengt haar de volgende ochtend naar de crèche voor ze naar school rijdt.
Ook in de weekends is ze er regelmatig. ‘Mijn dochter en schoonzoon benadrukken dat we het moeten zeggen als het niet past, maar als het enigszins mogelijk is, regelen we onze agenda naar de vragen voor opvang. We hebben haar zo graag bij ons’, geeft Veronique toe.
Visie niet opdringen
‘Toen het jonge gezin bij ons woonde, konden we de dag door het baby’tje oppakken en knuffelen. Heerlijk. “Als we ons te veel moeien, moet je het zeggen”, hebben we vaak herhaald. Maar mama en papa vonden het geen probleem. Het was ook een gemak voor hen altijd een oppas in huis.
En ja, wij moesten wel eens op onze tong bijten. Zij pakken het soms anders aan dan wij zouden doen. Maar het is hun kind, je mag je visie niet opdringen.’
LEES OOK > Andere regels bij oma en opa: hoe ga je daar als ouder mee om?
Kleinkind houdt ons jong
‘Sommige collega’s zeggen: “Ik hoop dat mijn dochter/zoon nog wat wacht met kinderen krijgen, want als grootouder ben je op slag oud.” Maar Noa houdt ons juist jong. We doen leuke dingen en we bewegen veel meer. Met het bezoek aan Pairi Daiza zullen we vanavond weer heel wat stappen op onze teller hebben.
Na het werk maken we vaak een fietstochtje met haar. Dat deden we vroeger niet. Patrick en ik zijn nu ook veel meer samen. Anders ben je in je vrije tijd elk met je eigen werkjes of hobby bezig, maar nu gaan we erop uit met zijn drietjes.’
Een andere juf
‘Als Noa er is, gaat al onze aandacht naar haar’, zegt Patrick. ‘Het werk kan dan wachten.’ Verwennen wil Veronique het niet noemen. ‘Het is heel graag zien. Elk kindje verdient dat, maar ik zie in mijn kleuterklas dat ze het niet allemaal even goed getroffen hebben. Als juf probeer ik hen extra liefde te geven. Ik heb mijn werk altijd met hart en ziel gedaan, maar mijn kleinkind heeft van mij toch nog een andere juf gemaakt.’
En omgekeerd maakt het juf-zijn ook een andere oma, een die zich toelegt op zindelijkheidstraining en Noa leert knippen, kleuren en liedjes zingen. ‘Makkelijker voor haar juf straks’, knipoogt ze.
Toekomstdromen
‘We hopen dat de kleinkinderen ook blijven komen als ze ouder worden. Dat ze weten dat er bij peetje en oma altijd iets in de frigo staat en ze bij ons terechtkunnen wat er ook gebeurt. Verder wens ik dat ze gelukkig zijn en dat ze de familiebanden koesteren. Ik ben bij mijn grootouders opgevoed. Op twee plaatsen thuis zijn, is een rijkdom.
Ik hoop ook dat ze niet “stout'” worden zoals sommige pubers. Met franke antwoorden zou ik het moeilijk hebben. Ik hoop dat wij mee evolueren met de veranderende tijdsgeest.
Loslaten lijkt me nu nog lastiger dan als mama’, zegt Veronique. ‘Maar haar papa en mama zijn wijs genoeg en het is goed dat zij minder angstig zijn. Wij zouden de kinderen misschien dingen ontzeggen die ze nodig hebben om te groeien.’
LEES OOK > Pubers en hun grootouders: twee handen op één buik
Tweede kleinkind
Tussen het interview en de publicatie werd broertje Tuur geboren. ‘Hij woont niet in ons huis zoals Noa in het begin, en de aandacht zal hij moeten delen, maar ik hoop dat de band even hecht wordt’, zegt Veronique.
Patrick is er gerust op: ‘Binnenkort gaat Noa naar school, op die momenten krijgt hij onze onverdeeld aandacht.’
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Wil je het Magazine voor GROOTouders ontvangen? Schrijf je dan in voor het magazine en de bijbehorende nieuwsbrief. Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 21/06/2019, laatste update op: 07/02/2023