Lieve Elias,
de voorbije weken waren jij en en broer bij momenten de nagels aan mijn doodskist. Amper twintig maanden schelen jullie. Jullie leefwereld ligt dicht bij elkaar, jullie zijn vaak samen en zijn dus de allerbeste vriendjes. Dat is héél fijn om te zien. Behalve wanneer jullie de krachten bundelen en mijn batterijen zo helemaal leeg lijken te zuigen.
En zo komt het dat we vanmorgen samen in de Pain Quotidien zaten en elkaar veelbetekend aankeken. Het was geen makkelijke verplaatsing geweest. Handschoenen moesten aan en daarna weer ui-hui-hui-huit. NIEMAND wilde nog fietsen, en dan bij elke helling toch weer wel – voor eventjes.
Drukte
Het begon eigenlijk nog vroeger, toen er onvrede was over wie er nu eerst zijn tanden mocht poetsen. ‘Heb je eigenlijk honger?’ vroeg ik aan jou terwijl je jammerend achter me aan stapte. ‘Jaaa-haaa’, snikte je. Ik droeg je de koffiebar binnen en we bestelden onmiddellijk croissants, chocoladebroodjes en sap – alles om ervoor te zorgen dat we de sfeer wat konden keren.
Als bij toverslag veranderden onze bromberen in explosieve stuiterballen die door de zaal botsten. Ik keek om me heen en zag alles wat wij op dat moment niet waren: een mama en papa die rustig met elkaar konden praten terwijl hun kind – met zijn mond dicht! – van een boterhammetje knabbelde.
Een man en een vrouw lazen de krant – beiden verzonken in hun eigen leven. Wij probeerden intussen onze kinderen stiller te doen praten, boven de tafel te doen eten en elkaar nu eens voor vijf minuten met rust te doen laten.
Verdriet
Na de middag was het nog eens van dattum. Ze hadden nochtans elk al vier kilometer op hun loopfietsen in de frisse zeelucht in de benen. Maar er was nog genoeg energie over voor een extra portie drama. Dit keer was het de beurt aan Kasper.
Honderd miljard vragen stelde hij. Waarom parkeren we hier? Waarvoor dient dit knopje? Waarom moet ik een jas aan? En moet die daar geen jas aan? Waarom staat dat paard alleen? Waarom heet het ‘lichtfestival’? Tot ik er echt knettergek van werd. Ik zei hem rustig dat ik even geen vragen wilde beantwoorden (‘Waarom wil jij geen vragen beantwoorden, mama?’) en probeerde intussen rust en kalmte uit te stralen.
De spanning was al lang aan het opbouwen – bij iedereen – en de stoel die hem werd toegewezen was niet diegene waarop hij wilde zitten. Knap – de elastiek sprong.
Ik zag hoe mijn man intussen overal in zijn lijf moest zoeken naar een restje energie om nog méér geduld aan de dag te leggen. Ik nam je broer op mijn schoot en deed wat mijn vriendin Nina me eerder al leerde: inbubbelen.
LEES OOK > Vraagt je kleuter ook zo vaak waarom? Zo ga je er slim mee om!
Inbubbelen
Ik trok een onzichtbare luchtbel over ons heen die ons afsloot van de drukte en de druk om ons heen. Mensen keken – hij huilde héél luid. Ik wreef in zijn nekje, humde een melodietje en zei hem dat hij het lastig had, dat ik het zag.
Het hielp. Het manneke klaarde op. Zo, dacht ik, nu heeft iedereen zijn meltdown gehad. Vanaf nu is het weer harmonie en regenbogen. Maar kietelspelletjes, fietstochtjes en spelimpulsen, het mocht allemaal niet baten.
Het werd een dag die eindigde zoals hij begon: met drukte. Met de slappe lach (van hen) en gezucht (van ons).
LEES OOK > Opvoeding is geen wedstrijd
Mild zijn
‘Ligt het aan mij?’ vroeg ik me af. ‘Doe ik iets verkeerd dan? Moeten we het anders aanpakken?’ Nee – die toer wilde ik niet op. We hadden – zoals altijd – ons best gedaan, en vandaag lukte het even niet zo goed. Dus deed ik wat eerder bij Kasper ook al gewerkt had: inbubbelen.
Ik sloot me af van de druk die ik creëerde in mijn hoofd en zocht naar dat kostbare zinnetje dat mijn lieve vriendin me onlangs op een dienblad aanreikte: het gedrag van je kinderen zegt niet altijd iets over je capaciteiten als ouder. Ik neuriede een melodietje.
En het hielp.
Over mama Saar
Saar woont in het bronsgroene eikenhout van Limburg. Ze is getrouwd met Wout en samen hebben ze twee zoontjes (Kasper en Elias) en een poes (Dorus).
De tijd waarin Saar niet aan het werken of aan het opvoeden is, houdt ze zich bezig met muziek, lezen en schrijven. Dat doet ze bijvoorbeeld op haar eigen plekje op het wereldwijde web, de blog Paardensaartje.
In het echte leven geeft ze les aan de PXL Hogeschool in Hasselt. Met veel passie en liefde voor het vak helpt ze daar kleuterleid(st)ers opleiden.
Benieuwd naar hoe de eerste maanden van Elias verliepen? Lees hier alle eerdere dagboeken.
Foto’s: Saar Steverlinck
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 24/06/2020, laatste update op: 15/03/2022